کتاب در این دنیا

کتاب در این دنیا نوشتۀ ژوئل پومرا با ترجمۀ زهرا توتون کوبان در نشر قطره به چاپ رسیده است. این کتاب، نمایشنامه‌ای است دربارۀ اعضای یک خانواده. هرکدام از اعضای این خانواده به‌نوعی درگیر شکافی است که میان واقعیت قابل‌لمس و احساس وجود دارد و تلاش می‌کند تا خود را با آن وفق دهد.

درباره کتاب در این دنیا

در این دنیا، نمایشنامه‌‌ای دربارۀ ارتباط اعضای یک خانواده با اجتماع است. داستان نشان می‌دهد هر فرد چگونه واقعیت بیرونی را حس می‌کند و می‌کوشد خود را با تناقض‌های آن وفق دهد. ژوئل پومرا در این اثر شکافی را نشان می‌دهد که واقعیت ملموس را از احساس متمایز می‌کند. به‌عنوان مثال خواهر کوچک‌تر پیوسته می‌کوشد تلویزیون را خاموش کند تا برنامه‌ای را که خودش مجری آن است نبیند، انگار این تصویر پخش‌شده به‌هیچ‌عنوان با تصوراتش منطبق نیست. هریک از شخصیت‌های این نمایش همین تناقض را با خود دارد که باعث می‌شود عده‌ای را در ارتباط با عده‌ای دیگر و نیز در ارتباط با دنیای بیرونی که فقط انعکاسی دور از آن دیده می‌شود در وضعیتی نامتعادل قرار دهد. تصوری که آن‌ها از اعضای خانوادۀ خود دارند تنها تصویری ذهنی است نسبت به حقیقت وجود هریک و آنچه دوست دارند از خود نشان دهند.

ماجرای این نمایشنامه با سالگرد تولد دخترخوانده و بازگشت پسر کوچک‌تر که نظامی است آغاز می‌شود. در این داستان، دنیایی قدیمی در کنار دنیای زنانگی، جوانی، زیبایی و عشق جریان دارد که قادر به ابرازش نیستند و در این میان هرکس سرسختانه به‌دنبال حقیقت وجود خود می‌گردد.

شخصیت‌های این نمایش عبارت‌اند از:

پدر، مردی بسیار سالخورده

پسر ارشد، بیش از ۶۰ سال

اوری، پسر کوچک‌تر

دختر ارشد، باردار

دختر دوم، مجری معروف تلویزیون

جوان‌ترین دختر، فرزندخوانده

همسر دختر ارشد

زنی استخدام‌شده در خانه

خواندن کتاب در این دنیا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به همۀ دوستداران ادبیات نمایشی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ژوئل پومرا

ژوئل پومرا، نویسنده و نمایشنامه‌نویس فرانسوی، در ۲۸ فوریۀ ۱۹۶۳ در روئان فرانسه به‌ دنیا آمد. او دو بار جایزۀ مولیر و همچنین جایزۀ بزرگ تئاتر فرهنگستان فرانسه را دریافت کرد. پومرا در ۱۹۹۰ گروه هنری لوئی برویار را پایه‌ریزی کرد و اولین نمایشنامه‌هایش را در تئاتر من دُر پاریس به روی صحنه برد.

ژوئل پومرا معمولاً نمایشنامه‌هایش را خود به روی صحنه می‌برد و خود را «نویسندۀ نمایش» تلقی می‌کند؛ زیرا معتقد است که نمایش، بیرون از محوریت متن،‌ با توجه به عوامل و عناصر صحنه و طی تمرین‌ها شکل می‌گیرد. شاید به‌همین دلیل است که در ۲۰۰۳، در تولد ۴۰سالگی‌اش، تصمیم گرفت به‌مدت ۴ سال هر سال یک نمایش با همراهی ۷ عضو گروه هنری خود اجرا کند.

نمایشنامه‌های ژوئل پومرا عمیقاً ریشه در دنیای معاصر دارد. شخصیت‌هایش بازتابی از جامعه‌ای است متشکل از محافل قدرتمند اقتصادی و سیاسی، اشراف، تشکل‌های مذهبی و بخش‌های مختلف طبقۀ متوسط و کارمندان و کارگران. پومرا با نمایش واحدهای کوچک یک جامعه مسائل مهمی از جمله کار، خانواده، قدرت، عشق یا آرمان را مطرح می‌کند و می‌کوشد نشان دهد چه چیزی حس وجود داشتن را در افراد برمی‌انگیزد.

تئاتر برای پومرا عرصه‌ای برای پرسش و تجربه است. نمایشنامه‌های او نشان می‌دهد که بخشی از رابطۀ ما با واقعیت به تخیل و باورمان بستگی دارد. در این نمایشنامه‌ها، واقعیت عینی یا ذهنی همواره با احساس شخصیت‌ها و احساس تماشاگر پیوند خورده است.

در این دنیا و شنل قرمزی (۲۰۰۴) نقطۀ عطفی در شناساندن آثار ژوئل پومرا به جامعه و منتقدان محسوب می‌شود. از دیگر آثار او می‌توان به قطب‌ها، دوست من، این کودک، می‌لرزم، اتحاد دو کره، بازرگانان و اتاق سرد من اشاره کرد.

بخشی از کتاب در این دنیا

«تئاتر فرانسه مانند سایر ژانرهای ادبی در عصر معاصر دستخوش دگرگونی‌های بسیار شده است. مجموعۀ حاضر شامل آثار نمایشی‌ای است که از اواخر سال‌های قرن بیستم آغاز شده و تا به امروز ادامه دارد. این آثار پدیده‌ای است جدید که در کشور ما کمتر شناخته شده است و تنها تعداد معدودی از آن‌ها ترجمه و منتشر شده است. هدف ما از برگزیدن این آثار به تصویر کشیدن چهرۀ جدیدی از درام امروز فرانسه است که چون سرزمینی بکر و ناشناخته نیاز به کشف و شناخت عمیق دارد لیکن تشریح کامل آن در این مقدمه نمی‌گنجد و از همین روی ناگزیریم تنها به برخی از ویژگی‌های آن اشاره کنیم و خواننده را به منابعی ارجاع دهیم که با گردآوری مطالب، شناخت دقیق‌تری را در این زمینه فراهم آورده‌اند...

درواقع این پدیده جدید آثاری را در بر می‌گیرد که بسیار با آنچه تئاتر مدرن می‌خوانند متفاوت است. در چهارچوب هیچ مکتبی نمی‌گنجد و هیچ عنوانی نمی‌توان بر آن اطلاق کرد. از مدرنیسم بکت و یونسکو فراتر می‌رود، برخی آن را میراث پسامدرن خوانده‌اند و برخی پسادراماتیک یا نودراماتیک. اما هیچ‌کدام از این عناوین بیانگر غنای این آثار نیست. درواقع اگر به‌طور اختصار به توصیف آن بپردازیم، این تئاتر نه اجتماعی، نه تفریحی و نه سیاسی است. گرچه بازتاب تفکر چپ‌گرای فرانسوی است اما خالقین این آثار هنر را والاتر از محدودۀ یک موضع‌گیری سیاسی تلقی می‌کنند و معتقدند که تئاتر باید پیشاپیشِ وقایع سیاسی گام بردارد و در حقیقت لازمان و لامکان است. از سوی دیگر این پدیده بسیار متنوع و گسترده است. برخی از نویسندگانی که در این مجموعه گردآورده‌ایم از بانیان این موج نو محسوب می‌شوند. اما این موج خود حکایت از دریای بیکرانی دارد که شاید در آینده و با گذشت زمان بهتر بتوان به عمق آن پی برد.»