کتاب مداخلات روان پویشی در دوران بارداری و نوزادی

کتاب مداخلات روان پویشی در دوران بارداری و نوزادی؛ دیدگاه‌های بالینی و نظری نوشتهٔ بیورن سالومونسون و ترجمهٔ الهام توکلی و لاله شریف و ریحانه گل گوند است و نشر قطره آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب مداخلات روان پویشی در دوران بارداری و نوزادی

مداخلات روان‌پویشی در دوران بارداری و نوزادی بر اساس تجربه‌های بیورن سالومونسون به‌عنوان مشاور تحلیلی کار با والدین و کودکانشان بنا گذاشته شده است. مشکلات هیجانی حین دوران زایمان می‌توانند افزایش پیدا کنند و باید توسط ماماها، پرستاران و معاینه‌گران سلامتی مشاهده شده و به آن‌ها پرداخته شود.

سالومونسون روشی ترکیبی از نظارت بالینی پرستاران و مشاورهٔ درمانی ایجاد کرده است که موجب کاسته شدن آستانهٔ تحمل والدین شده تا بیایند و با او سخن بگویند. مشاوره‌های مختصر درمورد نگرانی‌های زنان باردار، مادر و کودک، زن و شوهر و نوپایان و والدین انجام می‌شود. چارچوب نظری او روان‌تحلیلی است اما شیوهٔ کاری‌اش التقاطی است و با وضعیت خانواده و انگیزش اعضایش متناسب‌سازی می‌شود. این کتاب جزئیات این کار را بیان می‌کند که می‌تواند در همهٔ نقاط جهان به‌کار رود؛ روان‌درمانی دوران زایمان که با خدمات مراقبت‌های پزشکی معمولی ادغام شده است. این کتاب همچنین توضیح می‌دهد که روان‌درمانی چگونه می‌تواند برای جمعیت بیشتری قابل‌دسترس باشد.

نویسنده از طریق ارائهٔ دقیق نمونه‌هایی، خواننده را به دورهٔ بارداری، تولد و سال‌های ابتدایی پس از آن می‌برد. او همچنین با ارائهٔ مطالعات پژوهشی، بر اهمیت مداخلات اولیه تأکید می‌کند و هدفش فراهم کردن استدلال‌هایی برای درمانگران است تا چنین کارهایی را در مراقبت‌های سلامتی روزانهٔ خانواده‌ها انجام دهند. کتاب برای اثبات بیشتر این استدلال‌ها با فصل‌های نظری خاتمه می‌یابد و درنهایت، دیدگاه نویسنده درمورد آیندهٔ مراقبت‌های سلامتی دوران زایمان مطرح می‌شود که تلفیقی از دیدگاه‌های پزشکی و روان‌شناختی است.

برخی از جملاتی که در تحسین کتاب مداخلات روان پویشی در دوران بارداری و نوزادی نوشته شده‌اند:

«بعضی کتاب‌ها تأثیر زیادی می‌گذارند و این کتاب یکی از آن‌هاست؛ سالومونسون با آگاهی و دلسوزی به چگونگی کمک به والدین و نوزادان مشکل‌دار می‌پردازد. چارچوب نظری کتاب روان‌تحلیلی است و با یافته‌های پژوهشی حوزه‌های مختلف ادغام شده تا بلکه بتواند حالات هیجانی را توضیح دهد. او نظریه‌ای جامع درمورد ویژگی‌های منحصربه‌فرد دوران زایمان ارائه کرده و نمونه‌های بالینی غنی‌ای از کار با مادران، پدران و کودکان از زمان بارداری، ابتدای نوزادی و نوپایی آورده است. سالومونسون همچنین درمورد چگونگی تأثیر دنیای بیرونی و دنیای درونی درمانگر بر کار درمانی صحبت می‌کند. این‌ها مسائل پیچیده‌ای هستند، اما سالومونسون به شیوه‌ای می‌نویسد که خواننده را به خود، همکاران و بیمارانش در اکتشافاتشان می‌کشاند.»

تسا بارادون، مشاور مرکز آنا فروید در لندن؛ استاد دانشکدهٔ توسعهٔ انسانی و جامعهٔ دانشگاه ویتواترزند آفریقای جنوبی

«شرحی استادانه، بسیار موردنیاز و بسیار خواندنی در زمینه‌ای که درحال شکوفایی است. توصیف‌های بالینی نویسنده که شامل تبادلات هیجانی و انتقال متقابل خودش نیز هست، فرمول‌بندی کمک‌کننده‌ای از دانش و پژوهش بالینی جدید ارائه می‌دهد. این کتاب نه‌تنها بر اساس تجارب مشاورهٔ او در مرکز مراقبت‌های سلامتی سوئد است، بلکه مروری بر کار او در زمینه‌های دیگر ازجمله کوشش‌های بالینی‌اش در جاهای دیگر نیز هست. با کمال تعجب، این کتاب همچنین پیوندهایی را به کار با زوجین و کارهای خانواده دارد، زیرا روان‌تحلیلی به‌طور فزاینده‌ای به‌عنوان روان‌شناسی دونفره و رابطه‌ای شناخته می‌شود.»

رابرت امدی، استاد بازنشستهٔ روانپزشکی دانشگاه کلرادو؛ رئیس افتخاری انجمن جهانی سلامت روانی نوزادان

«کتاب عالی بیورن سالومونسون در نقطهٔ اتصال چهار رشته قرار دارد: علوم اعصاب، زنان و زایمان، نوزادشناسی و روان‌تحلیلی. او از طریق نمونه‌های بالینی برجسته، درک ما از آشفتگی هیجانی ناشی از تولد نوزاد را عمیق‌تر می‌کند و به‌طور هم‌زمان تحولات نظری دقیق و مفصلی را برای پژوهش‌های این زمینهٔ جدید پیشنهاد می‌کند. در این کتاب همچنین به تفصیل توضیح داده شده است که چگونه روان‌درمانگر باید جای خود را در بخش نوزادان پیدا کند تا هم به تیم مراقبت‌های سلامتی آموزش دهد و هم به خانواده‌ها و نوزادانشان کمک کند.»

فلورانس گویارد، تحلیلگر آموزش‌دیدهٔ انجمن پاریس و رئیس سابق کمیتهٔ روان‌تحلیلی کودک و نوجوان انجمن جهانی روانکاوی

«مزیت غیرقابل‌انکار مداخلات اولیهٔ روان‌درمانی برای نوزادان و والدین، برای همهٔ ما شگفت‌انگیز است. بیورن سالومونسون ما را به سفری مخاطره‌آمیز در اعماق کار درمانی بی‌نظیرش با کودکان و والدین می‌بَرَد که از دورهٔ قبل از تولد آغاز می‌شود و به‌سوی سال‌های آغازین پس از تولد می‌رود. او یک گزارش واقعاً شگفت‌آور طراحی کرده است که با گزارش نمونه‌های غنی و بینش‌های عمیق تفکر روان‌تحلیلی و زمینه‌ای از پژوهش‌های تجربی همراه است. وی با شفافیت و انسجام مفهومی، پلی میان حوزه‌های بالینی و علمی ایجاد کرده است و بنیانی عالی برای کار درمانی و تلاش‌های پژوهشی آتی فراهم کرده است.»

کای فون کلیزینگ، استاد روانپزشکی کودک و نوجوان دانشگاه لایپزیگ، رئیس انجمن جهانی سلامت روان نوزادان

بخش اول کتاب در باب این کلینیک پیشنهاد می‌دهد که چگونه به اضطراب‌های مادر بپردازیم و چگونه پدر را در درمان وارد کنیم و همچنین نحوهٔ مشاهده و پرداختن به پریشانی‌های نوزادان و نوپایان را بیان می‌کند. بخش دوم در باب نظریه، ادامهٔ تلاش‌های نویسنده درجهت یکپارچه‌سازی تجارب بالینی‌اش با نظریهٔ روان‌تحلیلی است. درمان روان‌پویشی با نوزادان و والدین یک حیطهٔ تجربی جدید است و ما نیاز داریم که نظریه‌ای منسجم بسازیم که یافته‌های مواجهه‌های درمانی و پژوهش‌های آزمایشگاهی نوزادان را باهم دربر گیرد. در غیر این صورت نظریه متزلزل می‌شود و سازوکارهای درمانی آن اسرارآمیز یا درهم‌وبرهم به نظر خواهد رسید. کتاب با چشم‌اندازی برای آیندهٔ مراقبت‌های روان‌شناختی دوران تولد به پایان می‌رسد. 

خواندن کتاب مداخلات روان پویشی در دوران بارداری و نوزادی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

مداخلات روان‌پویشی در دوران بارداری و نوزادی برای تمامی روان‌تحلیلگران و روان‌درمانگرانی که در این حوزه کار می‌کنند، روان‌شناسان بالینی، مددکاران اجتماعی بالینی و پرسنل پزشکی که با والدین و نوزادان کار می‌کنند، کاربردی است.

درباره بیورن سالومونسون

بیورن سالومونسون، روانپزشک و دانش‌آموختهٔ روانکاوی کودک در استکهلم است. پژوهش او در مؤسسهٔ کارولینسکا مربوط به درمان روان‌تحلیلی والد نوزاد و مشاورهٔ روان‌پویشی در مراکز سلامت کودک و همچنین توسعهٔ کار بالینی و نظری چنین درمان‌هایی است. وی مدرس مشهور بین‌المللی درمورد این مباحث و دیگر موضوعات در زمینهٔ درمان روان‌تحلیلی است.

بخشی از کتاب مداخلات روان پویشی در دوران بارداری و نوزادی

«آیا وقایع پرهیجان حین بارداری کارن بر جنین تأثیر گذاشته است؟ هیچ‌کس نمی‌داند و همان‌طور که گفته شد، حال کریس در طی ماه‌هایی که تحت‌نظرم بود، خوب به نظر می‌رسید. این موضوع را از فصل ۱ مرور می‌کنیم و باید میان شواهد کمّیِ جمع‌آوری‌شده از نمونه‌های آماری و شواهد کیفی که از مواجهه با افراد در روان‌درمانی گرد آمده‌اند، تمایز قائل شویم. پژوهشگران پیوندهای متعددی را میان استرس هیجانی در طول بارداری و تأثیرات منفی آن بر جنین و نوزاد اثبات کرده‌اند. آن‌ها همچنین به بسیاری از مبناهای زیستی پی بردند، هرچند «سازوکار دقیقِ ارتباطِ میان پریشانی مادر و جنین ناشناخته است» (سندمن و دیویس، ۲۰۱۰، ص ۶۷۸). سازوکاری که بیشترین مطالعه روی آن انجام شده است، سازوکار زیست‌شیمیایی مربوط به محور لیمبیک  هیپوتالاموس  هیپوفیز  آدرنال است. به نظر می‌رسد این نظام تنظیم‌کنندهٔ استرس در بیماران افسرده موجب «فعالیت بیش‌ازحد» مغز و آدرنال می‌شود. نوزادانِ مادرانی که در طول بارداری افسرده بودند، در هنگام تولد سطوح بیشتری از هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک را داشتند (مارکوس و همکاران، ۲۰۱۱). این هورمون از ناحیهٔ هیپوفیز مغز ترشح می‌شود و آدرنال را تحریک می‌کند تا هورمون استرس یعنی کورتیزول بیشتری تولید کند. سطح کورتیزول این کودکان بالاتر نیست، اما شاید سطحِ مستمر افزایش یافتن آدرنوکورتیکوتروپیک، چرخهٔ بازخورد را فلج کند، زیرا کورتیزول معمولاً از این طریق، تولید هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک را کاهش می‌دهد. برای مطالعهٔ بررسی‌های اخیر در این زمینه به ست، لویس و گلبالی (۲۰۱۶) مراجعه کنید.

کودکانِ مادرانٍ افسرده حین بارداری کم‌تحرک‌تر هستند و با سرعت بیشتری به محرک‌های دیداری و شنیداری خو می‌گیرند. این امر با یافته‌های فیلد، دیه‌گو، هرناندز  ریف (۲۰۰۹) مطابقت می‌کند که مدعی بودند نوزادان این مادران به چهره‌ها، صداها و بعدها در مواجهه با چهرهٔ ساکن۴۰ کمتر پاسخ می‌دهند. مطالعات نشان داده‌اند که میان پریشانی در دوران بارداری و کاهش رشد جنین و افزایش تحرک او (کوند و همکاران، ۲۰۱۰)، اختلالات خواب و گریه در نوزادان (فیلد و همکاران، ۲۰۰۷)، مشکلات مربوط به تنظیم عاطفه، تولد زودرس و اختلالات سلوک (مارتینی، کنپ، بیسدو  باوم، لیب و ویتچن، ۲۰۰۳)، به تأخیر افتادن تحول حرکتی و ذهنی (هویزینک، روبلز دی مدینا، مالدر، ویزر و بوتلار، ۲۰۰۳) و شناخت آسیب دیده (سندمن و دیویس، ۲۰۱۰) ارتباط وجود دارد. یک مطالعهٔ مروری (سوری، لین، کوهن و آلتشولر، ۲۰۱۴) این یافته‌ها را خلاصه کرده است. من نمی‌گویم که چگونه استرس دوران بارداری و سختی‌های حین زایمان و مشکلات پزشکی آتیِ کودک باهم در ارتباط‌اند. با این ادعا که افسردگی پیش از تولد نادر است، نمی‌توانیم چنین یافته‌هایی را رد کنیم: «در بیشتر مطالعات، شیوع افسردگی چیزی بین ۳۰ تا ۴۰ درصد بوده است» (فیلد، ۲۰۱۱، ص ۲). بنابراین حتی رنج‌های هیجانی پیش از تولد از رنج هیجانی پس از تولد رایج‌تر است.»