کتاب آواز آن پرنده غمگین

کتاب الکترونیکی «آواز آن پرنده غمگین » سرودهٔ فریدون مشیری است و نشر چشمه آن را منتشر کرده است. این کتاب یکی از آثار این شاعر برجستۀ ایرانی است که در آن ترکیبی از احساسات انسانی، عواطف عمیق و نگاه شاعرانه به زندگی و طبیعت تجلی یافته است. این اثر شامل مجموعه‌ای از اشعار است که با زبانی ساده و روان، اما پر از تصاویر شاعرانه و معنا، با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند.

درباره کتاب آواز آن پرنده غمگین

این کتاب بازتاب‌دهندۀ سبک خاص فریدون مشیری در سرودن شعر است که میانۀ شعر نو و کلاسیک را دربرمی‌گیرد. مشیری در این مجموعه به موضوعات مختلفی از جمله عشق، طبیعت، مرگ، اندوه و امید پرداخته است. مضامین اشعار به‌گونه‌ای هستند که در عین شخصی‌بودن، جنبه‌های عمومی و انسانی دارند و به همین دلیل مورد توجه طیف گسترده‌ای از مخاطبان قرار گرفته‌اند. شاعر در آواز آن پرنده غمگین از تصاویر زنده و ملموس برای بیان عواطف انسانی استفاده می‌کند. همچنین، توجه به زیبایی‌های طبیعت در کنار دغدغه‌های اجتماعی و فردی، جلوه‌ای خاص به اشعار این مجموعه بخشیده است.

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

آواز آن پرنده غمگین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب مناسب علاقه‌مندان به شعر فارسی، به‌ویژه افرادی است که به اشعار سرشار از احساس و تصاویر زیبا علاقه دارند. همچنین برای کسانی که می‌خواهند نگاهی نو به زندگی و عواطف انسانی از دریچۀ هنر داشته باشند، پیشنهاد می‌شود.

درباره فریدون مشیری

فریدون مشیری در سی ام شهریور ۱۳۰۵ در تهران خیابان ایران (خیابان عین الدوله) به دنیا آمد. او سال‌های اول و دوم تحصیلات ابتدایی را در تهران انجام داد و سپس به علت مأموریت اداری پدرش به مشهد رفت و بعد از چند سال دوباره به تهران بازگشت و سه سال اول دبیرستان را در دارالفنون گذراند و آنگاه به دبیرستان ادیب رفت. مشیری هم‌زمان با تحصیل در سال آخر دبیرستان در اداره پست و تلگراف مشغول به کار شد. سپس در آموزشگاه فنی وزارت پست و تلگراف مشغول تحصیل گردید. روزها به کار می‌پرداخت و شب‌ها به تحصیل ادامه می‌داد. از همان زمان به مطبوعات روی آورد و در روزنامه‌ها و مجلات کارهایی از قبیل خبرنگاری و نویسندگی را به عهده گرفت. بعدها در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران به تحصیل ادامه داد. اما کار اداری از یک سو و کارهای مطبوعاتی از سوی دیگر، در ادامهٔ تحصیلش مشکلاتی ایجاد می‌کرد. سرانجام تحصیل را رها کرد اما کار در مطبوعات را ادامه داد. از سال ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۱ مسئول صفحه شعر و ادب مجله روشنفکر بود. این صفحات به تمام زمینه‌های ادبی و فرهنگی از جمله نقد کتاب، فیلم، تئاتر، نقاشی و شعر می‌پرداخت. بسیاری از شاعران مشهور معاصر، اولین بار با چاپ شعرهایشان در این صفحات معرفی شدند. مشیری در سال‌های پس از آن نیز تنظیم صفحه شعر و ادبی مجله سپید و سیاه را برعهده داشت. در همان سال‌ها با مجلهٔ سخن به سردبیری پرویز ناتل خانلری همکاری داشت. وی در سال ۱۳۵۰ به شرکت مخابرات ایران انتقال یافت و در سال ۱۳۵۷ از خدمت دولتی بازنشسته شد.

اولین مجموعه شعر مشیری با نام تشنه توفان در ۲۸ سالگی او با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در ۱۳۳۴ به چاپ رسید. مشیری همچنین توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و در پی همین دلبستگی طی سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو را پذیرفت. مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در بامداد روز جمعه ۳ آبان‌ماه ۱۳۷۹ خورشیدی در ۷۴ سالگی در تهران درگذشت. آرامگاه او در بهشت زهرا، قطعهٔ ۸۸ (قطعهٔ هنرمندان)، ردیف ۱۶۴، شمارهٔ ۱۰ می باشد.

آثار او و سال چاپ هرکدام به این شرح است:

۱۳۳۴ تشنه طوفان، ۱۳۳۵ گناه دریا، ۱۳۳۷ نایافته، ۱۳۴۰ ابر، ۱۳۴۵ ابر و کوچه، ۱۳۴۷ بهار را باور کن، ۱۳۴۷ پرواز با خورشید، ۱۳۵۶ از خاموشی، ۱۳۴۹ برگزیده شعرها، ۱۳۶۴ گزینه اشعار، ۱۳۶۵ مروارید مهر، ۱۳۶۷ آه باران، ۱۳۶۹ سه دفتر، ۱۳۷۱ از دیار آشتی، ۱۳۷۲ با پنج سخن‌سرا، ۱۳۷۴ لحظه‌ها و احساس، ۱۳۷۸ آواز آن پرنده غمگین، ۱۳۷۹ تا صبح تابناک اهورایی، ۱۳۸۴ نوایی هماهنگ باران، ۱۳۸۴ از دریچه ماه

بخشی از کتاب آواز آن پرنده غمگین

«فروغ مهر تابد بر جهان همواره برماهم.

خدای مهر خواهد ذرّه‌ها را آشنا باهم.

سمنزاری است ملک عشق از نور و نوا سرشار

بشر را گوش جان می‌باید و ذوق تماشا هم.

بیا تا بشنوی آوای او را از نسیم از برگ

بیا تا بنگری آن نور را در سنگ‌خارا هم

خوشا آن دیده کزاین نور سازد چشم دل روشن

خوشا آن جان که با آوای او گردد هم آوا هم

سمنزار بهشت آذین او در توست باور کن!

که این نیروی شیرینکار، پنهان است، پیدا هم!

سری چون ما فرود آور به پای عشق تا هردم،

به پایت سر فرود آرد به لطف عشق دنیا هم.»