کتاب با تلفن همراهت قهر کن!

کتاب با تلفن همراهت قهر کن! نوشتهٔ کاترین پرایس و ترجمهٔ زینب عسکری تبار است و انتشارات راوشید آن را منتشر کرده است. کتاب به این پرسش پاسخ می‌دهد که چطور باید چیرگی خودمان را در رابطه با دنیای دیجیتال بازیابی کنیم؟‬

درباره کتاب با تلفن همراهت قهر کن!

نویسنده در کتاب با تلفن همراهت قهر کن! به هیچ وجه قصد ندارد به شما دیکته کند که تلفن همراه هوشمند هیچ جایگاهی در زندگی شادمان انسان‌ها ندارد.

نویسنده هیچ مشکلی با دنیای دیجیتال و استفاده از تلفن همراه ندارد، بلکه سعی می‌کند ما را متقاعد کند که این ابزارها باید در خدمت ما باشند نه اینکه ما را بازیچه تبلیغات و اخبار کنند.

کتاب با تلفن همراهت قهر کن! سرشار از توصیه‌های کاربردی و راه‌حل‌های محک‌خورده برای هر کسی است که گوشی هوشمند در دست دارد و دلش می‌خواهد سبک زندگی‌اش را در مورد تلفن‌های همراه دگرگون کند.

آیا گوشی اولین شیئی است که صبح زود برمی‌دارید و آخرین شیئی که شب قبل از خواب توی دست می‌گیرید؟ آیا شما هم مرتب گوشی را برمی‌دارید که فقط وارسی کنید و ببینید «دنیا دست کیه؟» و بعد از ساعت‌ها متوجه می‌شوید چقدر زمان از چنگتان پریده؟

شاید دوست داشته باشید وقت کمتری روی تلفن همراهتان هدر بدهید، اما واقعاً ندانید چطور باید این ابزار را کنار بگذارید بدون آنکه به‌طور کامل برای کارهای باارزش ترکش کنید. در این صورت، کتاب حاضر به دردتان خواهد خورد.

در کتاب با تلفن همراهت قهر کن! کاترین پرایس روزنامه‌نگاری که چندین جایزه مرتبط دریافت کرده، راهکارهایی عملی پیشنهاد می‌دهد تا ابتدا برخوردی قهرآمیز با تلفنتان داشته باشید و سپس بر اساس برنامه‌ای سازنده دوباره با آن آشتی کنید.

انگیزه چیست؟ خُب، برقراری رابطه‌ای مثبت و بلندمدت که جواب دهد و احساس خوبی در زندگی به همراه داشته باشد. شما در این کتاب پی خواهید برد که گوشی‌های هوشمند و اپلیکیشن‌ها چطور طراحی شده‌اند تا اعتیادآور باشند. همچنین خواهید فهمید مدت زمانی که صرف این گونه دستگاه‌ها می‌کنید چطور مهارت‌های تمرکز، حافظه و اندیشه تحلیلی را آسیب‌پذیر می‌کنند.

در مرحله بعدی بر پایۀ نقشه‌ای ۲۰روزه، خواهید آموخت که باید چه تغییراتی به گوشی تلفن، برنامه‌های نصب‌شده، محیط پیرامون و ذهنیت خودتان بدهید تا در نهایت قادر باشید افسار سبک زندگی‌تان را دوباره به چنگ بگیرید و هرگز دوباره اجازه ندهید که فناوری دیجیتال به گوشه‌نشینی و افسردگی منتهی شود.

خواندن کتاب با تلفن همراهت قهر کن! را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ کسانی که حس می‌کنند از گوشی تلفن همراه خود خیلی استفاده می‌کنند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب با تلفن همراهت قهر کن!

«انسان‌‌ها، موجوداتی اجتماعی هستند. به عبارت دیگر به شدت می‌‌خواهیم همان احساسی را تجربه‌‌کنیم که به آن تعلق‌‌ داریم. از آن وقت‌‌ها که این تأیید یا عدم تأیید از انسا‌‌ن‌‌های واقعی سرچشمه می‌‌گرفت، زمان زیادی نمی‌‌گذرد. درست مانند اتفاقی که در دوران دبیرستان برای من افتاد. در آن زمان افرادی که به ظاهر دوست من بودند، تصمیم گرفتند میزان محبوبیت هم‌‌کلاسی‌‌هایمان را از یک تا ده درجه‌‌بندی‌‌کنند. آن‌‌ها تصمیم‌‌گرفتند مرا در رتبۀ منفی سه قرار‌‌دهند.

صرفاً جهت اطلاع، اعداد منفی بین ۱ تا ۱۰ قرار نمی‌‌گیرند. اما نکتۀ مهم‌‌تر اینست که در آن زمان حکم من شخصاً و تقریباً محرمانه صادر شده‌‌بود. اما امروز، این دیدگاه‌‌ها برای همه ارسال می‌‌شود تا آن‌‌ها را ببینند و نظرات خود را ثبت‌‌کنند. امروزه بسیاری از برنامه‌‌های مشهور در تلاش‌‌اند تا کاربران یکدیگر را مورد قضاوت قرار‌‌دهند. فرقی نمی‌‌کند، رتبه‌‌بندی‌‌ها برنامۀ اوبر باشد یا لایک‌‌های اینستاگرام.

مسلماً این ویژگی‌‌ها تصادفی در این برنامه‌‌ها قرار نگرفته‌‌اند. طراحان این برنامه‌‌ها می‌‌دانند که انسان‌‌ها ذاتاً دوست‌‌دارد مورد تأیید قرار بگیرند. در واقع هر چقدر راه‌‌های بیشتری برای قضاوت‌‌شدن وجود داشته‌‌باشد، ما هم به همان نسبت با وسواس بیشتری روی امتیازات خود نظارت می‌‌کنیم. آدِم آلتر در کتاب مقاومت‌‌ناپذیر توصیف می‌‌کند که ظهور کلید‌‌های پسندیدن در فیسبوک، چنان تأثیر روانشناختی داشته است که، قابل اغماض نیست. او در ادامه می‌‌گوید: «پٌستی که حتی یک‌‌بار هم پسندیده نشده است، تنها به طور خصوصی برای ارسال‌‌کننده دردناک نخواهد‌‌بود، بلکه این شرایط نوعی سرزنش اجتماعی محسوب می‌‌شود.»

چرا این عوامل برای ما مهم هستند؟ پاسخ درست به اندازۀ این موضوع بحث‌‌برانگیز است که چرا من هنوز بیش از ۲۵ سال است که رتبه‌‌بندی محبوبیت را به خاطر دارم. اما در مورد این‌‌که دیگران ما را قضاوت‌‌ می‌‌کنند، هیچ تردیدی وجود ندارد.

اما موضوع عجیب اینست که، ما نه تنها به قضاوت‌‌های دیگران اهمیت می‌‌دهیم، بلکه از آن‌‌ها می‌‌خواهیم ما را قضاوت‌‌کنند. ما برای این‌‌ که به دیگران ثابت کنیم دوست‌‌داشتنی و مشهور هستیم، تصاویر و نظرات خود را با آن‌‌ها به اشتراک می‌‌گذاریم. سپس گوشی‌‌های هوشمندمان را وسواس‌‌گونه بررسی‌‌ می‌‌کنیم تا ببینیم حداقل از بین افراد آنلاین چه کسانی با ما موافق هستند؟ با این وجود فراموش‌‌ می‌‌کنیم همان‌‌طور که ما صفحۀ شخصی خود را طوری نشان می‌‌دهیم که دیگران تا حد ممکن تصور کنند زندگی ما هیجان ‌‌انگیز و سرگرم‌‌کننده است، دیگران نیز همین کار را می‌‌کنند.

با در نظر‌‌گرفتن تمام این موضوعات، متوجه می‌‌شویم وقت‌‌گذرانی در رسانه‌‌های اجتماعی موجب افسردگی و کاهش اعتماد به نفس می‌‌شود. موضوعی که در این میان بی‌‌معنی به نظر می‌‌رسد اینست که چرا ما عمداً خاطرات خاطرات ناخوشایند را مرور می‌‌کنیم.»