کتاب هزار پولک بلور

کتاب الکترونیکی «هزار پولک بلور» نوشتهٔ حسن رضا رفیعی در نشر آناپنا چاپ شده است. این کتاب به اشعار حسین پناهی می‌پردازد. دکتر حسن رضا رفیعی نویسنده و پژوهشگر ایرانی است که در زمینه‌های مختلف ادبیات، به ویژه شعر و نقد ادبی، فعالیت دارد. وی با تحلیل و بررسی آثار شاعران برجسته ایرانی، تلاش می‌کند تا ابعاد مختلف ادبیات فارسی را برجسته کند.

درباره کتاب هزار پولک بلور

 حسین پناهی (۱۳۳۵-۱۳۸۳) یکی از شاعران و هنرمندان برجسته ایرانی است که با زبان ساده و مفاهیم متفاوتش توانسته توجه بسیاری از علاقه‌مندان به ادبیات فارسی را به خود جلب کند. حسن رضا رفیعی در کتاب هزار پولک بلور به ویژه به ۷ مجموعه شعری پناهی با عنوان چشم چپ سگ می‌پردازد که عبارت‌اند از:

دفتر اول: به‌وقت گرینویچ

دفتر دوم: افلاطون کنار بخاری

دفتر سوم: من و نازی

دفتر چهارم: کابوس‌های روسی

دفتر پنجم: سال‌هاست که مرده‌ام

دفتر ششم: نامه‌هایی به آنا

دفتر هفتم: نمی‌دانم‌ها

علاوه بر این، دفتر هشتم به نام نامه‌هایی به آنا ۲ توسط دخترش آنا منتشر شده است که مکمل دفتر ششم است. همچنین ۳ شعر دیگر به نام‌های آیینه، برف چیست؟ و در یکشنبه نیست‌انگاری در مطبوعات چاپ شده‌اند که ۲ شعر آخر به این مجموعه افزوده می‌شوند.

دکتر رفیعی در این کتاب با رویکرد پدیدارشناسانه به تحلیل اشعار پناهی می‌پردازد. او معتقد است که هر فردی می‌تواند از شعرها برداشت‌های خاص خود را داشته باشد و این برداشت‌ها ممکن است در هر بار خواندن تغییر کنند. رفیعی سعی کرده است زیبایی‌های کلامی و مفاهیم محتوایی شعرهای پناهی را برجسته کند تا خوانندگان را به مطالعه دقیق‌تر و عمیق‌تر آثار این شاعر ترغیب کند.

حسن رضا رفیعی با تحلیل ارتباطات روحی پناهی با محیط اطرافش و طبیعت، تلاش کرده است تا نشان دهد که چگونه پناهی با نگاه فلسفی و قلندری خود به جهان و انسان‌ها، اشعار خود را سروده است. این کتاب نه تنها به تحلیل ادبی آثار پناهی می‌پردازد بلکه به خوانندگان کمک می‌کند تا مفاهیم عمیق‌تری از شعرهای او را درک کنند.

کتاب هزار پولک بلور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران اشعار معاصر و آثار حسین پناهی پیشنهاد می‌شود.

درباره حسین پناهی

حسین پناهی، شاعر، بازیگر و کارگردان ایرانی، در ششم شهریور ۱۳۳۵ خورشیدی در روستای دژکوه از توابع دهدشت در کهگیلویه به دنیا آمد. پدرش علی‌پناه و مادرش ماه‌کنیز نام داشتند. پدر او در یک‌سالگی حسین از دنیا رفت. وی در سال ۱۳۴۴ برای سوادآموزی به مکتب‌خانهٔ دژکوه رفت و کلاس ششم را در شهر سوق به پایان رساند. در سال ۱۳۵۰ موفق به اخذ مدرک سیکل یا کلاس نهم در بهبهان شد. سال بعد به حوزهٔ علمیه قم وارد شد و سه سال تحصیل کرد. پس از بازگشت به روستا، لباس روحانیت را کنار گذاشت و به تهران رفت.

در سال ۱۳۵۴ به آموزگاری در شوشتر پرداخت و بعد به اهواز و سپس به روستای زادگاهش بازگشت. در سال ۱۳۵۶ ازدواج کرد و دوباره به اهواز برگشت. با شروع جنگ ایران و عراق به سپاه پاسداران اهواز پیوست و به جبهه رفت. در سال ۱۳۶۰ به تهران مهاجرت کرد و به گروه تئاتری آناهیتا پیوست. در سال ۱۳۶۴ به استخدام صداوسیمای جمهوری اسلامی درآمد و به فعالیت‌های هنری ادامه داد.

پناهی موفقیت‌های زیادی کسب کرد، از جمله دیپلم افتخار بهترین بازیگر جشنوارهٔ ملی فجر برای بازی در فیلم "سایه‌های خیال" در سال ۱۳۶۹. او نویسندهٔ نمایشنامه‌ها و مجموعه‌های شعری متعددی بود و فعالیت‌های گسترده‌ای در عرصه‌های مختلف هنری داشت.

حسین پناهی در شب چهارشنبه ۱۴ امرداد ۱۳۸۳ در اثر ایست قلبی در تهران درگذشت و پیکرش به زادگاهش سوق منتقل و به خاک سپرده شد. او ۴۸ سال زندگی کرد و به‌عنوان یکی از چهره‌های برجستهٔ هنری و فرهنگی ایران شناخته می‌شود.

بخشی از کتاب هزار پولک بلور

«یکی از ادیبان دانشور شعر را از نظر محتوایی و سلسله‌مراتب شعریت، به سه دسته تقسیم کرده است: ۱) نظم، ۲) سخنوری و ۳) شعر شورانگیز. نازل‌ترین مرتبهٔ شعر، نظم یا برخورداری از ظواهر صوری و رعایت قواعد در ساختار بیرونی شعر است. بیشتر مدیحه‌سرایی‌ها، عرض تبریک‌ها، بیان مضمون‌های روزمره و عادی در قالب کلام موزون، دارای قافیه و ردیف و تکرار منظم آن‌ها در قالب مصراع‌ها و بیت‌های متساوی است. قسم دوم یعنی حد متوسط شعر، به تعبیر ایشان شعر شعور یا شعار است که مرتبه‌ای از خیال‌انگیزی را نیز در خود نهفته دارد. این قسم از شعر به‌غایت شعر یا شعر به معنی واقعی شعر نمی‌رسد و در مرتبهٔ سخنوری باقی می‌ماند. مثنوی مولوی، اشعار ناصرخسرو و بسیاری از شعرهای پروین اعتصامی که منعکس‌کنندهٔ مباحث معرفتی به مخاطب است در این قسم از شعر قرار می‌گیرند. می‌ماند قسم سوم، یعنی شعر شورانگیز یا به نوشتهٔ ایشان: «مرتبهٔ اعلای شعر که بازتاب احساسات پاک، اندیشه‌های تابناک و تخیلات باریک و لطیف شاعر برمدار خلق زیبایی با تصویرسازی و ایماژ است.» ایشان در مورد واژهٔ فرنگی ایماژ می‌نویسد: «ایماژ اثری ذهنی یا شباهتی قابل‌دیدن است که شاعر، با چینش واژگان، تجربهٔ حسی خود را بدان وسیله به مخاطب منتقل می‌کند.» این‌گونه تصویرسازی در مرتبهٔ بالای شاعری یا نبوغ شاعرانه، مستلزم ادای مضمون عالی در قالب ترکیب‌های کلامی متعالی است. در این قسم از شعر، ارزش‌های درونی و ظرافت‌های معنایی و خیال‌انگیزی و تصویرپردازی‌ها و توجه به ارزش مظروف با سلامت ساختار بیرونی و موسیقی کلام و آرایه‌های بیانی و زیبایی ظرف یا قالب برابری می‌کند و گاهی ممکن است از آن نیز پیش افتد (امین، ۱۳۸۷:۴۸-۴۷).»