کتاب جامعه پذیری دیوانی

کتاب «جامعه پذیری دیوانی» نوشتۀ زاخاری اوبرفیلد و ترجمۀ محمد صفار است و انتشارات علمی و فرهنگی آن را منتشر کرده است. این کتاب، فهم بهتری از تأثیر محیط کار بر رفتار کارمندان و نقش آن‌ها در شکل‌گیری و اجرای سیاست‌های عمومی ارائه می‌دهد.

درباره کتاب جامعه پذیری دیوانی

کتاب جامعه‌پذیری دیوانی، به بررسی فرایند شکل‌گیری شخصیت، نگرش و رفتار کارمندان دولت می‌پردازد و در تلاش است تا افسانه‌ها و برداشت‌های کلیشه‌ای از این گروه شغلی را با تحلیل علمی و مبتنی بر شواهد جایگزین کند. 

کتاب جامعه‌پذیری دیوانی با اشاره به کلیشه‌های رایج دربارۀ کارمندان دولت آغاز می‌شود؛ تصویری که آن‌ها را به‌صورت افرادی خشک، مقرراتی و دور از دسترس معرفی می‌کند. زاخاری اوبرفیلد این کلیشه‌ها را با داده‌ها و پژوهش‌های مختلف به چالش می‌کشد و نشان می‌دهد که واقعیت از این تصویر کلیشه‌ای بسیار متفاوت است. در واقع، کارمندان دولت ترکیبی از شخصیت‌ها و رویکردهای مختلف را شامل می‌شوند؛ برخی ممکن است مقرراتی و سخت‌گیر باشند، درحالی‌که برخی دیگر انعطاف‌پذیر و متمایل به ارائۀ خدمات به دیگران هستند. در ادامه، نویسنده وارد بحث اصلی کتاب می‌شود: فرایند جامعه‌پذیری دیوانی. این مفهوم به چگونگی شکل‌گیری نگرش‌ها، دانش و رفتار افرادی اشاره دارد که وارد بخش عمومی می‌شوند. 

نویسنده با استفاده از پژوهش‌های پیشین و تحلیل‌های نظری، بر این نکته تأکید می‌کند که آزادی عمل کارمندان دولت یکی از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار بر فرایند جامعه‌پذیری است. این آزادی عمل به آن‌ها اجازه می‌دهد تا در مواجهه با شرایط پیچیده و گاه مبهم، تصمیم‌گیری کنند و قوانین را به‌صورت عملی تفسیر نمایند؛ بنابراین، درک سیاست‌های عمومی تنها از طریق مطالعۀ قوانین و دستورالعمل‌ها کافی نیست؛ بلکه باید به این موضوع پرداخت که کارمندان چگونه این قوانین را در عمل به کار می‌گیرند.

یکی از دستاوردهای اصلی کتاب جامعه‌پذیری دیوانی، نشان‌دادن پیچیدگی‌های رابطه میان مقامات منتخب (سیاست‌مداران)، مدیران دولتی و کارمندان است. این رابطه که در ظاهر شبیه به عملکرد یک ماشین خودکار فروش به نظر می‌رسد، در واقعیت به واسطۀ آزادی عمل و تصمیم‌گیری‌های کارمندان بسیار پیچیده‌تر است. ازاین‌رو، نویسنده بر این باور است که برای درک بهتر و اصلاح سیاست‌های عمومی، باید به فرایندهای جامعه‌پذیری و شخصیت‌سازی کارمندان توجه ویژه‌ای کرد.

خواندن کتاب جامعه پذیری دیوانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به پژوهشگران، دانشجویان علوم سیاسی و مدیریت عمومی، سیاست‌مداران و مدیران دولتی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب جامعه پذیری دیوانی

«در خلال جنگ عراق، نیروهای ائتلاف کنترل زندان ابوغریب را که صدام در دوران حکومت خود از آن استفاده می‌کرد، به دست گرفتند و آن را به‌عنوان بازداشتگاه مجرمان عادی و شورشیان مظنون به کار بردند. پلیسِ ارتش مسئولیت ادارۀ زندان را بر عهده گرفت و بر اساس اکثر روایت‌ها، عملکرد نامطلوبی داشت. یکی از هیئت‌های تفحص ارتش موارد متعددی از سوءرفتار پلیس ارتش با زندانیان را گزارش داد و عکس‌هایی را افشا کرد که نشان می‌دادند آن‌ها با خوشحالی با اجساد عکس گرفته‌اند و زندانیان را تحقیر کرده‌اند؛ عکس‌هایی که بعداً در رسانه‌ها منتشر شدند (Hersh, ۲۰۰۴). این تصاویر افکار عمومی را در ایالات متحد شوکه و طوفانی در روابط‌عمومی دولت بوش به پا کرد. دولت، در واکنش، در صدد برآمد که نیروهای پلیس ارتش را فرومایه جلوه دهد و مدعی شد که آن‌ها نمایندۀ سایر نیروها نیستند (Reid, ۲۰۰۹; Shermer, ۲۰۰۷). آن‌ها با این کار به استدلال خُلقی کلاسیک متوسل شدند؛ خواستند تا توجهات را به‌سوی چند «سیب گندیده» جلب کنند و آن‌ها را مقصر جلوه دهند.»