کتاب واقعیت رویای من است

کتاب واقعیت رویای من است مجموعه‌اشعاری سرودهٔ بیژن نجدی است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب واقعیت رویای من است

شعر یکی از راه‌های انتقال احساسات است. شاعر برای بیان حقیقت احساسات و عواطفش به زبانی نیاز دارد که او را از سردی مکالمه روزمره دور کند و بتواند با آن خیالش را معنا کند و شعر همین زبان است. با شعر از زندگی ماشینی و شلوغ روزمره فاصله می‌گیرید و گمشده وجودتان را پیدا می‌کنید. این احساس گمشده عشق، دلتنگی، دوری و تنهایی و چیزهای دیگری است که قرن‌ها شاعران در شعرشان بازگو کرده‌اند.

شعر معاصر در بند وزن و قافیه نیست و زبان انسان معاصر است. انسان معاصری که احساساتش را فراموش کرده‌ است و به زمانی برای استراحت روحش نیاز دارد. شاعر در این کتاب با احساسات خالصش شما را از زندگی روزمره دور می‌کند و کمک می‌کند خودتان را بهتر بشناسید. این کتاب زبانی روان و ساده دارد و آیینه‌ای از طبیعتی است که شاید بشر امروز فرصت نداشته باشد با آن خلوت کند. نویسنده به زبان فارسی مسلط است و از این توانایی برای درک حس مشترک انسانی استفاده کرده است.

خواندن کتاب واقعیت رویای من است را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران شعر معاصر پیشنهاد می‌کنیم.

درباره‌ بیژن نجدی

بیژن نجدی، شاعر و داستان‌نویس در ۲۴ آبان ۱۳۲۰ از پدر و مادر گیلانی در خاش زاهدان متولد شد. سبک داستان‌های او واقع‌گرایی و فراواقع‌گرایی است و استفاده از صور خیال، استعاره، تشبیه و تمثیل و فضاسازی و حس‌آمیزی به‌وفور در آثار او دیده می‌شود. از آثار بیژن نجدی می‌توان به یوزپلنگانی که با من دویده‌اند، دوباره از همان خیابان‌ها، داستان‌های ناتمام، خواهران این تابستان و واقعیت رؤیای من است اشاره کرد. نجدی در چهارم شهریور ۱۳۷۶ به علت بیماری سرطان ریه درگذشت و در لاهیجان به خاک سپرده شد.

بخشی از کتاب واقعیت رویای من است

«واقعیت رؤیای من است

واقعیت رؤیای من است

و خون رؤیای من، برگ‌تر از سبز

و سبزتر از برگ گیاهان است

که با دشنهٔ تلکس خبرگزاری‌ها

خنجر کلمات روزنامه

نمی‌ریزد

واقعیت خوب‌های من است

آن‌جا، هیچ‌کس نمی‌داند که سیلی چیست؟

و چاقو

شرمندهٔ تیغش، نه

آن‌جا، ترور نمی‌شود لبخند

و شلّیک نمی‌کنند به آرمان من

کشته نمی‌شود سهراب

تکّه‌های تن کودکان بوسنی هرزگوین

در خواب‌های من، باز می‌گردند به گهواره و گریه‌ای نه از سر اندوه

آن‌ها، بزرگ می‌شوند در خواب‌های من

پیر می‌شوند در خواب‌های من

و در خانه‌ای ساده

بر سپیدِ ساده، سبزی ساده

کنار مردمی ساده

با تعریف ساده‌ای از مرگ می‌میرند در خواب‌های من

و دریغ هر صبح

بیدار می‌شوم با صدای رادیو...

در روزنامه می‌خوانم

باز هم

«تکّه‌تکّه شده‌اند

کودکان فلسطین

بوسنی

هرزگوین

حتّا در جزایر گُل سرخ

حتّا سرزمین موز

حتّا تپّه‌های چای...»

این است که هر صبح

به خودم در آینه می‌گویم نه، این رؤیاست

واقعیت

همان است که من دیده‌ام در خواب.»