دانلود و خرید کتاب صوتی نمایش صوتی داستان «سه شنبه خیس»

کتاب صوتی سه شنبه خیس، از بیژن نجدی، داستان دختر جوانی به نام ملیحه است که مرگ پدرش را که در زندان تیرباران شده است باور نمی‌کند. نمایش صوتی سه شنبه خیس، برنامه‌ی شماره دوازده کانون فرهنگی چوک است

درباره‌ی کتاب صوتی سه شنبه خیس

بیژن نجدی در داستان سه شنبه خیس، داستان ملیحه را تعریف می‌کند. ملیحه دختری است که نمی‌تواند با ماجرای مرگ پدرش که هفت سال پیش اتفاق افتاده است کنار بیاید. پدر ملیحه را هفت سال پیش در زندان تیرباران کرده‌اند. اما ملیحه که نمی‌خواهد و نمی‌تواند آن را باور کند، همراه خانواده‌ی بقیه‌ی زندانیان به دم در زندان اوین می‌رود تا شاهد آزادی پدرش، سیاوش باشد. ملیحه حتی آن‌جا سیاوش را هم می‌بیند که آزاد شده است. در راه برگشت به خانه برای پدرش از سال‌هایی که او نبوده است تعریف می‌کند و ...

کتاب صوتی سه شنبه خیس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

اگر داستان کوتاه دوست دارید، اگر دوست دارید داستان‌هایی از حال و هوای انقلاب و حال مردم بخوانید و اگر دلتان می‌خواهد از نویسندگان ایرانی چیزی بخوانید، داستان سه شنبه خیس را انتخاب کنید.

درباره‌ی بیژن نجدی

بیژن نجدی، شاعر و داستان‌نویس در ۲۴ آبان ۱۳۲۰ از پدر و مادر گیلانی در خاش زاهدان متولد شد. سبک داستان‌های او واقع‌گرایی و فراواقع‌گرایی است و استفاده از صور خیال، استعاره، تشبیه و تمثیل و فضاسازی و حس آمیزی به وفور در آثار او دیده می‌شود. از آثار بیژن نجدی می‌توان به یوزپلنگانی که با من دویده‌اند، دوباره از همان خیابان‌ها، داستان‌های ناتمام، خواهران این تابستان و واقعیت رؤیای من است اشاره کرد. 

نجدی در چهارم شهریور ۱۳۷۶ به علت بیماری سرطان ریه درگذشت و در لاهیجان به خاک سپرده شد.

جملاتی از کتاب صوتی سه شنبه خیس

  ملیحه با دیدن عکاس­­ها، دست­اش را روی صورت­ اش گذاشت و فلاش، مهتابی روی مهتابی، روشن شد، خاموش شد…

فردای آن­روز، صورت خانمِ کمی دورتر از ملیحه در صفحه ­ی اول روزنامه ای بود و در روزنامه­ ای دیگر، عکس بزرگی از درهای زندان اوین چاپ شده بود که با صدای کنار رفتن سال­های ۱۳۲۴ تا ۱۳۵۷ باز می­شد.

مردم هجوم بردند. ملیحه، صورت به صورت، سرش را می­چرخاند. در سرمای اطرافش که حالا، خالی از صبح بود، بین آن­همه چشم­های عادت­کرده به دیوار، دمپایی، میله­ های تخت­خواب و شمردن پایان­ ناپذیر موزاییک و روزهای سال، نمی­توانست سیاوش را پیدا کند. (هفت سال پیش، سیاوش ریحانی، پدر ملیحه، پشت انبار سیب­ زمینی زندان، به تیرک چوبی بسته و تیرباران شده بود،البته بعد شیلنگ آب را روی تیرک گرفته و آن را شسته بودند، البته باران نگذاشته بود که خون، روی علف­های کنارِ تیرک، پینه ببندد) البته ملیحه از این طرف نرده­ ها نمی­توانست انبار سیب­ زمینی را ببیند، همان­طور که علف را، همان­طور که هنوز چتر را ندیده بود.

خانم، چتر را مثل عصا و پاهایش جلو برد. از پله­ های سیمانی بالا رفت و پیش از آن­که به گریه بیفتد داد زد: امیرحسین، امیرحسین، من این­جام.

مرد جوانی که سبیلش تازه به سیاهی زده بود، لای زن­ها راه باز می­کرد. خانم به همان پله­ ای رسید که ملیحه ایستاده بود. مرد جوان شانه ­های مردم را مثل آب کنار می­زد و با دست های درازشده ­اش جلو می­آمد.