کتاب پی گیر اخبار نباشید

خلاصه‌کتاب پی گیر اخبار نباشید نوشتهٔ رولف دوبلی و ترجمهٔ رضا اردلان است و شنیدار آن را منتشر کرده است. این کتاب به شما می‌آموزد با ترک اخبار، شادتر زندگی کنید.

درباره خلاصه‌کتاب پی گیر اخبار نباشید

اخبار هیچ چیزی به شما اضافه نمی‌کند!

اخبار و رسانه‌های خبری یک صنعت بزرگ سرگرمی هستند که از طریق جلب توجه افراد جامعه، درآمد کسب می‌کنند؛ یعنی ما نه‌تنها چیزی از اخبار به دست نمی‌آوریم، بلکه چیزهای زیادی را نیز در راه پیگیری اخبار از دست می‌دهیم؛ مانند توجه و تمرکز، زمان، آسایش، آرامش روانی و... .

همین حالا فکر کنید و ببینید چند تیتر خبری از هزاران تیتری که روزانه از طرق مختلفی مثل تلویزیون، رادیو، نرم‌افزارهای نصب شده روی گوشی موبایل، اینترنت و فضای مجازی، روزنامه و مجلات خبری به سمتتان سرازیر می‌شود، در تصمیم‌گیری‌ها، اهداف و انگیزه‌هایتان در زندگی مؤثر بوده‌اند؟ شاید به زحمت یک تیترِ اثرگذار پیدا کنید. خلاصه‌کتابِ «پیگیر اخبار نباشید»، نوشتهٔ رولف دوبلی می‌خواهد شما را از شر اخباری که هیچ آگاهی خاصی بهتان نمی‌دهد خلاص کند تا بتوانید زمان کافی برای جست‌وجو و کشف جهان در اختیار داشته باشید.

خواندن خلاصه‌کتاب پی گیر اخبار نباشید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که زیاد اخبار گوش می‌دهند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از خلاصه‌کتاب پی گیر اخبار نباشید

«به دوران کودکی خود رجوع کنید؛ ما اکثراً در خانواده‌هایی بزرگ شده‌ایم که پدرمان صبح را با اخبار ساعت ۷ شروع کرده است؛ در حالی که چای صبحانه را می‌نوشید، خبرهایی از سراسر کشور و جهان برایش مرور شده و احتمالاً ما نیز که آن موقع پسربچه یا دختربچه‌ای بیشتر نبودیم، از صدای رادیو و صدای گوینده متنفر می‌شدیم که مزاحم خواب صبحگاهی‌مان شده است.

چند ساعت بعد، چه در خانه یا محل کار، بار دیگر اخبار نیمروزی به همان شدت و حدت ما و خانواده‌مان را محاصره می‌کرد؛ خبرها تکراری هستند، اما باید آن‌ها را شنید!

اخبار عصرگاهی نسبتاً مورد کم‌لطفی قرار می‌گرفتند، اما باز هم صدای گوینده خبر در خانه شنیده می‌شد و بعد از آن هم ضیافت اصلی اخبار تکراری و بی‌ربط به زندگی ما، هنگام صرف شام برگزار می‌شد!

به همه این موارد سرک کشیدن به سایت‌های خبری، شنیدن خبرهای شفاهی از دوستان و همکاران و دید زدن روزنامه‌های روی دکه روزنامه‌فروشی را اضافه کنید. در واقع ما همواره در معرض شنیدن خبرهایی درباره یک تصادف مهیب در فلان نقطه کشور، یک زایمان سخت در روستایی دورافتاده، دیدار مقامات رسمی یک کشور با کشور دوست و همسایه‌اش، افزایش قیمت ناگهانی خودرو و یا حمله تروریستی ظالمانه در کشوری دور بوده‌ایم. به احتمال زیاد از وقتی به سن نوجوانی رسیدیم، خودمان نیز به تبعیت از پدر و مادرمان ساعت‌های پخش اخبار سراسری از رادیو و تلویزیون را یاد گرفته‌ایم و رأس ساعت، کنترل تلویزیون به دست، مقابل آن نشسته‌ایم؛ انگار که می‌خواستیم بگوییم بله، من حالا دیگر به قدری بزرگ شده‌ام که در جریان اخبار جهان قرار بگیرم! این روند ادامه پیدا کرده است تا به امروز که وقت خود را بدون هیچ چشم‌داشتی، ۲۴ ساعته در کانال‌ها و صفحات خبری مختلف هدر می‌دهیم.»