کتاب گوش دادن روانکاوانه

کتاب گوش دادن روانکاوانه (روش‌ها، محدودیت‌ها و ابداعات) نوشته‌ی سلمان اختر و با ترجمه‌ی سوسن حاجی‌زاده، اثری تخصصی در حوزه‌ی روانکاوی و روان‌درمانی است که توسط انتشارات آها به‌صورت الکترونیکی منتشر شده است. این کتاب به بررسی نقش گوش دادن در فرایند درمان روانکاوانه می‌پردازد و با رویکردی تحلیلی، ابعاد مختلف شنیدن را در جلسات درمانی واکاوی می‌کند. نویسنده که از اساتید برجسته روان‌پزشکی و روانکاوی است، با تکیه بر تجربه بالینی و پژوهش‌های گسترده، تلاش کرده تا مفاهیم پیچیده‌ی گوش دادن را به‌زبان قابل فهم برای علاقه‌مندان و متخصصان این حوزه ارائه دهد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب گوش دادن روانکاوانه

گوش دادن روانکاوانه اثری است که به بررسی عمیق مفهوم گوش دادن در روانکاوی می‌پردازد. سلمان اختر، نویسنده کتاب، با نگاهی موشکافانه به این موضوع، تلاش کرده است تا اهمیت و ظرافت گوش دادن را در فرایند درمان روانکاوانه برجسته کند. برخلاف تصور رایج که روانکاوی را صرفاً «درمان با صحبت» می‌داند، این کتاب نشان می‌دهد که شنیدن و دریافت کردن، نقشی اساسی‌تر و بنیادین‌تر در فرایند درمان دارند. ساختار کتاب به گونه‌ای است که ابتدا به مدل‌های مختلف گوش دادن می‌پردازد و سپس ابعاد سکوت، رفتارهای غیرکلامی، و حتی موانع و محدودیت‌های شنیدن را بررسی می‌کند. نویسنده با ارجاع به نظریات کلاسیک و معاصر، و همچنین با آوردن مثال‌هایی از تجربه‌های بالینی خود، تصویری چندلایه و پویا از گوش دادن روانکاوانه ارائه داده است. این کتاب نه‌تنها برای درمانگران و روانکاوان، بلکه برای هر کسی که به فرایند ارتباط انسانی و عمق آن علاقه‌مند است، نکات قابل توجهی دارد.

خلاصه کتاب گوش دادن روانکاوانه

در این بخش هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از محتوای کتاب را فاش می‌کند! کتاب با مقدمه‌ای آغاز می‌شود که در آن سلمان اختر اهمیت گوش دادن را در روانکاوی و حتی در روابط انسانی فراتر از درمان، برجسته می‌کند. او گوش دادن را نه‌تنها دریافت کلمات، بلکه دریافت بینش، آرامش و عمق تجربه‌های درونی می‌داند. در ادامه، نویسنده به این می‌پردازد که گوش دادن روانکاوانه با شنیدن روزمره تفاوت دارد و انواع مختلفی از گوش دادن در جلسات درمانی مورد نیاز است. کتاب چهار مدل اصلی گوش دادن تحلیلی را معرفی می‌کند: گوش دادن عینی، ذهنی، همدلانه و بیناذهنی. هر یک از این مدل‌ها با رویکرد نظری و فنی خاص خود، به ابعاد مختلف تجربه درمانی می‌پردازند. در فصل‌های بعدی، اختر به نقش سکوت در درمان، انواع سکوت و معنای آن‌ها، و همچنین به اهمیت رفتارهای غیرکلامی و نشانه‌های بدنی اشاره می‌کند. او توضیح می‌دهد که چگونه روانکاو باید به خود نیز گوش دهد و تجربه‌های ذهنی و احساسی خود را به‌عنوان منبعی برای درک بهتر بیمار به کار گیرد. کتاب همچنین به موانع و محدودیت‌هایی که می‌توانند شنیدن روانکاوانه را مختل کنند، مانند تفاوت‌های فرهنگی، مقاومت‌های شخصیتی و حتی دوزبانه بودن، می‌پردازد. در بخش‌هایی از کتاب، نویسنده به این موضوع می‌پردازد که حتی امتناع از گوش دادن نیز می‌تواند بخشی از فرایند درمان باشد، اما باید با دقت و آگاهی انجام شود. در نهایت، کتاب بر ضرورت ایجاد تعادل میان گوش دادن تاییدکننده و گوش دادن تفسیرگرایانه تأکید دارد و نشان می‌دهد که هر دو رویکرد، بسته به شرایط بیمار و مرحله درمان، اهمیت دارند.

چرا باید کتاب گوش دادن روانکاوانه را بخوانیم؟

این کتاب با تمرکز بر یکی از بنیادی‌ترین اما کمتر بررسی‌شده‌ترین مهارت‌های درمانی، یعنی گوش دادن، فرصتی برای بازنگری در شیوه‌های ارتباطی و درمانی فراهم می‌کند. سلمان اختر با دسته‌بندی مدل‌های مختلف گوش دادن و تحلیل کاربرد آن‌ها در موقعیت‌های گوناگون، به درمانگران کمک می‌کند تا درک عمیق‌تری از فرایند شنیدن و تأثیر آن بر رابطه درمانی به دست آورند. همچنین، پرداختن به موانع و محدودیت‌های شنیدن، و بررسی نقش سکوت و رفتارهای غیرکلامی، این کتاب را به منبعی ارزشمند برای توسعه مهارت‌های حرفه‌ای و شخصی تبدیل کرده است. خواندن این اثر می‌تواند نگاه تازه‌ای به اهمیت شنیدن در روابط انسانی و درمانی ایجاد کند و به رشد حرفه‌ای و فردی کمک کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به روانکاوان، روان‌درمانگران، مشاوران، دانشجویان رشته‌های روان‌شناسی و روان‌پزشکی، و همچنین افرادی که به بهبود مهارت‌های ارتباطی و شنیداری خود علاقه‌مند هستند، پیشنهاد می‌شود. به‌ویژه کسانی که دغدغه‌ی تعمیق رابطه درمانی یا فهم بهتر فرایندهای ارتباطی را دارند، می‌توانند از مطالب این کتاب بهره‌مند شوند.

بخشی از کتاب گوش دادن روانکاوانه

با وجود آن که به روان‌کاوی و روان‌درمانی‌های مشتق از آن به طور کلی عبارت «معالجه با حرف زدن» یا «درمان با صحبت» اطلاق می‌شود، حقیقت این است که گوش دادن نقش بسیار مهم‌تری در نیروی شفابخشی این گونه مداخله‌ها ایفا می‌کند. صحبت کردن نوعی بخشیدن است... بخشیدن صداها، کلمات، توصیه‌ها، توضیحات، معنای تازه به چیزی که قبلاً فهمیده و کنار گذاشته شده، سطح بالاتری از انتزاع، و نقطه نظری تازه است. در مقابل، گوش دادن نوعی دریافت کردن است... دریافت یک بینش، یک روش تازهٔ تفکر، اطمینان، شفافیت، آرامش، جهت، عمق فکری، توانایی به کلام درآوردن تجربه‌های درونی پیش از آن که این تجربه‌ها به عمل سرازیر شوند، و به همین ترتیب. با گوش دادن به بیمار است که درمان‌گر می‌تواند به او کمک کند. با گوش دادن به درمان‌گر است که بیمار با آن‌چه تسهیل‌کنندهٔ رشد است سازگار می‌شود. و با گوش دادن به خویشتنِ خود (و صداهای گوناگون ابژه‌های درون آن) است که بیمار منابع و اهداف مداخله‌های درمان‌گر را درک می‌کند. به طور خلاصه، گوش دادن اساس معالجه است.