کتاب درد همیشه راه را نشان می دهد

کتاب درد همیشه راه را نشان می دهد نوشتهٔ هاکان منگوچ و ترجمهٔ فائزه پورعلی و ویراستهٔ سمانه عباسی است و انتشارات نسل نواندیش آن را منتشر کرده است. فلسفهٔ زندگی هاکان منگوچ امید و به‌اشتراک‌گذاشتن آن است.

درباره کتاب درد همیشه راه را نشان می دهد

هاکان منگوچ در سن پانزده‌سالگی نی و پیانو آموخت. نی او را با عرفان و فلسفهٔ صوفی‌گری آشنا کرد. پس تصمیم گرفت زبان عثمانی بیاموزد و سال‌ها بعد در دیار شمس تبریزی دورهٔ صوفی‌گری گذراند.

از بیست‌سالگی در دانشگاه‌ها سمینارهایی با موضوع خودشناسی، ضمیر ناخودآگاه و عزت نفس برگزار می‌کرد. در سال ۲۰۱۴ به‌خاطر علاقهٔ زیادی که به حیوانات و روان‌شناسی داشت، به افریقای شمالی رفت. در آنجا مدتی با شیرها و ببرهای بنگال زندگی کرد و دوره‌ای در زمینهٔ پرورش و توان‌بخشی این حیوانات پشت‌سر گذاشت.

او به‌عنوان صوفی، نوازندهٔ موسیقی، نویسنده و مشاور، اطلاعات و برداشت خود را از فلسفهٔ تصوف و آثار بزرگانی چون مولانا، شمس تبریزی، یونس امره... با مخاطب در میان می‌گذارد.

کتاب پیش رو «درد همیشه راه را نشان می‌دهد» هجده بیت آغازین مثنوی را به زبان بسیار ساده و با داستان‌های کوتاه برایمان شرح می‌دهد تا بتوانیم درک بهتری از نی‌نامهٔ مولانا به دست آوریم و بیاموزیم چطور از ابیاتی که قرن‌ها پیش سروده شده‌اند، به‌عنوان راه‌حل‌هایی کاربردی برای پیچیدگی‌های زندگی خود در این روزگار بهره ببریم.

او باور دارد حتی یک نفر هم برای زنده‌نگه‌داشتن امید می‌تواند کافی باشد و تو می‌توانی یک نفر باشی و بعد یک توی دیگر و توی دیگر. 

خواندن کتاب درد همیشه راه را نشان می دهد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند از طریق عرفان به شناخت جدیدی از زندگی دست یابند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب درد همیشه راه را نشان می دهد

«بشنو، از نی چون حکایت می‌کند

از جدایی‌ها شکایت می‌کند

بشنو!

بعد از آغاز زیبای قرآن کریم با عبارت «بخوان»، این می‌تواند باارزش‌ترین دعوت برای بشر باشد.

انسان ممکن است بتواند در هر «وجودی» خیر و آزمون را بخواند. به‌عبارتی یکی از معیارهای کمال انسانی این است که بتواند این خیریت را ببیند و آنچه را این آزمون در پی گفتن آن است، بشنود...

مولانا در پیشگفتار مثنوی این‌گونه گفته است که «این کتاب روشنایی‌بخش هر آن چیزی است که اسرار الهی را آشکار می‌کند».

درواقع از رفتن به اعماق کتابی که پر از اسرار است صحبت می‌کنیم. باید با حساسیت بسیاری دربارهٔ هر سطر و هر بیتی مکث کنیم و بیندیشیم.

بشنو

در سطر اول مثنوی می‌نویسد بشنو، یعنی گوش بسپار!

هر کسی که کتاب را می‌گشاید، با حرف «ب» مواجه می‌شود.

بلافاصله این سؤال در ذهن خواننده ایجاد می‌شود: بشنوید، اما چه چیز را؟

حال آنکه متوجه نیست پاسخ در دل سؤال نهفته است.

بشنوید، اما چه چیز را؟

ای انسان گوش بسپار، به نوای نی گوش بسپار...

در زبان فارسی بشنو به معنای گوش‌سپاری است.

آغاز مثنوی با حرف «ب» بسیار مهم است. همهٔ سوره‌های قرآن کریم هم با حرف «ب» آغاز می‌شود. ابتدای همهٔ سوره‌ها با «بسم الله الرحمن الرحیم» آغاز می‌شود. تنها سوره‌ای که این عبارت آغازگر آن نیست، سورهٔ توبه است که آن هم با «بَرَاءَۀٌ» آغاز شده است که در آنجا هم با حرف «ب» شروع به سخن گفتن می‌کند.

خب راز حرف «ب» چیست؟

چرا مولانا هم با کلمهٔ «بشنو» مثنوی را آغاز کرده است؟

صوفی‌ها معتقدند راز کائنات در قرآن نهفته است. راز قرآن در بسم الله الرحمن الرحیم ابتدای سورهٔ فاتحه. راز بسم الله الرحمن الرحیم در حرف «ب» و راز حرف «ب» در نقطهٔ زیر آن است.

در عربی حرف «ب» به این‌صورت نوشته می‌شود:

ب

نقطهٔ زیر «ب» چه چیز را بیان می‌کند؟

خب ذهن انسان ممکن نیست این سؤال را نپرسد: چرا آن راز سترگ در درون این نقطهٔ کوچک است؟ مگر نه؟

امروزه می‌دانیم که جهان هم از ذرات بسیار ریزی به نام اتم ساخته شده است. دانشمندان هم معتقدند جهانی که ما در آن زندگی می‌کنیم، از یک تک‌سلولی شکل گرفته و به مرور زمان توسعه یافته است و حتی اثبات کرده‌اند که هم‌اکنون نیز در حال توسعه و بزرگ‌تر شدن است. بنابراین طبق علم همه‌چیز به هم متصل‌اند...

صوفی‌ها هم معتقدند که همه‌چیز از جانب خداست، تکه‌ای از خداست و از اوست و به‌سوی او باز می‌گردد. نقطهٔ زیر حرف «ب» برای ما بیانگر این است که همهٔ ما و همه‌چیز تکه‌هایی جدانشدنی از یک کل واحدیم که باید متوجه این مسئله باشیم و به طریقی عمق این مسئله را درک کنیم.

این جملهٔ حضرت علی (ع) را به خاطر بیاورید که «علم یک نقطه بود، اما جاهلان باعث بزرگنمایی (افزایش) آن شدند.»