بریده‌هایی از کتاب درد همیشه راه را نشان می دهد

خواندن یک کتاب در ماه و دم کشیدن محتوای آن بهتر از خواندن پنج کتاب در هفته و فراموشی آن‌هاست.

دلیل اینکه کتاب‌هایی را هم که خوانده‌ایم، زود فراموش می‌کنیم همین است. اگر بعد از آن کتاب دم نکشیده باشی، درموردش فکر نکرده باشی، محاکمه‌ای درونی درموردش برپا نکرده باشی، درمورد محتوایش مدتی نیندیشیده باشی و آن را از صافی رد نکرده باشی، درنهایت پر می‌زند و از ذهنت می‌رود.

«صبر، چنان ریسمانی است که گمان می‌کنی پاره می‌شود، اما رفته‌رفته محکم‌تر می‌شود. گمان می‌کنی تمام می‌شود، اما رفته‌رفته زیاد می‌شود.»

بهارها در زمستان مخفی‌اند. از زمستان فرار نکن و با باران‌ها قهر نکن...

ای دل، اگر هم کسی را دوست داری، برونش را نه که درونش را دوست داشته باش. آنچه را قابل مشاهده است، همه دوست خواهند داشت، اما آنچه را نادیدنی است، تو باید دوست داشته باشی. اگر نه در کلام، بلکه در عمل در جست‌وجوی عشق هستی، البته که تن نه، جان خواهی داد.

«نتیجه» نمی‌تواند هدف باشد... «روند» هم شامل نتیجه است؛ زیرا انسان وقتی در راه است، بزرگ می‌شود، ممکن نیست یکباره به خط پایان رسید...

«ای جان! انسان مناسب، شادی و انسان نامناسب تجربه برجای می‌گذارد. در زندگی هیچ چیز بیهوده نیست.»

در راه استادی، شتابزدگی بزرگ‌ترین دشمن است...

«وداع برای کسانی است که با چشمانشان عاشق شده‌اند. زیرا آن کس که با قلبش عاشق شده باشد، هرگز جدا نمی‌شود.»

راه رفتن حقیقی خلاف جمعیت رفتن است.

هنر این نیست که خوب صحبت کنی، هنر واقعی شنوندهٔ خوب بودن است. چون کسانی که خوب و تأثیرگذار صحبت می‌کنند، همیشه همان‌هایی هستند که می‌توانند شنوندهٔ خوبی باشند.

هر انسانی در برهه‌ای از زندگی خود با صبر آزموده می‌شود

راه «شدن» از شناخت می‌گذرد و شناخت از گوش سپردن آغاز می‌شود.

هیچ‌کس را فیلتر نکن. فقط به این دلیل که صرفاً چهارچوب دیگران مثل چهارچوب تو نیست، آن را نادیده نگیر؛ چون هیچ‌کس تصادفی با تو برخورد نمی‌کند. افتادن برگ هم در نظام الهی محاسبه شده است. ممکن نیست زندگی تو خارج از این نظم باشد. متوجه این مسئله باش که هر لحظه تحت حمایت سیستمی الهی هستی. بدان که استقبال کردن یا نکردن تو از رویدادها در تکامل تو تأثیری مثبت یا منفی خواهد داشت. باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ این درگه ما درگه نومیدی نیست صد بار اگر توبه شکستی باز آ

در این دنیا که همه در پی آن‌اند که کسی شوند تو هیچ شو... خانه‌ات همیشه نیستی باشد... انسان نباید تفاوتی با یک گلدان داشته باشد. چیزی که باعث سالم ماندن گلدان می‌شود، نه شکل ظاهری‌اش، بلکه تهی بودن درونش است. برای همین، چیزی که آدمی را انسان می‌کند ظن منیتش نیست؛ آگاهی به هیچ بودنش است.

«تو پای به راه در نه و هیچ مپرس خود راه بگویدت که چون باید رفت...

دلت که پاک باشد داستانت پایان خوشی خواهد داشت و هیچ ملاقاتی تصادفی نیست