کتاب با چرا شروع کنیم

کتاب با چرا شروع کنیم نوشتهٔ سایمون سینک و ترجمهٔ محمدرضا جباری و پوریا سلک غفاری و ویراستهٔ نرگس آشتیانی است و انتشارات نسل نواندیش آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب با چرا شروع کنیم

کتاب با چرا شروع کنیم در ارتباط با الگوهایی است که به‌صورت طبیعی اتفاق می‌افتند. یک روش فکرکردن، عمل‌کردن و ارتباط‌گرفتن که به برخی از رهبران جهان توانایی تحریک افراد اطراف خود را می‌دهد. با اینکه این افرادِ «رهبرزاده‌شده» ممکن است با این استعداد پا به جهان بگذارند، اما این توانایی منحصراً برایشان باقی نمی‌ماند. همۀ ما می‌توانیم این الگوها را یاد بگیریم. با کمی نظم، هر رهبر یا سازمانی می‌تواند دیگران (درون سازمان خود و بیرون آن) را تحریک کند تا به پیشبرد ایده‌ها و افق‌هایش کمک کند. همۀ ما می‌توانیم یاد بگیریم که چگونه یک رهبر باشیم.

این کتاب نمی‌خواهد به دنبال اصلاح چیزی باشد که قابلیت عملی ندارد، بلکه مانند یک راهنماست؛ راهنمایی که روی تقویت چیزهایی که قابلیت عملی دارند تمرکز می‌کند. نمی‌خواهد پیشنهادهای دیگران را زیر سؤال ببرد. بیشتر پاسخ‌هایی که به دست می‌آوریم برمبنای شواهدی درست، کاملاً معتبر و قابل‌اطمینان حاصل شده است. باوجوداین اگر با سؤالات اشتباه کار خودمان را آغاز کنیم، وقتی علت را نفهمیم حتی پاسخ‌های صحیح هم ما را به سرانجامی غلط سوق می‌دهند. در این کتاب شما خواهید دید که حقیقت همیشه آشکار خواهد شد.

داستان‌هایی که در این کتاب می‌آید همه مربوط به افراد یا سازمان‌هایی است که اساساً از این الگو پیروی می‌کردند. آن‌ها افراد یا سازمان‌هایی هستند که کارشان را با چرا آغاز کرده‌اند.

خواندن کتاب با چرا شروع کنیم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران کتاب‌های موفقیت و خودیاری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب با چرا شروع کنیم

«در نظر بگیرید هدف بزرگی مشخص شده، متخصصان مشتاقی گرد هم آمده‌اند و پول نیز به‌راحتی در دسترس است. متعاقباً انتظارات عمومی نیز از این کار بالاست.

ساموئل پیرپونت لانگلی، در اوایل دهۀ ۱۹۰۰ میلادی، با در دست داشتن همۀ عناصر موفقیت شروع به کار کرد. می‌خواست اولین خلبانی باشد که با یک هواپیما پرواز می‌کند. علاوه‌براین، او افسر ارشد در مؤسسۀ اسمیت سونیان و پروفسور ریاضی بود که در دانشگاه هاروارد نیز کار می‌کرد. دوستانی بسیار قدرتمند در دولت و در عرصۀ تجارت مانند اندرو کارنِگی و آلکساندر گراهام بل داشت. لانگلی ۵۰۰۰۰ دلار پول به‌عنوان بودجه از وزارت دفاع برای پروژه‌اش دریافت کرد که در آن زمان این رقم پول بسیار زیادی بود. او با برترین نخبه‌های آن زمان همکاری می‌کرد و یک تیم از افراد ماهر و بااستعداد تشکیل داده بود. لانگلی و تیمش از بهترین مواد ممکن استفاده می‌کردند و مطبوعات نیز همه‌جا آن‌ها را دنبال می‌نمودند. مردم در سراسر جهان جذب داستان او شده بودند و می‌خواستند به هدف رسیدنش را ببینند. با تیمی که جمع کرده بود و با منابع وسیعی که داشت، به نظر می‌رسید موفقیتش را تضمین کرده است.

یا این یک رؤیا بود؟

چندصدمایل آن‌طرف‌تر، ویلبور و ارویل رایت روی ماشین پرندۀ خود کار می‌کردند. اشتیاقشان به پرواز در حدی زیاد بود که توانست اشتیاق و تعهد را به یک گروه تخصصی در زادگاه خودشان دایتون، اهیو الهام کند. آن‌ها برای کارشان بودجه‌ای دریافت نمی‌کردند. حمایتی ازطرف دولت وجود نداشت. ارتباطات سطح بالایی برقرار نبود. یک نفر هم در تیم آن‌ها حتی خود ویلبور و ارویل مدرک بالا یا حتی تحصیلات دانشگاهی نداشتند،. اما تیمشان با یکدیگر در یک مغازۀ دوچرخه‌فروشی معمولی متحد شدند و به دنبال تحقق هدفشان رفتند. در ۱۷ دسامبر سال ۱۹۰۳، برای اولین‌بار در تاریخ، گروهی کوچک شاهد پرواز یک فرد بودند.

برادران رایت چگونه بدون تجهیزات خوب، بدون بودجۀ خوب یا حتی بدون یک تیم تحصیل‌کرده توانستند به موفقیت دست یابند؟

در کار آن‌ها شانس عامل موفقیت نبود. برادران رایت و لانگلی بسیار انسان‌های باانگیزه‌ای بودند و هردو به اخلاق و رفتار کاری پایبندی زیادی داشتند. ذهن علمی و تیزی آن دو دقیقاً هدف مشابهی را دنبال می‌کرد، اما باوجوداین تنها برادران رایت بودند که توانستند به افراد اطرافشان الهام ببخشند. آن‌ها تیمشان را به نحوی به‌سوی هدف سوق دادند که توانست با توسعۀ فناوری دنیا را دگرگون کند. تنها برادران رایت بودند که با چرا کارشان را آغاز کردند.»