کتاب داستان های نیویورکر ۲۰۲۰

کتاب داستان های نیویورکر ۲۰۲۰ نوشتهٔ مجموعه‌ای از نویسندگان و ترجمهٔ گروهی از مترجمین است. نشریه نیویورکفا این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر شامل ۱۴ داستان منتخب از هفته‌نامه‌ٔ نیویورکر است که در سال ۲۰۲۰ منتشر شده‌اند. این هفته‌نامه در حوزه‌ٔ داستان سبک و ظرافت خاص خودش را دارد؛ بااین‌حال قدرتش در تنوع صداهایی است که منتشر می‌کند.

بر همین اساس یکی از اصول مهم در بین کارشناسان نشریه نیویورکفا، حفظ تنوع صداها در انتخاب داستان‌های مجموعه‌ٔ حاضر بوده است؛ بنابراین از انتخاب‌های سلیقه‌ای و تمرکز بر موضوعاتی که حتی ممکن بود با اقبال بیشتری مواجه شود، پرهیز شده تا مخاطب در وهله‌ٔ اول با تنوع روایی داستان‌ها روبه‌رو باشد. به باور نیویورکفا این عمل می‌تواند به پذیرش صداهای متفاوت و همچنین گستردگی ذائقه‌ٔ مخاطب کمک کند. همچنین مترجمان به متن اصلی داستان‌ها وفادار بوده‌اند؛ به‌طوری‌که هیچ‌گونه حذف و اضافه‌‌ٔ تاثیرگذاری در آن‌ها صورت نگیرد. یک یا ۲ داستانی که باتوجه‌به محدودیت‌های نشر، نیاز به حذفیاتی داشته، به‌طورکامل از گردونه‌ٔ انتخاب خارج شده‌اند.

درباره کتاب داستان های نیویورکر ۲۰۲۰

کتاب «داستان های نیویورکر ۲۰۲۰» ۱۴ داستان کوتاه را در بر گرفته که عنوان برخی از آنها عبارت است از: «بازی "مِتال‌گیِرسالید ۵: د فانتوم‌پین"»، «رهایی در زمانِ خودش فرا می‌رسد»، ««جست‌وجویی همچون خوشبختی»»، «سه‌زنِ دونات فروشیِ چاک»، «نامهٔ عاشقانه»، «دنیای مجازی» و «با بیتل‌ها».

این داستان‌ها از نویسندگانی هستند که نام آن‌ها را در فهرست زیر می‌بینید:

آدام لوین، هاروکی موراکامی، تسا هدلی، اسکولاستیک موکاسونگا، جمیل‌جان کُچای، سارا شون - لین بینوم، فیونا مک فارلین، فرانتس کافکا، ارنست همینگوی، دیوید رایت فلِید، آنتونی ویِسنا سو، جرج ساندرز، جوی ویلیامز و کیت فولک.

مجموعهٔ نیویورکفا، در سال‌های گذشته، بیش از ۵۰ داستان کوتاه نیویورکر را در ۷ شماره (همزمان با امریکا) ترجمه و به‌صورت الکترونیکی در طاقچه منتشر کرده است.

خواندن کتاب داستان های نیویورکر ۲۰۲۰ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتابداستان های نیویورکر ۲۰۲۰

«روی میز یک تکهٔ بزرگ نان بود. پدر یک چاقو آورد تا آنرا نصف کند. اما با آنکه چاقو محکم و تیز بود و نان نه چندان نرم و نه چندان خشک، چاقو در نان فرو نرفت. ما بچه‌ها حیرت زده سرمان را رو به پدر بالا گرفته و نگاهش می‌کردیم. گفت: «چرا بهتتان زده. موفق شدن از عدم توفیق عجیبتر نیست؟ بروید بخوابید. شاید که از پسش برآمدم.» رفتیم بخوابیم. اما گاه و بیگاه در هر ساعت از شب هر بار یکی از روی تختش بلند می‌شد و سرک می‌کشید که ببیند پدر چکار می‌کند. هنوز همان مرد بزرگ بود در یک لباسِ بلند، پای راستش را عقب برده بود و سعی می‌کرد چاقو را در نان فرو کند. صبح زود که بیدار شدیم پدر چاقو را زمین گذاشت و گفت: «ببینید، آنقدر سخت است که هنوز از پسش بر نیامده‌ام.» برای نشان دادن خودمان جلو رفتیم تا ما هم امتحان کنیم. او هم اجازه داد. اما چاقو که دسته‌اش از ماندن در دست پدر برق افتاده بود، در برابر دستانمان مقاومت می‌کرد و نمی‌توانستیم بلندش کنیم. پدر خندید و گفت: «بگذاریدش سر جاش. حالا دیگر باید به شهر بروم. شب دوباره سعی می‌کنم که نان را ببرم. یک تکه نان اجازه ندارد مرا مسخره کند. می‌داند که بالاخره باید بریده شود. فقط اجازه دارد از خودش دفاع کند. خب بگذار بکند.» اما اینرا که گفت، نان همچون دهان کسی که حاضر است به هر کاری دست بزند جمع شد و دیگر فقط یک تکه نانِ کوچک بود.»