کتاب قصاید و غزلیات شیخ اجل سعدی شیرازی

کتاب قصاید و غزلیات شیخ اجل سعدی شیرازی مجوعه اشعار شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی است که با ویرایش عزیزالله علیزاده در انتشارات فردوس منتشر شده است.

درباره کتاب قصاید و غزلیات شیخ اجل سعدی شیرازی

سعدی شیرازی یکی از بزرگ‌ترین ادیبان زبان ادب فارسی است که کتاب قصاید و غزلیات شیخ اجل سعدی شیرازی فقط بخشی از آثار او را گردآوری کرده است. ۷۲۵ غزل فارسی در ۷۱۱۹ بیت به ۲ زبان فارسی و عربی از سعدی باقی مانده است. در غزلیات او ۶۲ وزن و ۶۰ بحر به کار رفته است. قصاید فارسی و عربی سعدی مجموعه‌ای مشتمل بر ۶۴ قصیدهٔ فارسی که شامل ۱۶۵۱ بیت است. در قصاید او ۱۸ وزن و بحر به کار رفته است. قصاید او به سبک عراقی است اما با زبانی لطیف و روان که تا حدی به قصاید انوری نزدیک می‌شود. این کتاب علاوه بر اشعار کامل سعدی به اوزان و بحور اشعار او هم پرداخته است و سؤالات ۱۷ سال کنکور کارشناسی‌ارشد رشتهٔ زبان و ادبیات فارسی (دانشگاه‌های دولتی و آزاد اسلامی) مرتبط همراه با پاسخ، نشانی منبع و توضیح هم ذکر کرده است. 

خواندن کتاب قصاید و غزلیات شیخ اجل سعدی شیرازی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به شعر فارسی پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره سعدی

ابو محمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف معروف به شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی و متخلص به سعدی در سال ۶۰۶ هجری قمری به دنیا آمد. او نویسنده، شاعر و شهیر ایران است که در همهٔ دنیا اهل ادب و هنر او را می‌شناسند. «استاد سخن»، «پادشاه سخن» و «شیخ اجل» از لقب‌هایی است که به این شاعر شهیر داده‌اند.

سعدی در نظامیهٔ بغداد تحصیل و پس از آن به‌عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد. و سپس به زادگاه خود شیراز، بازگشت و تا پایان عمر در آنجا اقامت گزید. مهم‌ترین کتاب‌های سعدی شیرازی گستان، بوستان، غزلیات و هزلیات او هستند. او شعرهایی نیز به زبان عربی سروده است.

سهل‌ممتنع‌بودن، طنز، ایجاز، استفاده از آیات قرآن کریم و برخی احادیث از ویژگی‌های آثار سعدی شیرازی به‌شمار می‌رود.

سعدی، که کتاب‌های بسیاری دربارهٔ او و آثارش نوشته شده است، در سال ۶۹۰ هجری قمری درگذشت. آرامگاه او در شیراز واقع شده و به «سعدیه» معروف است.

بخشی از کتاب قصاید و غزلیات شیخ اجل سعدی شیرازی

«من بدین خوبی و زیبایی ندیدم روی را

وین دلاویزی و دلبندی نباشد موی را

روی اگر پنهان کند سنگین‌دل سیمین‌بدن

مشک غمّاز است، نتواند نهفتن بوی را

ای موافق صورت و معنی که تا چشم من است

از تو زیباتر ندیدم روی و خوش‌تر خوی را

گر به سر می‌گردم از بیچارگی عیبم مکن

چون تو چوگان می‌زنی جرمی نباشد گوی را

هرکه را وقتی دمی بودست و دردی سوختست

دوست دارد ناله مستان و ها یا هوی را

۲۶۵ ما ملامت را به جان جوییم در بازار عشق

کنج خلوت پارسایان سلامت‌جوی را

بوستان را هیچ دیگر درنمی‌باید به حسن

بلکه سروی چون تو می‌باید کنار جوی را

ای گل خوشبوی اگر صد قرن بازآید بهار

مثل من دیگر نبینی بلبل خوشگوی را

سعدیا، گر بوسه بر دستش نمی‌یاری نهاد

چاره آن دانم که در پایش بمالی روی را»