کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد دوم)

کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد دوم) نوشتهٔ ریموند کورکیان و ترجمهٔ سعید کریم پور است و نشر افکار آن را منتشر کرده است. این کتاب به سفارش شورای خلیفه‌گری ارامنهٔ تهران به فارسی برگردانده شده است. این کتاب که در اصل به زبان فرانسوی در سال ۲۰۰۶ منتشر شده، علاوه بر ترجمهٔ انگلیسی (۲۰۱۱) که برای برگردان فارسی استفاده شده، به زبان‌های مختلفی از جمله ترکی استانبولی ترجمه و چاپ شده است. 

درباره کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد دوم)

کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان یکی از ۷ عنوان برگزیدهٔ هیئت برگزارکنندهٔ مراسم «صدمین سالگرد نسل‌کشی ارامنه» منتخب شورای خلیفه‌گری ارامنهٔ تهران است.

نسل‌کشی ارمنیان، به نابودی عمدی و از پیش برنامه‌ریزی‌شدهٔ (نسل‌کشی) جمعیت ارمنی ساکن سرزمین‌های تحت‌کنترل امپراتوری عثمانی در دوران جنگ جهانی اول (۱۹۱۵ تا ۱۹۱۷ میلادی) توسط دولتمردان عثمانی و رهبران قیام ترکان جوان گفته می‌شود. این عملیات در قالب کشتارهای دسته‌جمعی و نیز تبعیدهای اجباری در شرایطی که موجبات مرگ تبعیدشدگان را فراهم آورد، انجام شده است. امروزه تعداد کل قربانیان نسل‌کشی ارمنیان بین یک تا یک و نیم‌میلیون نفر برآورد شده است. کتاب تاریخ کامل نسل‌کشی ارمنیان کوشیده تمام جنبه‌های این جنایت هولناک را بررسی کند. 

خواندن کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد دوم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد دوم)

«منابع موجود پیرامون ریشه‌کن‌سازی جمعیت ارمنی ولایت خرپوت، به‌طرز استثنائی زیاد و متنوع هستند. ما علاوه برگزارش‌های بسیاری از بازماندگان، تعدادی اسناد رسمی عثمانی هم در اختیار داریم که در دادگاه نظامی استانبول طی محاکمه مربوط به «خرپوت» در نوامبر ۱۹۱۹ - ژانویه ۱۹۲۰ ارائه شده‌اند، و همچنین اسنادی که در مجموعۀ منتشرشده از سوی هیأت مدیره آرشیوهای حکومتی ترکیه ذکر شده‌اند. گزارش‌های مفصلی را نیز که کنسول ایالات متحدۀ لِسلی دِیویس و مبشرین آمریکایی که شاهد وقایع بوده‌اند تهیه کرده‌اند در اختیار داریم. در خرپوت این واقعیت که اتباع زیادی از یک کشور بی‌طرف در منطقه حاضر بوده‌اند بیش از هر جای دیگر برای مسئولین مشکل‌ساز شده و آنها مجبور بودند در آنِ واحد هم بر اجرای برنامۀ ریشه‌کن‌سازی‌شان نظارت کنند و هم اقدامات آمریکایی‌ها برای نجات حتی‌المقدور شهروندان آمریکایی را به شکست بکشانند. به‌عبارت‌دیگر، در مطالعه سال ۱۹۱۵ در ولایت معموره‌العزیز، ما باید مشکل تضاد ترکی - آمریکایی را هم که تأثیر مستقیمی بر سرنوشت ارمنیان داشت مورد توجه قرار دهیم. اهمیت این تضاد تا آنجاست که پاسخ‌های داده شده از سوی مسئولین به پرسش‌های روزبه‌روز نمایندگان آمریکایی به ما اجازه می‌دهد بعضی جزئیات دستگاه نسل‌کشی را که در جاهای دیگر از نظر ما دور می‌ماند شناسایی کنیم. با اینکه مداخلات آمریکایی‌ها بقای تنها بخشی از جمعیت ارمنی را که اعضای جامعۀ پروتستان بودند به دنبال داشت اما آنها والی را وادار کردند احتیاط‌های لازم را به کار بسته و گفتمانی ساخته و پرداخته کند که تصمیمات خشنونت‌آمیز اجرا شده از سوی او و جرائمی که کنسول و مبشران شاهدان درجۀ یک آن بودند را توجیه کند. مطمئناً والی گاهی در متقاعد کردن طرف‌های غربی خود به اینکه یک «دسیسۀ انقلابی» ارمنی وجود دارد موفق می‌شد، اما وقتی چنین اتهامانی را متوجه افرادی همچون آموزگاران مؤسسۀ اصلی آمریکایی در خرپوت، یعنی کالج یوفراتس می‌نمود تمام اعتبارش را از دست می‌داد چون مبشران شخصاً با آنها آشنا بودند و به وضوح می‌دانستند که آنها توان مشارکت در یک «دسیسه» را ندارند. در این نکات نادر که در گزارش آمریکایی‌ها از تجربه‌هایشان منعکس شده، می‌توانیم پیوستگی بحث‌هایی که مسئولین برای توجیه جرائمشان پیش می‌کشیدند را ارزیابی کنیم.»