کتاب آدمکش

کتاب آدمکش نوشتهٔ فرانکو انا و دینو بوتزاتی و لوریانو ماکیاولی و آندرئا کامیلری و جورجو شرباننکو و لئوناردو شاشا و ترجمهٔ رضا قیصریه و نادیا معاونی و هاله ناظمی و اعظم رسولی و مژگان مهرگان و نسترن شکوهی و بی آینا نظری است. انتشارات کتاب خورشید این مجموعه داستان پلیسی ایتالیایی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب آدمکش

کتاب آدمکش حاوی ۱۷ داستان کوتاه پلیسیِ ایتالیایی از نویسندگانی گوناگون است. این کتاب برگزیده‌ای از داستان‌های زرد یا پلیسی - جنایی ایتالیا طی سال‌های مختلف است که به‌کوشش مائورو پیولا و آنالیزا کیکلاّ گردآوری شده و در سال ۲۰۰۴ به‌وسیلهٔ انتشارات اینائودی به چاپ رسیده است. برگردان داستان‌‏های این مجموعه را چند مترجم انجام داده‌‏اند و در نگارش آن‌ها متناسب با سبک نویسنده، حال‏‌وهوای داستان و گرایش مترجم، گاه زبان نوشتاری و گاه زبان گفتاری به کار رفته شده است.

می‌دانیم که داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب آدمکش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایتالیایی و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آدمکش

«هنگام داخل شدن، از کنارش طوری رد شد که تنه‌اش گرفت به او. سفارشی داد. بعد جایش را عوض کرد و تقریباً سایه‌به‌‌سایۀ قربانی آینده‌اش نشست. جولیانو ماجّو غرق خواندن صفحۀ حوادث روزنامه بود. احتمالاً چند روز بعد در همان صفحه دربارۀ‌ او مفصلاً گزارش می‌‌دادند.»