کتاب تشنگی برای عشق

کتاب تشنگی برای عشق نوشتهٔ یوکیو میشیما با ترجمهٔ رضا میلادی فرد در انتشارات متخصصان چاپ شده است. یوکیو میشیما در این اثر به مسائلی نظیر سنت‌های ژاپنی، روحیات میهن دوستانه، تناسخ و... می‌پردازد.

دربارهٔ یوکیو میشیما

کیمیتاکه هیرائوکا با نام ادبی یوکیو میشیما زاده‌ی ۱۴ ژانویه ۱۹۲۵، نویسنده، شاعر، نمایشنامه نویس، بازیگر و کارگردان نامدار ژاپنی است. او نخستین داستانش را در سال ۱۹۴۱ با عنوان بیشه زاری غرق در شکوفه در یک مجله به چاپ رسانید که موردتوجه خوانندگان و منتقدان قرار گرفت. این داستان سرشار از تمثیل‌ها، تصاویر و استعاره‌هایی است که در آثار بعدی وی به‌گونه‌ای چشمگیر رخ می‌نماید و پیوسته در نوشته‌هایش تکرار می‌شود. آشنایی او با گروه نیهون رمان (رمانتیک‌های ژاپن) چشم‌انداز تازه‌ای پیش روی او گشود و پس از آن بود که نام مستعار یوکیو میشیما را برای خود برگزید. اعضای این گروه را متفکرینی تشکیل می‌دادند که بر یگانگی ملت ژاپن، یکتایی فرهنگ و بی‌همتایی تاریخشان اصرار می‌ورزیدند؛ اما با این‌همه گرایش و دلبستگی تعصب‌آلود، میشیمای جوان به آداب و سنن و آیین‌های ژاپن درآمیخته با فرهنگ غربی علاقه‌مند بود. به‌طور کلی می‌توان نثر او را ترکیبی از شعر، فلسفه، سنت‌های ژاپنی و باورهای مذهبی دانست. معروف‌ترین اثر او چهارگانه ایست با عنوان دریای حاصلخیزی که به چهار کتاب با عنوان‌های ابر بهاری، اسب‌های لگام گسیخته، معبد سپیده دم و زوال فرشته اطلاق می‌شود. 

از دیگر آثار مهم او می‌توان از نمایشنامه‌ - بانو آئویی - که در سال‌های ۱۳۷۶ تا ۱۳۷۷ به کارگردانی بهرام بیضایی در تهران به روی صحنه رفت- و همچنین رمان‌های آوای موج‌ها و آفتاب و فولاد نام برد. او سرانجام در ۲۵ نوامبر ۱۹۷۰ با خودکشی به روش هاراکیری در سن ۴۵ سالگی به زندگی خود پایان داد.

در انتهای این شرح‌حال مختصر، برای شناخت بیشتر این شخصیت خاص فرهنگی، خوانندگان علاقه‌مند می‌توانند به مقاله‌ٔ «تأملی بر مرگ میشیما» نوشته «هنری میلر» با ترجمه «بهاءالدین خرمشاهی» در شماره ششم «مجله الفبا» اردیبهشت ۱۳۵۶ مراجعه نمایند. 

کتاب تشنگی برای عشق را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به ادبیات ژاپن پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب تشنگی برای عشق

از نظر کنسوکه سوختگی دست اِتسوکو همانند بیماریش صرفاً به‌منظور از زیر کار در‌رفتن بود. او در حالی که می‌خندید، گفت: «این و از کسی می‌شنوید که خودش قبلاً این‌کاره بود.» با توجه به بیماری اِتسوکو و ناتوانی میویِ چهار ماهه باردار برای انجام کارهای سخت و سنگین، تمام بارِ مسئولیتِ وجین علف‌ها، برداشت برنج از قطعه زمین نیم هکتاری خانواده، درآوردن سیب‌زمینی‌ها و انتقال محصول میوه به داخل خانه بر دوش کنسوکه سنگینی می‌کرد. او همچون همیشه در خانه می‌چرخید و در حالی که بیش از انجام هر کاری، از انجام دادن آن‌ها طفره می‌رفت، پیوسته در خصوص نارضایتی‌اش غرولند می‌کرد. حتی این قطعه زمینِ نُقلی که تا پیش از طرح اصلاح اراضی به‌عنوان یک شالیزار ثبت نشده بود، اکنون ظرفیت تحویل محصول داشت.

سابورو که حضور سالیانه‌اش در جشنواره‌ی تنری در شرف وقوع بود، با ممارست کار می‌کرد. تقریباً تمام محصول میوه جمع‌آوری شده بود. در فواصل میان جمع‌آوری محصولات، او به‌صورت خستگی‌ناپذیری به کار وجین علف‌ها، درآوردن سیب‌زمینی‌ها و انجام کشت پاییزه مشغول بود. کاری که او زیر آسمان صاف انجام می‌داد، پوست بدنش را بیش از پیش برنزه و خود او را تبدیل به جوانی تنومند کرده بود که بلوغ زودرسش سن واقعی او را پنهان می‌کرد.

این‌طور به نظر می‌آمد که سابورو با موهای بسیار کوتاه سرش، جمودِ یک گاو نر جوان را داشته باشد. مدتی قبل، نامه‌ی عاشقانه‌ی پراحساسی از طرف دخترِ روستاییِ ناشناسی به دستش رسید و سابورو آن نامه را با شور و شعف برای میو خواند. نامه‌ای دیگر از طرف دختر دیگری به دستش رسیده بود، ولی سابور چیزی درباره آن به میو نگفته بود. سابورو چیزی برای پنهان کردن نداشت. او علاقه‌ای هم نداشت که آن را به‌صورت یک راز پیش خودش نگه دارد یا اینکه جواب نامه را بدهد و ملاقاتی با آن دختر ترتیب دهد. او صرفاً به‌خاطر تمایل ذاتی‌اش به سکوت آن را بر زبان نیاورد.

در هر صورت برای سابورو این یک تجربه‌ی جدید بود. اگر اِتسوکو ذره‌ای شک کرده بود که سابورو از ابراز عشق دیگران به خود آگاه بود، آن را رخداد خطیری در نظر می‌گرفت. سابورو به‌طوری مبهم از تأثیری که در دنیای پیرامون خود گذاشته بود، آگاه بود. تا آن زمان، او دنیای بیرونی را نه به‌عنوان آینه بلکه به‌عنوان فضای بزرگی در نظر آورده بود که درون آن با آزادی کامل حرکت می‌کرد.

این تجربه‌ی جدید در ترکیب با برنزه شدن پیشانی و گونه‌های سابورو توسط آفتاب پاییزی موجب بروز تکبر لطیف و بُرنایی در رفتارش شد که تا آن زمان هرگز از خود نشان نداده بود. میو که حساسیت‌هایش بر اثر عشق فزونی یافته بود، متوجه آن شد؛ ولی آن را به‌عنوان رفتاری شوهرانه تعبیر کرد که صرفاً در مورد خودش نمودار می‌شد.