کتاب دره وحشت

کتاب الکترونیکی «دره وحشت» نوشتهٔ آرتور کانن دویل با ترجمهٔ مژده دقیقی در انتشارات شرکت کتاب هرمس چاپ شده است. در میان شصت داستان شرلوک هولمز، فقط چهار داستان بلند وجود دارد که در قالب رمان منتشر شده‌اند: اتود در قرمز لاکی (۱۸۸۷)، نشانه چهار (۱۸۹۰)، درنده باسکرویل (۱۹۰۲ ـ ۱۹۰۱)، و دره وحشت (۱۵ ـ ۱۹۱۴). در طرح داستانی دره وحشت چیزی وجود دارد که در آثار پیشین ِ نویسنده نبوده است. در سایر داستان‌ها، عدم حضور هولمز در حداقل نگه داشته می‌شود ــ هولمز فقط در پنج فصل از چهارده فصلِ اتود در قرمز لاکی حضور ندارد، در همه فصل‌های نشانه چهار حاضر است، و در چهار فصل از پانزده فصل درنده باسکرویل غایب است ــ ولی در هشت فصل از پانزده فصلِ دره وحشت حضور ندارد. به عبارتی، در مقابل هر هفت صفحه‌ای که حضور دارد، در هشت صفحه غایب است.

درباره کتاب دره وحشت

دره وحشت به لحاظ ساختار کلی به دو بخش تقسیم می‌شود: کار ِ کارآگاهی هولمز، و داستان که بازنگری رویدادهایی است که به ماجرای طرح شده در بخش اول منتهی می‌شوند. سپس هر دو قسمت در مؤخره‌ای به هم می‌پیوندند که در مورد دره وحشت پایان خوشی محسوب نمی‌شود. این داستان اولین بار از سپتامبر ۱۹۱۴ تا ماه مه ۱۹۱۵ در مجله استرند به چاپ رسید و در ۱۹۱۵ به صورت رمان نیز منتشر شد. دره وحشت پس از انتشار زودتر از همه داستان‌های هولمز به فیلم بر گردانده شد (۱۹۱۶) و در ۱۹۳۵ نیز فیلم ناطق آن ساخته شد.

روشی که هولمز از آن استفاده می‌کرد و در سراسر دوران حرفه طولانی خود آن را تکامل بخشید، مایه شگفتی مردم اروپا شد و او را در میان صاحب‌نظران ِ جنایت در جایگاه اول قرار داد. می‌گفت روش‌هایش مبتنی بر سه ویژگی است: مشاهده، استنتاج و دانش. این سه ویژگی همواره در پرونده‌های مطرح شده در داستان‌های او مشهود بود و هر سه آن‌ها مشاهده‌گر معمولی را بسیار به حیرت می‌انداخت، تا اینکه خود ِ کارآگاه آنها را توضیح می‌داد و در این موقع بود که روشن می‌شدند و با سخنی از این قبیل از کنارش می‌گذشتند که «راستش، اول فکر کردم معجزه کرده‌اید ولی حالا که فکرش را می‌کنم می‌بینم آن‌قدرها هم مشکل نبوده است»

کتاب دره وحشت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به داستان‌های شرلوک هلمز پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب دره وحشت

هولمز یک بار دیگر آن کاغذ را روی بشقاب ِدست‌نخورده‌اش پهن کرد. من از جا بلند شدم و به آن نوشته عجیب نگاه کردم که از این قرار بود:

۵۳۴ ۲ C ۱۳ ۱۲۷ ۳۶ ۳۱ ۴ ۱۷ ۲۱ ۴۱

داگلاس ۱۰۹ ۲۹۳ ۵ ۳۷ برلستن

۲۶ برلستن ۹ ۱۲۷ ۱۷۱

ــ هولمز، از این نوشته چه می‌فهمی؟

ــ واضح است که تلاشی است برای انتقال اطلاعات محرمانه.

ــ ولی پیام رمزِ بدون کلید چه فایده‌ای دارد؟

ــ در این مورد هیچ فایده‌ای ندارد.

ــ چرا می‌گویی در این مورد؟

ــ چون خیلی از رمزها هست که می‌توانم آنها را به همان آسانی بخوانم که پیامهای رمزدارِستون ِ «سنگ صبورِ» روزنامه را. این قبیل شیوه‌های ساده برای ذهن انسان سرگرم‌کننده است بی‌آنکه فرساینده باشد. ولی این یکی فرق دارد. واضح است که اشاره‌ای است به کلمات ِ صفحه‌ای از یک کتاب. تا زمانی که به من نگویند کدام صفحه از چه کتابی، هیچ کاری از من ساخته نیست.

ــ ولی کلمات «داگلاس» و «برلستن» چرا ذکر شده؟

ــ مشخصاً به این دلیل که این کلمات در صفحه مورد بحث وجود نداشته.

ــ پس چرا کتاب را مشخص نکرده است؟

ــ واتسن عزیزم، ذکاوت فطری تو، همان زیرکی ِذاتی که مایه مسرت ِدوستانت است، قطعاً مانع از آن می‌شود که رمز و پیام را در یک پاکت بگذاری. اگر به دست یک نفر دیگر بیفتد، لو رفته‌ای. ولی در این حالت، فقط در صورتی مشکل به وجود می‌آید که پیام و رمز هر دو به دست یک نفر دیگر بیفتد. الآن نوبت ِپست دومِامروز است، و تعجب می‌کنم اگر یک نامه توضیحی ِدیگر یا، به احتمال بیشتر، همان کتابی که این ارقام به آن اشاره دارد، با این پست نرسد.

پیش‌بینی‌های هولمز چند دقیقه بعد به تحقق پیوست و سروکله بیلی ِپیشخدمت با همان نامه‌ای که منتظرش بودیم پیدا شد.