کتاب ضیافت سکوت

کتاب ضیافت سکوت نوشتهٔ عبدالرزاق گورنه و ترجمهٔ کاظم زینالی است و انتشارات متتخصان آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب ضیافت سکوت

عبدالرزاق گورنه نویسندهٔ تانزانیایی‌تبار ساکن بریتانیاست که سال ۲۰۲۱ میلادی جایزهٔ نوبل ادبیات را از آن خود کرد. گورنه متولد ۱۹۴۸ در زنگبار است؛ مجمع الجزایری در سواحل شرقی آفریقا که اکنون بخشی از تانزانیاست. او که در میان رمان‌نویسان مشهور جهان جای گرفته، یک پناهجوست که در سال ۱۹۶۰ میلادی در پی کودتای خونین تانزانیا مجبور به فرار از کشورش و پناه آوردن به انگلستان شد. مهاجرت و استعمار محور نوشته‌های گورنه را تشکیل می‌دهد و هیأت داوران آکادمی نوبل نیز یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های آثار او را که منجر به انتخابش شده، دلبستگی به حقیقت توصیف کرده است. او روایت کنندۀ تجربهٔ مهاجران در جامعهٔ بریتانیای کنونی است. آثار او ریشه در تاریخ استعمار در شرق آفریقا دارد؛ داستان‌هایی آمیخته با افسانه‌های سواحیلی که با زبانی جادویی بیان می‌شوند.

کتاب ضیافت سکوت او داستان مرد جوانی را حکایت می‌کند که زنگبار را برای مهاجرت به انگلستان ترک می‌کند و در بریتانیا ازدواج می‌کند و معلم می‌شود. اما ۲۰ سال بعد، بازگشت او به سرزمین مادری‌اش، نه تنها چالشی را در درون او به‌وجود می‌آورد بلکه زندگی خانوادگی‌اش را نیز با مشکل روبه‌رو می‌کند.

خواندن کتاب ضیافت سکوت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به طرفداران داستان‌هایی پیشنهاد می‌کنیم که مهاجرت و ظلم استعمارگران از بن‌مایه‌های اصلی آن‌هاست.

بخشی از کتاب ضیافت سکوت

من خودم را به‌شدت مغلوب این درد یافته‌ام. در ابتدا تلاش کردم آن را مجبور به سکوت کنم؛ زیرا فکر می‌کردم خیلی زود فروکش می‌کند و مرا با دل پرآشوب و بی‌قرارم راحت می‌گذارد. اینکه تا یک فصل از زندگی درنگ کرده و اکنون سر برآورده بود، یادآوری روشنی از ناآرامی‌ها و بی‌قراری‌هایی بود که زیر پوسته به‌ظاهر رضایت‌بخش زندگی ما لولیده و به کمین نشسته بود. در حالی که به نظر می‌رسید این درد هوای رفتن به سر ندارد، اکنون مانند شیئی بسیار واضح‌تر، استوارتر و ملموس‌تر فضای درونم را حقیرانه، ملال‌آور و عمیقاً اشغال کرده بود و از خود گازهای غلیظ و مشمئزکننده که بوی تنهایی و وحشت می‌داد، منتشر می‌کرد. صبح که از خواب بلند شدم، با احتیاط به‌دنبال آن گشتم و هنگامی که فهمیدم هنوز در درونم زنده و سالم می‌جنبد، آهی عمیق کشیدم. همسرم اِما۱ گفت که این به‌خاطر اختلال گوارشی یا چیزی شبیه به آن است؛ اما از اضطراب واضحی که در چشمانش قابل‌تشخیص بود دریافتم که خودش نیز به حرفش اعتقادی ندارد. چندین هفته مرا متقاعد کرد تا انواع پودرها و قرص‌ها را مصرف کنم و شروع به مطالعه درباره رژیم‌های غذایی خاص، اسیدیته و سبزی خواری و مصرف ویتامین‌ها کرد. رفتار اِما با همه مشکلات زندگی همین گونه بود. او برای مدتی توجه دقیق خود را به مشکلاتی که پیش می‌آمد معطوف می‌ساخت. البته ما هرگز نتوانستیم رژیم‌های غذایی خاصی را امتحان کنیم، هرچند که برخی از آن‌ها مفید به نظر می‌رسیدند، زیرا هر روز صبح احساس می‌کردم که این جانور رفته‌رفته در درونم قوی‌تر می‌شود.