کتاب چگونه آپولو هوا کنیم!

کتاب چگونه آپولو هوا کنیم! یا هفت راز درباره روش تفکر دانشمندان فضایی نوشتهٔ جیم لانگوسکی با ترجمهٔ آیدین محمدی در انتشارات مازیار چاپ شده است. این کتاب برای دانشمندان فضایی نوشته نشده است. هیچ فرمول، قیاس منطقی یا تمرین‌هایی که راه‌حل‌شان در انتهای کتاب ارائه شده باشد وجود ندارد.

درباره کتاب چگونه آپولو هوا کنیم!

دانشمندان فضایی برای پول آپولو هوا نمی‌کنند. آن‌ها نه تنها از کارشان لذت می برند که بزرگ‌ترین خیال‌پردازان روی زمین اند، زیرا رویاهایی در مقیاس کیهانی در سر می‌پرورانند. آن‌ها عاشق فیلم‌ و کتاب‌های علمی _ تخیلی اند. فیلم هر چه احمقانه‌تر باشد، بیشتر از آن لذت می‌برند.

شناخته‌شده‌ترین قانون در کار فضایی قانون مورفی است: «اگر احتمال داشته باشد چیزی خراب شود، حتماً خراب خواهد شد!». از این رو تاریخ فضا حول تلاش برای خنثا کردن قانون مورفی دور می زند.

در این کتاب به این موضوع پرداخته شده که چطور همه ما می توانیم از بعضی تکنیک های فکری بهره بگیریم؛ تکنیک هایی که دانشمندان فضایی در مواجهه با چالش های اکتشاف در فضا آموخته اند.

کتاب چگونه آپولو هوا کنیم! را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به افرادی که علاقه‌مند به آشنایی بیشتر با علم هوا و فضا هستند، پیشنهاد می‌شود. مطالعهٔ این کتاب نیاز به پیش‌زمینهٔ خاصی ندارد.

بخشی از کتاب چگونه آپولو هوا کنیم!

اگر مطمئن بودید که در هیچ کاری شکست نمی‌خورید، دست به چه کاری می‌زدید؟ پس ترس‌های خود، واقعیت‌ها، احمق یا دیوانه به نظر رسیدن را فراموش کنید، و توانایی‌تان در رؤیاپردازی را محک بزنید. آلبرت اینشتین گفته است که تخیل از دانش مهم‌تر است. چرا دانشمندی مثل او باید مطلبی تا این حد متضاد با حقیقت‌طلبی علمی بیان کرده باشد؟ برای رهاکردن تخیلش. برای کنارگذاشتن ترسش از اشتباه کردن و رؤیاپردازی درباره ساختارهای احتمالی کیهان. درباره چه چیزهایی باید رؤیاپردازی کرد؟

دانشمندان فضایی جواب خودشان را دارند. آنها عاشق رمان‌ها و فیلم‌های علمی - تخیلی هستند: داستان‌هایی درباره سفر به مریخ، مشتری، آلفا سنتوری یا کهکشان آندرومدا؛ داستان‌هایی درباره تماس با غیر زمینی‌ها، هیولاهای شاخ‌دار، روبات‌های هوشمند و مورچه‌های عظیم‌الجثه یا عنکبوت‌ها یا ملخ‌ها و یا گوریل‌ها.

کتاب‌های موردعلاقه آنها نوشته‌های ادبی نیست. فیلم‌های مورد علاقه‌شان نمونه‌های خوبی از فیلم‌های درجه‌دو هستند. فکر می‌کنید این مطالب چه حقیقتی را درباره دانشمندان فضایی نشان می‌دهد؟ بله، آنها نمی‌ترسند از اینکه در نظر دیگران احمق جلوه کنند. یک دانشمند فضایی که وظیفه هدایت از دور کاوشگر فضایی را تا مرزهای بیرونی منظومه شمسی برعهده دارد، چطور می‌تواند از فیلم سفر به ماه، محصول 1950 با آن طرح کودکانه، دیالوگ‌های خشک و جلوه‌های ویژهٔ افتضاح لذت ببرد؟