کتاب تروریسم سعودی

کتاب تروریسم سعودی نوشته پیر کونسا است که با ترجمه سیامک دل‌آرا و اعظم ورشوچی فرد منتشر شده است. کتاب تروریسم سعودی به شما نشان می‌دهد دیپلماسی ایدئولوژیک چگونه به خشونت و ترور کشیده می‌شود.

درباره کتاب تروریسم سعودی

تحلیل کونسا از تاریخ «دیپلماسی مذهبیِ» عربستان، همواره انتقادی است. او در این کتاب، دیپلماسی مذهبی عربستان را در افغانستان (هم پیش از اشغال به‌دست شوروی و هم پس از آن) و سایر حوزه‌های عملکردش، ازجمله کشورهای منطقه، کشورهایی که اقلیتی مسلمان دارند، یوگسلاوی سابق، شوروی سابق، کشورهای اروپا و آمریکای شمالی و همچنین استرالیا، مورد بررسی قرار می‌دهد. تحولات و ناآرامی‌های بیست سال اخیر و قدرت فزایندهٔ سلفی‌ها در بسیاری از نقاط جهان موجب شده تا او عربستان سعودی را به دکتر جکیل تشبیه کند که توسط شخصیت پنهان خود، آقای هاید، به حاشیه رانده می‌شود.

کونسا با خلق این اثر، خلأ موجود در تحلیل سیاسی وضعیتی را پر می‌کند که روابط بین‌الملل را متحول ساخته است.

این کتاب، تحلیلی از منظر علوم سیاسی و روابط بین‌الملل است و سعی دارد نشان بدهد که در این نظام دینی ـ قبیله‌ای، بین دیپلماسی دولتی که با هدف حفظ زمامداری آل‌سعود دنبال می‌شود و دیپلماسی مذهبی که به تبلیغ وهابیت می‌پردازد (که پیش از این سلفی‌گری نامیده می‌شد)، رابطه‌ای منطقی وجود دارد. رژیم آل‌سعود باید میان منافع خاندان حاکم که سبب شده این کشور به حامیان غربی‌اش اتکایی غیرمعقول داشته باشد، و آمال تبلیغاتی سلسله‌مراتب وهابیت، تعادل برقرار کند. هر زمان رژیم آل‌سعود از کفار، یعنی دشمنان سرسخت علما، کمک خواسته است، خواهان حمایت علمای مذهبیِ این کشور شده است تا اقدام خود را توجیه کند.

این کتاب اثری تحلیلی و بی‌نظیر است که به شما کمک می‌کند دید متفاوت و دقیقی به سیاست عربستان داشته باشید.

خواندن کتاب تروریسم سعودی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به علوم سیاسی و روابط بین‌الملل پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تروریسم سعودی

فصل اول: دیپلماسی مذهبیِ نهفته در ژن رژیم سعودی

منافع خانواده‌های سعود و [محمد] عبدالوهاب، مؤسس فرقهٔ وهابیت، با یکدیگر همخوانی داشت. هر دو خانواده سعی داشتند از طریق اجرای یک پروژهٔ مشترک، زمینهٔ تأسیس نظامی مستقل را فراهم کنند. تأسیس پادشاهی عربستان با ظهور دیپلماسی مذهبی آن همزمان بود.

از بادیه‌نشینی تا تاج و تخت پادشاهی

ساکنان کشور عربستان هیچ‌گاه در سرتاسر اراضی این کشور پراکنده نشده بودند. درواقع، قبایلی که در قلب صحرای نجد زندگی می‌کردند قرن‌ها، از جهان پیرامون خود منزوی بودند. برای این بادیه‌نشینان، گذر زمان با ظهور پیامبر متوقف شده بود. اسکان مردم در سرتاسر شبه‌جزیرهٔ عربستان در نتیجهٔ پیوند زناشویی بین یکی از اعضای خانوادهٔ ابن‌سعود که رئیس قبیله بود، و خانوادهٔ محمد بن عبدالوهاب که رهبر مذهبی به‌حساب می‌آمد، اتفاق افتاد. به محض انعقاد پیمان نجد در سال ۱۷۷۴، تعهدی دوجانبه حاصل شد. علمای قبیلهٔ عبدالوهاب موسوم به آل‌الشیخ، از رژیم حمایت می‌کردند. درعوض، خاندان آل‌سعود نیز قول دادند وهابیت را ترویج دهند. دومینیک شوالیه استاد ممتاز بازنشستهٔ دانشگاه سوربن پاریس، اساس وهابیت را چنین توصیف می‌کند: «وهابیت به‌عنوان جنبشی سیاسی ـ مذهبی و درعین‌حال اسلامی و عربی، آرمان اصلی خود را تأسیس کشوری سنّی بنا نهاد که نه‌تنها صحرای نجد را دربر می‌گرفت بلکه تمامی کشورهای اسلامی را هم شامل می‌شد. هدف این تشکیلات، احیای اسلام ناب از طریق مقابله با هرگونه بدعت‌گذاری و خرافات، و نیز ایجاد فرصت لازم برای کشورگشایی درست مانند زمان صحابی [صدر اسلام] بود.» هنری لائوس خاورشناس فرانسوی که عمدهٔ تحقیقاتش حول محور فرقهٔ حنبلی است، در این‌باره می‌گوید: وهابیون بر این باور بودند که در «صف مقدمِ مقابله با تشیع و سایر فرقه‌های مشکوک» قرار دارند. (۷) در آن زمان، اجرای این طرح جهانی که خیلی زود مطرح شد دست‌نیافتنی به نظر می‌رسید، خصوصاً در کشوری که یکپارچه شدنش بیش از دو قرن طول کشیده بود. سرانجام در ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۲، ملک عبدالعزیز با صدور حکمی سلطنتی، کشور جدید را «پادشاهی عربستان سعودی» نامید. از طرف دیگر، مریدان عبدالوهاب خیلی سریع به استفاده از لقب وهابیون واکنش نشان دادند و آن را رد کردند.