کتاب میان جیوه و اندوه

کتاب میان جیوه و اندوه نوشته‌ی خانم لیلا کردبچه است. این کتاب مجموعه‌ای از ۴۸ عنوان شعر نو است که در سال  ۱۴۰۰ به چاپ رسید. کتاب میان جیوه و اندوه شامل مجموعه‌ای از اشعار عاشقانه است که نسبت به بقیه‌ی اشعار لیلا کردبچه فضای متفاوتی دارد. لیلا کردبچه مانند بقیه‌ی شاعران نازک‌خیال نگرشی متفاوت به عشق دارد و این دید را در آثارش منعکس می‌کند.

درباره کتاب میان جیوه و اندوه

کتاب میان جیوه و اندوه مجموعه‌ای است شامل ۱۰۰ صفحه، و حدود ۵۰ قطعه شعر سپید را شامل می‌شود که توسط انتشارات نگاه منتشر شده است. کتاب میان جیوه و اندوه مجموعه‌ای است عاشقانه، با فضایی متفاوت از آنچه که شاعر تابه‌حال تجربه‌‌‌اش را داشته است. فضای شعرهای این مجموعه را عاشقانه‌های فراقی و یا عاشقانه‌های وصالی دربرنگرفته است، بلکه فضای این مجموعه پذیرش شادمانۀ اندوه عشق است. خوشحالی ناشی از اندوه عشق حس غریبی برای انسان است و شاید روزی اگر اقبال با او یار باشد، یک‌بار تجربه‌اش کند. زمانی که ترازوی عشق به سمت خیال متمایل می‌شود باعث شادمانی است و اگر به سمت حقیقن سنگین شود اندوه را با خود دارد.

ساختار روایی بیشتر اشعار کتاب میان جیوه و اندوه، نوسانی شاعرانه بین خیال و واقعیت است، همین ویژگی، شخصیت راوی شعرها را به دو قسمت تقسیم کرده است؛ زنی اندوهگین که حسرت داشتن کسی را دارد، و زنی شادمان که با تصوّر داشتن کسی زندگی می‌کند، و این دوشخصیتی بودن راوی، در دومین شعر مجموعه به‌طور واضح خودش را به خواننده نشان می‌‌دهد.

خواندن کتاب میان جیوه و اندوه را به چه کسی پیشنهاد می کنیم؟

اگر شما جزو کسانی هستید که به خواندن شعر و مخصوصا شعر سپید علاقه دارید پیشنهاد می‌کنیم مجموعه میان جیوه و اندوه، خانم کردبچه را حتما مطالعه کنید.

درباره لیلا کردبچه

لیلا کردبچه در سال  ‍۱۳۵۹ در شهر تهران متولد شد. او شاعر ایرانی و پژوهشگر ادبیات است. لیلا کردبچه دانش‌آموخته کارشناسی ارشد در رشته زبان و ادبیات فارسی و دانشجوی دوره دکتری در رشته «ادبیات معاصر» در دانشگاه اصفهان است. کردبچه علاوه بر شعر، دستی در نقد و تحلیل تاریخ ادبیات نیز دارد.

بخش هایی از کتاب میان جیوه و اندوه

فکر می‌کردم وقتی به تو فکر می‌کنم

هوای اتاقت ابری می‌شود

دلتنگی از لباس‌هایت چکه می‌کند،

کنار پنجره می‌روی، غمگین می‌شوی،

دم غروب

چیزی را بهانه می‌کنی، از خانه می‌زنی بیرون،

و از این‌جور حرف‌ها...

فکر کردن به تو

نان شبم شده است

و چون مفتشی روزمزد

واژة «شب» را از زیر زبان ساعت بیرون می‌کشم

تا در تاریکی به تو فکر کنم

و آیا از سیاهی چشم‌هایم پیدا نیست،

که هیچ خاطره‌ای از آسمان روز ندارم؟

و آیا از سرخیِ چشم‌هایم پیدا نیست،

که سال‌ها از ساعت خوابم گذشته است؟

از من

درمقابل شب شفاعت کن

از من درمقابل دلتنگی،

از من درمقابل بی‌خبری

از من درمقابل فکر کردن به اینکه حالا

درست در همین لحظه داری چه‌کار میکنی؟

از

درمقابل فکر کردن شفاعت کن!