بریده‌هایی از کتاب میان جیوه و اندوه

و آیا از سیاهیِ چشم‌هایم پیدا نیست، که هیچ خاطره‌ای از آسمانِ روز ندارم؟

به نبودنِ تو فکر کردم و فریاد کشیدم: «دنیا! واقعاً می‌توانی از این هم غم‌انگیزتر بشوی؟»

می‌دانی؟ آدم اذیت می‌شود وقتی کسی را دوست داشته باشد امّا نداشته باشد امّا داشته باشد امّا نداشته باشد... و به ربّ‌المجانین که دیگران نمی‌فهمند چه می‌گویم

گفتم: «به ملاقات مردی می‌روم که در انتظارم نیست، پس نخواهد فهمید چقدر دیر کرده‌ام!» بعد خط چشم‌هایم را با حوصله جفت کردم و گفتم: «هیچ‌وقت برای دیر رسیدن دیر نیست»

من از مرگ نمی‌ترسم من از مرگ در جهانی که تو در طالعم نبودی، نمی‌ترسم امّا دلم می‌گیرد اگر بعدها استخوان‌هایم را دوست بداری و بگویی: «حیف! آن زن برای بر دوش کشیدنِ بار عشق چه شانه‌های نحیفی داشت!»

به تو فکر کردم و کسی چه می‌داند شب‌های بی‌خوابی، سقفِ کدام خاطره‌ات چکه می‌کند

من خاطرات زیادی از تو ندارم امّا زیاد به تو فکر می‌کنم و از هر خیابانی که می‌گذرم قبلاً درحالِ فکر کردن به تو از آن گذشته‌ام درحال فکر کردن به تو راه می‌روم، آواز می‌خوانم درحال فکر کردن به تو می‌خوابم، بیدار می‌شوم درحال فکر کردن به تو زندگی می‌کنم درحال فکر کردن به تو یک آن یادم می‌افتد که دیگر چیز زیادی برای تجربه کردن نمانده است چیزی برای تجربه کردن نمانده است؛ آنقدر با تو زیسته‌ام بی‌تو که فکر می‌کنم دیگر می‌توانم بمیرم.

می‌توانم دست‌کم دوازده‌برابرِ این، دیوانه باشم و هرروز برگِ تازه‌ای در جنون رو کنم آنقدرکه هرلحظه بیشتر فرو بروم در خودم و دست‌وپایم را بیشتر جمع کنم تا جای کمتری بگیرم تا جای بیشتری باز کنم برای نبودنت می‌توانم دست‌کم دوازده‌برابرِ این، دیوانه باشم آنقدرکه عاشقت بمانم و قلبِ واقعی‌ام را بگذارم وسط که به آن بخندی وقتی برای دوستانت از زنی می‌گویی که گاهی ناچار می‌شوی از شدّتِ تپیدنِ قلبش جایی پناه بگیری.

من از مرگ در جهانی که تو در طالعم نبودی، نمی‌ترسم امّا دلم می‌گیرد اگر بعدها استخوان‌هایم را دوست بداری و بگویی: «حیف! آن زن برای بر دوش کشیدنِ بار عشق چه شانه‌های نحیفی داشت!»

که با تو می‌توانم به هزار شیوهٔ تازه دیوانه باشم می‌توانم جنون را یاد جهان و هزارویک شگردِ تازه یاد زنان بدهم؛

تو مرا می‌فهمی تو مرا صمیمانه می‌فهمی و همین از تو اقلیتی بزرگ می‌سازد تو مهربانی میان این‌همه ابروانِ درهم و مشت‌های گره‌کرده تو مهربانی چون پیامبری که معجزه‌اش لبخند است و دست‌هایش، قسمتی از آغوش مهربانی که توقعم از دست‌هایت را بالا برده‌ای، و تحمل تنهایی را سخت کرده‌ای!

تنها دوستت داشتم و راضی بودم به رضای همین کلمات

کنار پنجره فریاد می‌زنم: «آی! من دلم برای کسی تنگ است»

یک روز می‌آیم انتهای همان کوچه مقابلِ آن ساختمان بلند می‌ایستم به خودم می‌گویم: «ببین! جایی‌که آخرین‌بار بوسیدمش با خاک یکسان شده و از آن، خانه‌ای غریبه روییده دیگر او از آهن و آجر که محکم‌تر نبود، بود؟»

به تو فکر کردم و کسی چه می‌داند شب‌های بی‌خوابی، سقفِ کدام خاطره‌ات چکه می‌کند

تو از این‌همه اندوه چه می‌دانی؟ تو که از میان هزارویک شکلِ «بودن» «دور بودن» را برگزیدی

سخت است پیدا کردن کاغذی کهنه در زیرزمینی تاریک، زیرِ نورِ ماهی که این‌همه راه آمده، یادم بیاورد شبی مهتابی شعری برای تو نوشته بودم . . . . . خیلی وقت بود این پایین نیامده بودم این را ببین! چقدر دوستت داشتم آن شب!

از من درمقابل شب شفاعت کن؛ از من درمقابل دلتنگی، از من درمقابل بی‌خبری، از من درمقابل فکر کردن به اینکه حالا درست در همین لحظه داری چه‌کار می‌کنی؟ از من درمقابل فکر کردن شفاعت کن! از من که تمام شب‌هایی را که قرص‌های خواب را از کار می‌اندازند به نام کوچک می‌شناسم،

در نخستین ساعاتِ روزی که از همیشه شنبه‌تر است و دست‌برقضا شروع هفتهٔ دلگیری است که هرطور می‌خواهم از خودم بزنم بیرون، باز می‌بینم یکی از انگشت‌هایم گیر کرده در آستر دلتنگی؛ گیر کرده‌ام اینجا و فکر می‌کنم درختانی که برگ‌هایشان به‌سمتی دور وزیده‌اند با ریشه‌های زمینگیرشان چه می‌کنند؟ درختی دیرگاهم که خودم را با تمام برگ‌هایم به پاییز رسانده‌ام

چکه چکه چکه بریزم از خودم امّا تمام نشوم

کسی چه می‌داند شب‌های بی‌خوابی، سقفِ کدام خاطره‌ات چکه می‌کند

سکوت کرده‌ای امّا من حوصله‌ام بسیار است؛ چون کودکی نشسته روی دیوارِ باریکِ خیال و حقیقت که از هر دو سو صدایش می‌زنند و او میان ابرها دنبال شکلی آشنا می‌گردد.

هنگامی‌که با کنایه می‌گفتند: «درخت‌های بی‌معرفت میوه‌هایشان را در حیاط همسایه می‌ریزند»، با تأسف می‌گفتم: «کاش همسایه بودیم!»

گفتم می‌روم و واقعاً در شهر دیگری خانه داشتم، گفتم می‌مانم و واقعاً ریشه‌هایم در تو به اعماق رسیده بود نیمی هستم و نیمی نیستم، ریشه دوانده‌ام و دور شده‌ام، قلبم زیرِ پیراهنِ تو می‌تپد و خداحافظی کرده‌ام، مانده‌ام و رفته‌ام، چون قطاری که تمام مسافرانش را در ایستگاهی بین‌راهی جا گذاشته باشد و رفته باشد.

می‌خواهم ببینم زنی که در صبحی بارانی صدای تو را می‌شنود، چقدر ممکن است دیوانه باشد که دیوانه‌ات نشود!

به تو گفتم و به تو ـ که اگر بودی باید می ـ گفتم تو از این‌همه اندوه چه می‌دانی؟ تو که از میان هزارویک شکلِ «بودن» «دور بودن» را برگزیدی و هزارویک شکلِ «دور بودن» را برگزیدی، از این‌همه اندوهِ نزدیک چه می‌دانی؟

درمقابل زندگی دفاع کن وقتی بی‌رحمانه سخت می‌شود

تنها تو که خیالت دست‌های بلندی دارد و از فرسنگ‌ها فاصله شانه‌هام را تکان می‌دهد که: «چه وقتِ خواب است زن!؟ من در حوالیِ شب‌های تو پرسه می‌زنم و خواب را چون کلاغی از مزارع گندم می‌پرانم» آنگاه قرض می‌دهد انگشت‌هایش را که: «حساب کن! در سال‌های ماندهٔ عمرت چند بارِ دیگر ممکن است ببینی‌ام؟»

فکر می‌کردم وقتی به تو فکر می‌کنم هوای اتاقت ابری می‌شود، دلتنگی از لباس‌هایت چکه می‌کند، کنار پنجره می‌روی، غمگین می‌شوی، دمِ غروب چیزی را بهانه می‌کنی، از خانه می‌زنی بیرون، و از این‌جور حرف‌ها... فکر کردن به تو نانِ شبم شده است و چون مُفتّشی روزمُزد واژهٔ «شب» را از زیرِ زبانِ ساعت بیرون می‌کشم تا در تاریکی به تو فکر کنم

از من درمقابل زندگی دفاع کن وقتی بی‌رحمانه سخت می‌شود و لازم است کسی حالم را بپرسد، حرفم را بفهمد، و بگوید: «من کنارت هستم، دقیقاً همین من که کنارت نیستم، کنارت هستم!»