دوریس لسینگ

دوریس لسینگ در سال ۱۹۱۹ به دنیا آمد و در سال ۲۰۱۳ میلادی درگذشت. او نویسندهٔ انگلیسی زادهٔ کرمانشاه ایران و برندهٔ نوبل ادبیات و یازدهمین زن برندهٔ نوبل ادبیات و مسن‌ترین برندهٔ این جایزه (هنگام دریافت) بوده است. پدرش، «آلفرد تیلور» که در جنگ جهانی اول معلول شده بود، کارمند بانک شاهنشاهی ایران و مادرش، «امیلی ماد تیلور» پرستار بود. آن‌ها در سال ۱۹۲۵ به مستعمرهٔ بریتانیایی رودزیای جنوبی که اکنون زیمبابوه نامیده می‌شود، مهاجرت کردند. پدرش یک زمین بوته‌زار چهار کیلومتر مربعی خرید که در آنجا با دشواری به کاشت ذرت پرداختند، اما این زمین برایشان ثروتی به ارمغان نیاورد. در ۱۳سالگی مدرسه را ترک کرد و از آن پس تحصیل را به‌صورت شخصی ادامه داد. در ۱۵سالگی خانه را ترک کرد و به‌عنوان یک پرستار بچه مشغول به کار شد. در این زمان بود که به خواندن متون سیاسی و جامعه‌شناسی پرداخت؛ متونی که کارفرمایش در اختیارش می‌گذاشت. تقریباً در همین زمان بود که نوشتن را آغاز کرد. در ۱۸سالگی با نخستین همسرش به نام «فرانک ویزدم» ازدواج کرد و از او صاحب دو فرزند شد. پس از طلاق عضو باشگاه کتاب چپ، یک باشگاه کتاب سوسیالیستی شد و در اینجا بود که با همسر دومش، «گوتفرید لسینگ» آشنا شد. بسیار زود با یکدیگر ازدواج کردند و پیش از اینکه این ازدواج که کمتر از یک سال به طول انجامید به طلاق منجر شود، صاحب یک فرزند شدند. در سال ۱۹۴۹ نخستین رمانش به نام «علف‌ها آواز می‌خوانند» را منتشر کرد و ۱۳ سال بعد «دفترچهٔ طلایی» را نوشت که عمدهٔ شهرتش را مدیون آن است. رمان «اسیر خشکی» یکی دیگر از آثار اوست.