دانلود و خرید کتاب صوتی رویاها

کتاب صوتی رویاها نوشتهٔ زیگموند فروید و ترجمهٔ صبا راستگار و با صدای افشین اعتماد است و انتشارات کتاب‌سرای نیک آن را منتشر کرده است. این کتاب صوتی شامل نظرات فروید، پدر علم روان‌شناسی، درباره رویاها و خاستگاه رویا و همچنین مطالبی در زمینهٔ تعبیر و تفسیر رویا است.

درباره کتاب صوتی رویاها

زیگموند فروید در کتاب رویاها توضیح می‌دهد که مغز در هنگام خواب مانند یک سیستم خودسازمان‌دهی فعالیت می‌کند که می‌تواند سیگنال‌های عصبی ناپیوسته و نامتجانس (یعنی عناصر مختلف رویاها) را در یک روایت نسبتاً پیوسته در طول خواب ترکیب کند. این نظریه همچنین نشان می‌دهد که رویاها به طور مستقل عملکردی ندارند، بلکه بیشتر محصول مشترک مغز هستند و فعالیت‌های فیزیولوژیکی و روان‌شناختی بیننده مانند تثبیت حافظه و تنظیم احساسات و دریافت محرک‌های خارجی را منعکس می‌کنند.

فروید رویاها را دریچه‌ای به سوی ناخودآگاه می‌دانست. تعبیر خواب از دید او، یک تکنیک روان‌کاوی مهم بوده است. نظریه رؤیاهای او عمدتاً به دو نکتهٔ کلیدی اشاره دارد: ۱) ساختار یک رویا چگونه است؟ و ۲) چگونه اعضای این سیستم با هم کار می‌کنند؟ پاسخ به این سوالات ارتباط نزدیکی با درک تعبیر خواب دارد. در این کتاب صوتی به تئوری خودسازمان‌دهی رویا اشاره می‌شود و به دنبال توضیح معنای آن برای تعبیر خواب هستیم.

رویاها شامل نظریه فروید دربارهٔ خواب و رویا است. فروید معتقد بود که دانسته‌ها و باورهای مردم درباره رویا و خواب‌دیدن به عقاید خرافی برمی‌گشت نه به موارد پزشکی. به‌هرحال او در این اثر از تعبیر خواب با توجه به ذهن ناهشیارِ فرد و عقده اُدیپ صحبت می‌کند. این کتاب صوتی را می‌توان بخشی از تلاش او دربارهٔ رمزگشایی این پدیدهٔ عجیب، یعنی همان خوابیدن و خواب‌دیدن دانست. 

شنیدن کتاب صوتی رویاها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

رویاها برای تمام علاقه‌مندان به مطالعات روان‌شناسی جذاب است.

درباره زیگموند فروید

زیگموند شلومو فروید که به نام زیگموند فروید معروف است، ۶ مه ۱۸۵۶ در یک خانواده‌ٔ یهودی در جمهوری چک متولد شد. او عصب‌شناس برجستهٔ اتریشی و بنیان‌گذار علم روان‌کاوی، به عنوان یک روش درمانی در روان‌شناسی بود. فعالیت‌هایی که در این زمینه انجام داد و تمام خدماتش به علم روان‌شناسی، لقب پدر علم روان‌شناسی را برایش به ارمغان آورد.

فروید عاشق ادبیات بود. زبان‌های آلمانی، ایتالیایی، فرانسه، انگلیسی، اسپانیایی، عبری، لاتین و یونانی را بلد بود و تمام آثار شکسپیر را به انگلیسی خوانده بود. شاید همین مطالعهٔ آثار شکسپیر به زبان اصلی باعث شده تا چنین درک عمیقی از روان‌شناسی به دست بیاورد. او با کمک تکنیک‌های تداعی آزاد (به زبان آوردن هرچیزی که به ذهن بیمار خطور می‌کند)، کشف انتقال (مراجعه و واکاوی خاطرات دوران کودکی) و فرایند تحلیلی، علم روان‌شناسی را متحول کرد.

زیگموند فروید به سرطان مبتلا شد و تصمیم گرفت که با تزریق مورفین به زندگی خود پایان دهد. او در تاریخ ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹ از دنیا رفت.

بخشی از کتاب صوتی رویاها

«یک روز در کمال تعجب کشف کردم که دیدگاهی که به حقیقت رؤیاها نزدیک‌تر است دیدگاه پزشکی نیست، بلکه دیدگاهی عامه‌پسند است که هرچند هنوز با خرافات در ارتباط است، تا حدودی پیچیده است. چون من با استفاده از روش جدیدی که در تحقیقات روانشناختی ارائه کرده بودم، برای حل فوبیا، وسواس، توهم و غیره به نتایج جدیدی دست یافته بودم. از آن وقت، این شیوه تحت عنوان «روانکاوی» از طرف مکتب پژوهشگران مورد قبول واقع شده بود. درواقع، محققان پزشکی بسیاری به بررسی دقیق شباهت‌های زیادی پرداخته‌اند که بین زندگی‌ــ درــ رؤیا و اشکال متنوع شرایط بیماری روانی در زندگی در زمان بیداری وجود دارد. بنابراین، به نظر می‌رسد که زمینهٔ مناسبی برای داشتن این امید وجود دارد که شیوهٔ رضایت‌بخشی که نتایج مطلوبی را در مورد ساختارهای جامعه‌ستیز به دست داده، در مورد رؤیاها نیز کمک‌ساز باشد. فوبیا و وسواس به همان اندازه که رؤیاها برای آگاهی زمان بیداری بیگانه‌اند با آگاهی عادی در مغایرت‌اند. در صورت وجود چنین ساختارهای جامعه‌ستیزی، ملاحظات عملی به بازبینی و تحقیق دربارهٔ منشأ و حالت‌های پیشرفت رؤیاها منتهی شدند؛ تجربه نشان داده که کشف زنجیرهٔ فکر که پنهان از آگاهی ما، ایده‌های آسیب‌شناختی را به محتواهای باقیماندهٔ ذهن ارتباط می‌دهند، برابر است با حل نشانه‌هایی که درنتیجهٔ آن ایده‌هایی حاکم می‌شوند که تا آن موقع نمی‌توانستند منع شوند. از این رو، روان‌درمانی نقطهٔ آغاز فرایندی شد که از آن برای توضیح و تبیین رؤیاها استفاده کردم.

این فرایند به آسانی قابل توصیف است، هرچند آموزش و تمرین پیش از آن‌که آن را به مرحلهٔ عمل برسانیم لازم و ضروری است.

اگر ما این راهکار را روی فرد دیگری امتحان کنیم، مثلاً بیماری که فوبیا دارد، از او می‌خواهیم که توجهش را به ایدهٔ مورد نظر معطوف کند، نه این‌که به روال گذشته در مورد آن ایده فکر کند، بلکه به آنچه بدون هیچ انتظاری در ذهنش پدیدار می‌شود توجه کند و آن را به پزشکش گزارش دهد. اگر در این صورت او ادعا کند که توجه او اصلاً متوجه چیز خاصی نمی‌شود، آن را با اطمینانی قوی رد می‌کنیم، چون غیبت کامل هر سوژهٔ فکری غیرممکن است. درواقع، خیلی زود ایده‌های متعددی به نظرش می‌آید و او را به دیگر ایده‌ها می‌رساند؛ اما این‌ها همواره دیباچه‌ای می‌شوند برای قضاوتی از جانب خودــ نگر، با این برداشت که بی‌معنی و بی‌اهمیت و غیرمربوط‌اند و خیلی اتفاقی و بدون هیچ ارتباطی با موضوعی که مورد بررسی است. برای او پیش آمده‌اند. ناگهان درمی‌یابیم که این نگرش انتقادی بوده که سوژه را از گزارش دادن هر یک از این ایده‌ها برحذر داشته است و درواقع پیش‌تر هم آن‌ها را از آگاه بودن دور نگه داشته است. اگر بتوانیم او را تشویق کنیم که این انتقاد از ایده‌ها را که در فکرش است رها کند و زنجیرهٔ افکارش را تا به آن‌جا دنبال کند که توجهش را به این ایده‌ها معطوف می‌کند، کمیتی از مواد روانی به دست می‌آوریم که به زودی درمی‌یابیم با ایدهٔ آسیب‌شناختی‌ای که نقطهٔ شروع کارمان بود ارتباط دارد؛ این مواد به زودی ارتباط میان ایدهٔ آسیب‌شناختی و دیگر ایده‌ها را آشکار می‌کند و درنهایت ما را قادر می‌سازد تا این ایدهٔ آسیب‌شناختی را با ایده‌ای جدید جایگرین کنیم که به شکلی قابل فهم با رشتهٔ افکارمان تناسب دارد.»