دانلود و خرید کتاب صوتی اگر حافظه یاری کند

کتاب صوتی اگر حافظه یاری کند اثر جوزف برودسکی است که با ترجمه طهورا آیتی و صدای مهران نوروزی می‌شنوید. این اثر، چهار جستار از زبان و خاطره در سال‌های تبعید نویسنده دارد.

جستار، متنی است که مقاله، داستان یا رساله نیست ولی با همه این‌ها، اشتراکاتی دارد. این نوشته موضوعی را از نظر نویسنده بیان می‌کند و درواقع دیدگاه اوست و به همین دلیل دست نویسنده باز است تا ارزش‌گذاری کند، ایده‌هایش را تشریح کند و آن‌هایی را که از نگاه خودش خاص هستند، بکاود. ایده‌هایی که گاهی از جزئی‌ترین اتفاقات روزمره گرفته می‌شوند.

شاید بتوان در یک جمله جستار را اینگونه خلاصه کرد: در یک جستار، نویسنده هم راوی است، هم می‌تواند تخیلش را بپروراند و هم می‌تواند یک مسئله منطقی مطرح کند.

درباره کتاب صوتی اگر حافظه یاری کند

تبعید انسان‌ها را دوپاره می‌کند. به ویژه اگر این آدم، نویسنده‌ هم باشد. تکه‌های وجود انسان به گذشته و حال تبدیل می‌شوند. گذشته‌ای که بخشی از هویت اوست و با زبان خودش به آن می اندیشد و حالی که سخت تلاش می‌کند در آن سرگشتگی را کنار بگذارد و زندگی را ادامه دهد.

جوزف برودسکی، برنده‌ نوبل ادبیات در سال ۱۹۸۷یکی از همین تبعیدی‌ها است. تبعیدی‌ای که به روسیه گره خورده بود. او همیشه می‌گفت به زبان روسی تعلق دارد اما به انگلیسی می‌نوشت. حکومت شوروی را قبول نکرد و به آمریکا رفت. اما غرب‌زده هم نشد. جستارهای برودسکی که معمولاً به انگلیسی نوشته می‌شدند، دریچه‌ای به دنیای اسرارآمیز ذهن شاعرانه و خلاقش می‌گشایند.

برودسکی در کتاب اگر حافظه یاری کند، جستارهایی درباره زبان و خاطره در سال‌های تبعیدش نوشته است. جستارهایی که زندگی در شوروی و در تبعید را نشان می‌دهند و خاطراتی که میان گذشته و اکنون گم شده‌اند.

کتاب صوتی اگر حافظه یاری کند را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب اثری جذاب برای تمام علاقه‌مندان به مطالعه جستار است.

درباره جوزف برودسکی

جوزف برودسکی، شاعر و جستارنویس و برنده جایزه نوبل ادبی، بیست و چهارم مه ۱۹۴۰ در لنینگرادبه دنیا آمد و بیست و هشتم ژانویه ۱۹۹۶ درگذشت.

او برای کتاب‌ها و آثارش جوایز زیادی دریافت کرد از جمله جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۸۷، جایزه حلقه منتقدان آمریکا برای کتاب از یک کمتر در سال ۱۹۸۶ و عنوان ملک‌الشعرای آمریکا در سال ۱۹۹۱.

از بین کتاب‌های شعر او می‌توان مرثیه‌ای برای جان دان و شعرهای دیگر، Velká elegie، اشعار، گزیده‌اشعار، جزئی از کلام، شعرها و ترجمه‌ها، منظومه‌هایی برای عملیات زمستانی، به اورانیا، منتخب اشعار: ۱۹۸۵-۱۹۶۵ و کتاب‌های جستار از یک کمتر، نشان و در باب اندوه و خرد اشاره کرد.

بخشی از کتاب صوتی اگر حافظه یاری کند

تصور عمومی بر این است که نثر عالی روسی قرن نوزدهم به اعتبار حجم و کیفیت ادبیات داستانی روسیه در آن قرن، به‌طور خودکار و مطلقاً بی هیچ تلاشی پا به قرن بیستم نهاده است. در قرن حاضر هر از چندی، این‌جا و آن‌جا، صداهایی به گوش می‌رسید که این یا آن نویسنده را به مقام نویسندهٔ بزرگ روس و متولی سنّت برگزیده‌اند. این صداها هم از جانب منتقدان، هم مقامات رسمی شوروی و هم خودِ روشنفکران به گوش می‌رسید، طوری که تقریباً در هر دهه دو نویسندهٔ بزرگ عَلَم می‌کردند.

فقط طی سال‌های پس از جنگ ـــــ که خوشبختانه تاکنون به طول انجامیده ـــــ حداقل شش هفت نام سر زبان‌ها بوده است. دههٔ چهل با میخاییل زوشِنکو و دههٔ پنجاه با کشف دوبارهٔ بابِل (۱) به پایان رسید. بعد در دورهٔ گشایش فضا، موقتاً تاج را گذاشتند سر ولادیمیر دادینتزِف به خاطر اثرش نه فقط با نان. دههٔ شصت بین دکتر ژیواگوی بوریس پاسترناک و رجوع دوباره به میخاییل بولگاکف تقسیم شد. واضح است که دههٔ هفتاد هم عمدتاً متعلق است به سولژنیتسین؛ اکنون نیز نثر به اصطلاح دهقانی مد است و نامی که بیش از همه شنیده می‌شود والنتین راسپوتین است.

اگرچه برای رعایت جانب انصاف باید متذکر شوم که مقامات رسمی چنین تلوّن رأیی ندارند: برای اینان قریب به پنجاه سال در روی یک پاشنه چرخیده و میخاییل شولوخوف را زورچپان کرده‌اند. ثبات رأی ـــــ یا بهتر است بگویم سفارش کلان ساخت کشتی در سوئد ـــــ بالاخره کارساز شد و سال ۱۹۶۵ شولوخوف جایزهٔ نوبل گرفت. با این حال، علی‌رغم این هزینه‌ها و اِعمال قدرت حاکمیت از یک طرف و بی‌ثباتی و نابسامانی روشنفکران از طرف دیگر، خلئی که نثر عالی روسیِ قرن گذشته به قرن حاضر منتقل کرده پُرشدنی نیست.