کتاب استاد فقط معلم نیست مربی هم هست

کتاب استاد فقط معلم نیست مربی هم هست اثری از عادل طاهری حاجی‌وند، مجموعه‌ای از آیات قرآن کریم، احادیث و روایات و بیانات مقام معظم رهبری در مورد موضوع، نقش و اهمیت استادان است.

درباره کتاب استاد فقط معلم نیست مربی هم هست

کتاب استاد فقط معلم نیست مربی هم هست دو بخش دارد. بخش اول با استناد به قرآن، احادیث و بیانات مقام معظم رهبری، درباره اهمیت دانشگاه و نقش مهم استادان نوشته شده است. در این بخش به موضوعاتی همچون نقش استادان، نقش معلمی آن‌ها، شاگردپروری و نقش مربی‌گری اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها پردخته می‌شود. 

بخش دوم کتاب، گزیده‌ای است از کتاب آداب تعلیم و تعلم در اسلام. این کتاب که خود ترجمه فارسی کتاب منیه المرید فی آداب المفید و المستفید از شهید ثانی است، نکاتی را در باب آداب تعلیم و تعلم، بیان وظایف متقابل استاد و شاگرد، ارزش علم و تکالیف شاگرد و استاد، مفتی و مستفی، آداب مناظره و مباحثه، کتابت، آداب تعلیم و تعلم برای علوم اسلامی و مراتب علوم... بیان می‌کند. این کتاب نیز یکی از آثار مهمی است که به عنوان منبع درسی در حوزه‌های علمیه مطالعه می‌شود.

کتاب استاد فقط معلم نیست مربی هم هست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

استاد فقط معلم نیست مربی هم هست اثری عالی برای تمام اساتید دانشگاه‌ها و کسانی است که دوست دارند از نقش خود به عنوان مربی، معلم و استاد آگاه شوند. 

بخشی از کتاب استاد فقط معلم نیست مربی هم هست

استاد در محیط دانشگاه یک نقش‌آفرینی منحصربه‌فردی دارد. گمان نشود که حالا این جوان‌ها هر کدام یک حرفی دارند، یک فکری دارند؛ نه، شما اثرگذارید در روح جوان، در دل جوان، در فکر جوان؛ او را وادار به فکر می‌کنید، وادار به حرکت می‌کنید؛ خیلی می‌توانید اثر بگذارید. نقش استاد دانشگاه و معلّمِ جوانان دانشجو، یک نقش کم‌نظیر و بی‌بدیلی است. اگر استاد احساس مسئولیّت داشته باشد، متعهّد باشد، مثبت‌اندیش باشد، امیدوار باشد، عزم و نیّت قاطع برای اقدام در کشور داشته باشد، این در دانشجو اثر می‌گذارد. اگر استاد معتقد به اصالت‌های میهنی خودش، اصالت‌های سرزمینی خودش باشد، معتقد به مبانی دینی خودش باشد، معتقد به مبانی انقلابی خودش باشد، در دانشجو اثر می‌گذارد. عکسش هم همین‌جور است؛ استادی که نگاهش به بیرون از مرزها است، هیچ اعتقادی به محدوده کشور و مفاهیم رایج کشور و مفاهیم معتبر هویّت قومی خودش ندارد و بی‌اعتنا است، طبعاً همان‌جور دانشجویی را تربیت می‌کند. این را ما در یک دوره‌ای مشاهده کردیم؛ حالا دیگر نمی‌خواهم وارد بحث بشوم؛ در یک دوره بسیار تلخی - در اوایل دوره پهلوی- این را در کشور دیدیم که چه‌جور اساتیدی، چه‌جور شاگردانی تربیت کردند، چه نسلی به وجود آمد که اگر انقلاب نمی‌شد، خدا می‌داند که آن نسلِ بکلّی تهیدست از همه اصالت‌ها –اصالت‌های دینی و وطنی و ملّی و همه‌چیز- و آنهایی که داشتند رو می‌آمدند، چه بر سر این کشور می‌آوردند. انقلاب واقعاً نجات داد کشور را، از این بُعد که آن تربیت‌شده‌ها، آن نسلی که در آن مجموعه و در آن دانشگاه و در آن محیط تربیت شده بودند، خدا می‌داند که چه می‌کردند با این کشور اگر می‌خواستند سرِ کار بیایند.

اگر ما می‌خواهیم که ایران بیست سال بعد ما ایرانی باشد که از لحاظ مادّی و معنوی برخوردار باشد، پیشرفته باشد، مقتدر باشد، باعزّت باشد، از لحاظ وضعیّت داخلی برخوردار از خیرات و مبرّات باشد -هم از خیرات و مبرّات مادّی، هم از خیرات و مبرّات معنوی؛ تدیّن که گفتیم یعنی خیرات و مبرّات معنوی- این احتیاج دارد به یک کارهایی، و عمده این کارها در دانشگاه‌ها است. علّت اینکه من روی دانشگاه و روی استاد و روی وزرای محترم دانشگاهی تکیه دارم و حسّاسیّت دارم این است. حالا یکی از این آقایان راجع به کارآمدی گفتند؛ خب، کارآمدی بر دوش کیست؟ همه زحمتی که ما داریم می‌کشیم برای همین است که این کارآمدی به وجود بیاید. کارآمدی را چه کسی (محقّق) می‌کند؟ آن انسان عالم، صبور، مجاهد فی‌سبیل‌الله، برای خدا کار بکن، که برای خودش کیسه ندوخته و کار را بلد است و وارد میدان می‌شود و شجاعانه انجام می‌دهد، کارآمدی کار او است. ما دنبال این هستیم. این کجا تربیت می‌شود؟ عمدتاً در دانشگاه‌ها. پس مسئله برمی‌گردد به دانشگاه؛ باید دانشگاه را آراسته به آن خصوصیّاتی کرد که کشور فردا، کشورِ بیست‌سال بعد و ایران بیست‌سال بعد به آن احتیاج دارد. مسئله دانشگاه این‌قدر مهم است.