احمد قاسمی

احمد قاسمی (۱۳۵۲ - ۱۲۹۶) در خانواده‌ای مذهبی در اصفهان به دنیا آمد. دوران کودکی و نوجوانی‌اش را در اصفهان و تهران گذراند. در دانشکدهٔ حقوق تحصیل کرد و مدتی ریاست ادارهٔ فرهنگ استان‌های یزد و کرمانشاه را بر عهده داشت. پس از تأسیس حزب تودهٔ ایران (۱۰ مهر ۱۳۲۰) در اواخر همان سال به حزب پیوست. در دانشگاه تهران مشغول به کار بود و سِمت اداریِ مهمی داشت، اما به‌دلیل مأموریت برای سازماندهی شاخهٔ حزب در شرق مازندران (گرگان و دشت (استان گلستان کنونی))، از کار استعفا داد و از آن پس با مقرّری حزب گذران زندگی کرد. احمد قاسمی از اعضای کمیتهٔ مرکزی، هیئت اجرایی و یکی از نظریه‌پردازان سرشناس حزب تودهٔ ایران (تا ۷ اسفند ۱۳۴۳، زمان اخراج از کمیتهٔ مرکزی حزب) بود. تاریخ‌نگاران، کارشناسان امور حزبی و سیاسیِ تاریخ معاصر ایران، یاران و سیاستمداران هم‌دوره‌اش از او به‌عنوان شخصیت سیاسی تندرو، سرسخت، صریح‌لهجه، بی‌پروا و نیز فردی سخنور یاد کرده‌اند. زندگی پرکشاکش حزبی و دیگر صفات و خصوصیاتی که مخالفان یا طرفدارانش به او نسبت داده‌اند، هرگز مجالی برای پرداختن به دیگر جنبه‌های فکری او، جز مسائل حزبی و سیاسی فراهم نیاورد. او از جمله رهبران حزب توده بود که با ادبیات کلاسیک ایران آشنایی داشت و دوستدار شعر و رمان بود. بسیار می‌نوشت. از دیرباز و به اقتضای مرسوم آن روزگار به نامه‌نگاری با دوستان نزدیک و نیز همسرش علاقه‌مند بود، اما اسنادی نویافته نشان می‌دهد که احمد قاسمی دست‌کم از فروردین ۱۳۱۵ (شش سال پیش از پیوستن به حزب توده) جدا از مکاتبات معمول، به‌طور مستمر، مطلب یا مقاله‌ای اختصاصی در زمینهٔ موضوعات شخصی، ادبی، فلسفی، اخلاقی و جز آن به‌صورت نامه برای دوستانش نوشته است. او علاوه‌بر نگارش جزوه‌های آموزشی و تحلیلی، مقاله‌های سیاسی در نشریات گوناگون حزب توده و پس از اخراج از حزب، در نشریه‌های سازمان انقلابی و توفان، گه‌گاه داستان‌هایی هم چه برای بزرگسالان و چه برای کودکان و نوجوانان نوشته است.