کتاب سرزمین بی کران

کتاب سرزمین بی‌ کران اثری از ایوب گبانچی است که در نشر سبزان منتشر شده است. این کتاب مروری بر ایران و تاریخ ایران دارد و دستاوردهای ایرانیان را در طول هزاران سال تمدن و فرهنگشان بیان و بررسی می‌کند. 

درباره کتاب سرزمین بی‌ کران

سرزمین بی کران کتابی است که با نگاه و رویکرد آشنا کردن ایرانیان با زندگی و تمدن هزاران ساله‌شان نوشته شده است. این اثر به بررسی دستاوردهایی می‌پردازد که مردم ایران زمین در طول سالها به دست آورده‌اند و این دستاوردها زمینه‌های مختلفی را از پزشکی گرفته تا شعر و ادبیات، ورزش و رقص و بازی‌ها شامل می‌شود.

ایوب گبانچی در مقدمه این کتاب این کتاب درباره اثرش اینطور نوشته است: «یکی از راه‌های شناخت و پیشرفت در هر کشوری خوانش و آشنایی با تاریخ و پیشینه آن دیار است. الکساندر دوما می‌‌‌‌گوید: تاریخ نوشتاری یک تبار، سند ملّیت و سند آزادی آن تبار به شمار می‌‌‌‌آید.

شوربختانه، ما ایرانیان چندان علاقه و مهری به دانستن گذشته و تاریخ نیاکانمان و چندان عشقی به پژوهش، کتاب‌خوانی، بررسی و خوانش جستارهای تاریخی نداریم. عارف قزوینی می‌نویسد: «به ملتی که از تاریخ خویش بی‌خبر است، به جز حکایت محو و زوال نتوان گفت.»

عدم توجه برخی مسئولان به یادمان‌های ملی و میراث ماندگار، هنر و شخصیت‌های بزرگ و تاریخ باعث شده تا کشورهای همسایه با تاریخی وارونه و جعلی، این میراث را به نام خود کنند و یا با نفود در سازمان‌های هنری ـ فرهنگی جهانی، این مهم را به نام خود مصادره کنند.

مانند ثبت چوگان، تار، موسیقی عاشیق آذربایجان به نام کشور تازه خودگران، آذربایجان، که روزگاری بخشی از سرزمین ایران و نامش اران بوده است یا مصادره بزرگانی چون عنصری به نام ترکمنستان، رودکی به نام تاجیکستان، مولوی به نام ترکیه و افغانستان، مهستی گنجوی و نظامی گنجوی به نام آذربایجان (اران) ابوریحان بیرونی به نام امارات، ابوعلی‌سینا (پورسینا) به نام قطر، ابن هیثم به عراق، اسحاق و ابراهیم موصلی به اعراب، ثبت خوراک، نوشیدنی، داروهای سنتی، عرقیات و بازی‌های کهن ایرانی به نام ترکیه، هند، آسیای میانه، عراق، پاکستان، لبنان و ... .

وارونه کردن قهرمانان ملی، استوره‌‌ای داستانی و حماسی ایران زمین به نام کشورهای تازه‌تأسیس، مانند ملانصرالدین به ترکیه، بابک خرمدین به آذربایجان، قهرمانان داستان‌های هزار و یک شب (الف لیله و لیله) به اعراب، رستم دستان به افغانستان، آسیای میانه و بلوچستان پاکستان، یعقوب شیردل (لیث) به رابین‌هود انگلیسی، کاوه آهنگر به کردستان عراق، و این قصه سر دراز دارد.

به گفته حافظ:

شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان

ورنه پروانه ندارد به سخن پروایی»

کتاب سرزمین بی‌ کران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

سرزمین بی کران کتابی جالب است که برای تمام کسانی که به فرهنگ و تمدن ایران علاقه دارند و دوست دارند درباره آن بدانند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب سرزمین بی‌ کران

خسروپرویز هیچ‌گاه نرد نمی‌باخت و همیشه شطرنج بازی می‌کرد. راوندی گوید عقل و سروری و پادشاهی آن است که خسروپرویز گزید که او هرگز نرد نباختی و به شطرنج مشغول بودی. او را گفتند چرا نرد نبازی؟ گفت: «همه جهان باید که حاجت از من خواهند من چون حاجت از استخوانی مردار خواهم.» برعکس مامون خلیفه همواره نرد می‌باخت و به شطرنج میل و رغبتی نداشت و می‌گفت اگر در نرد بمانم گویم کعبتین بد آمد، اما اگر شطرنج بد بازم چه گویم جز آنک بد باختم.»

قابوس وشمگیر در کتاب «قابوسنامه» فصلی درباره نرد و شطرنج دارد. به هر حال شطرنج بین سال‌های ۷۱۳ تا ۷۵۰ میلادی از طریق اسپانیا در اروپا و قبل از سال ۸۰۰ میلادی در قسطنطنیه معرفی و باب شد و همه جا مورد توجه قرار گرفت. آلمانی‌ها این بازی را Schach Spiele که بازی شاهانه است یا Schachmat می‌نامند. اصطلاح مات فارسی که به معنی حیران شدن است، در همه زبان‌ها معمول شد. انگلیسی‌ها این کلمه را mat می‌گویند. رخ نیز به‌عینه مانند اصطلاح فارسی آن استعمال می‌شود. لفظ وزیر که در فارسی فرزین گویند، ابتدا در زبان فرانسه تبدیل به ویرژ Vierge یعنی دختر و سپس دام یعنی خانم گردیده و در انگلیسی به درستی آن را Queen یعنی ملکه خوانده‌اند. امروزه بازی شطرنج را در ایران به دو نوع فرنگی و ایرانی بازی می‌کنند، و نحوه بازی بین‌المللی که بیشتر معمول است، طریقه فرنگی آن است که در چیدن و حرکت مهره‌ها و قلعه رفتن مختصر تفاوت‌هایی با بازی ایرانی دارد.