کتاب آن سوی مرگ

کتاب آن سوی مرگ نوشتهٔ جمال صادقی و حاصل گردآوری محمدحسین حاجی ده آبادی است. نشر معارف این ناداستان در قالب خاطرات را روانهٔ بازار کرده است.

ممکن است بخش‌هایی از این اثر برای بیماران قلبی و روان‌های آسیب‌پذیر، نامناسب باشد.

درباره کتاب آن سوی مرگ

کتاب آن سوی مرگ برابر با یک ناداستان در قالب خاطرات است. این کتاب سه خاطره دربارهٔ تجربهٔ مرگ و حاصل مصاحبهٔ رودررو با افرادی است که می‌گویند حیات پس از مرگ را تجربه کرده، به برزخ رفته و برگشته‌اند. ممکن است بخش‌هایی از این اثر برای بیماران قلبی و روان‌های آسیب‌پذیر، نامناسب باشد.

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به دو گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرد، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر و برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص یا ارائهٔ اطلاعات و به‌دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم هم‌نوعان است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ مبتنی بر واقعیت، از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی است. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌تواند شامل دل‌نوشته‌ها، جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها و نقدهای ادبی باشد.

خواندن کتاب آن سوی مرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ناداستان در قالب خاطرات پس از مرگ پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آن سوی مرگ

«داخل تونل چه گذشت….

ـ به نظرم می‌رسید که دارم آهسته به سمت بالا حرکت می‌کنم. ولی می‌دانستم که این‌طور نیست. می‌دانستم که سرعتم به حدی غیر قابل تصور، زیاد است. من، ستاره‌ها را در اطراف آن تونل شفاف می‌دیدم. می‌دیدم که دارم از کنار ستاره‌ها و اجرام آسمانی عبور می‌کنم و،،،، اوه، ببخشید. فراموش کردم که موضوعی را به شما بگویم.

– اشکالی ندارد. الآن می‌گویید.

ـ موضوع این است که من در تونل، تنها نبودم. مرد دیگری هم پشت سرِ من به سمت بالا در حرکت بود. این را در میانه راه فهمیدم. نمی‌دانم چرا قبلاً متوجه‌اش نشده بودم.

– او که بود؟

ـ سی ساله‌ای با قدی متوسط، بدنی لاغر و چشمانی آبی. چشمانش همرنگ آسمانی بدون ابر بود.

– با هم حرف نزدید؟…….

وقتی خداوند خواست آدم و فرزندانش را خلق کند، فرشتگان گفتند: «خدایا زمین، گنجایش این همه آدم را ندارد.» فرمود «من، مرگ را می‌آفرینم.» فرشتگان پرسیدند: «اگر مرگ آفریده شود، زندگی برای انسان ناخوشایند نمی‌شود؟» فرمود: «من، امید را می‌آفرینم.»…

این طور که از مقدمه مولف برمی‌آید، «آن سوی مرگ» روایت‌های واقعی سه نفر مختلف است که تجربه‌های متفاوتی از مرگ و آن سوی مرگ دارند. اندیشه پرداختن به چنین موضوعی هم سال‌ها قبل‌تر از نگارش کتاب برمی‌گردد، که نویسنده با دوست خود، با هدف انسان‌شناسی سفرهایی به شهرها و روستاهای مختلف کشور ترتیب می‌دهند و قصه مردمان مختلف را ثبت و ضبط می‌کنند.

در جریان همین سفرها با دو نفر روبه‌رو می‌شوند که ادعا می‌کنند تجربه مرگ دارند و قصه مرده و زنده شدن خود را برای آن‌ها تعریف می‌کنند. سال‌ها بعد که نویسنده فراغ بالی می‌یابد؛ با کمک همان دوست خود به سراغ این موضوع می‌روند.

کار را از بیمارستان‌های تهران شروع می‌کنند و سراغ کسانی که تجربه مرگ داشتند را می‌گیرند. افراد زیادی به آن‌ها معرفی می‌شوند که همه، بدون استثنا، خاطرات جالبی برای گفتن داشتند، اما خیلی از خاطرات شبیه به یکدیگر بوده است. در این بین اشخاصی که قصه مرگشان را تعریف کردند، به سه دسته تقسیم می‌شوند: گروهی پس از خارج شدن از جسم خود، در تمام مدت داخل بیمارستان مانده‌اند؛ برخی فراتر از محیط دبیرستان، بین مردم شهر شناور شده‌اند و دسته سوم به جهانی ورای جهان زمینی کوچ کرده‌اند؛ که نویسنده از میان تمامی خاطرات، سه خاطره که تقریبا از دیگران متفاوت‌ است را انتخاب می‌کند و در کتاب «آن سوی مرگ» می‌آورد.

جالب این است که اغلب کسانی هم که از تجربه مرگ خود گفته‌اند، حاضر نشدند نامشان را فاش کنند.»