کتاب مغز پویا

کتاب مغز پویا، ماجرای مغزی که هر لحظه تغییر می‌کند، اثری از دیوید ایگلمن، دانشمند عصب شناس مشهور است. او در این کتاب مخاطبان را با خود به سفری شگفت‌آور به درون مغز می‌برد و درباره تغییرات پیوسته مغز و اتفاقاتی می‌گوید که پس از هر تغییر برای بدن رخ می‌دهد. 

این کتاب را با ترجمه معصومه ملکیان در دست دارید. 

درباره کتاب مغز پویا

مغز یکی از پرکارترین اعضای بدن است. در واقع مغز هرگز استراحت نمی‌کند و همیشه در حال کار است. بهرحال از آنجایی که این عضو بدن، کارفرماندهی دیگر اعضا را نیز بر عهده دارد، باید همیشه و به طور مداوم در حال کار باشد و همچنین تغییراتی را به وجود آورد که به افراد کمک کند در مواجهه با شرایط مختلف، خود را تطبیق دهند و بتوانند با تغییرات کنار بیایند. این کار چطور انجام می‌شود؟ 

دیوید ایگلمن در کتاب مغز پویا به سوالات بسیاری پاسخ می‌دهد: ممکن است این سوالات برای شما هم به وجود آمده باشد:

مغز ما چگونه از درون حفره تاریک جمجمه که در آن محبوس است، جهان را جذب و نقشه‌ای از بدن را ترسیم می‌کند؟ چرا مردم در دهه ۱۹۸۰ میلادی صفحات کتاب را کمی قرمزرنگ می­‌دیدند؟ چرا بهترین کمانگیر جهان دست ندارد؟ چرا هر شب خواب می‌­بینیم و این موضوع چه ارتباطی با چرخش زمین دارد؟ وجه اشتراک ترک مواد مخدر و دل‌شکستگی در چیست؟ چرا دشمن خاطرات زمان نیست، بلکه خاطرات دیگر است؟ چگونه فرد نابینا با زبانش می‌بیند و فرد ناشنوا با پوستش می‌شنود؟ آیا ممکن است روزی بتوانیم از روی ساختار میکروسکوپی حک ­شده در انبوه سلول‌­های مغز یک شخص، به جزئیات زندگی او پی ببریم؟ آیا افراد نابینا واقعاً از توانایی شنیداری بهتری برخوردارند؟ میزان انعطاف‌پذیری مغز چقدر است؟

کتاب مغز پویا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

مغز پویا کتابی جذاب و تاثیرگذار است که می‌تواند پاسخگوی تمام سوالات شما درباره مغز و کارکرد آن باشد. اگر از مطالعه کتاب‌های علمی لذت می‌برید، خواندن این اثر را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مغز پویا

در سال ۱۹۸۱ میلادی، داوطلبی جوان به نام الکس پاچیکو آزمایشگاه کرد. هرچند خودش را دانشجویی شیفته نشان می داد، اما در واقع با هدف جاسوسی برای سازمانی نوپا، بنیاد مردمی رعایت اصول اخلاقی در برابر حیوانات (پیتا)،به آنجا آمده بود. شب هنگام پاچیکو عکس هایی می‌گرفت.

ظاهرا بعضی از عکس ها برای اغراق درباره رنج کشیدن میمون ها صحنه سازی می‌شدند، درهرصورت، نتیجه حاصل شد. در ماه سپتامبر سال 1981 میلادی، پلیس بخش مونتگومری به صورت نا گهانی وارد آزمایشگاه شدند و آن را تعطیل کردند. دکتر تاب به عدم تأمین مراقبت‌های کافی دامپزشکی محکوم شد. در دادگاه تجدیدنظر از او رفع اتهام شد؛ بااین حال، این وقایع منجر به تصویب قانون حمایت از حیوانات ۱۹۸۵ شد که در آن کنگره قوانین جدیدی را برای مراقبت از حیوانات در محیط های تحقیقاتی مشخص کرده بود.

هرچند این قانون نقطه تحولی در حمایت از حقوق حیوانات بود، اما اهمیت این داستان تنها به آنچه در کنگره اتفاق افتاد، مربوط نمی شود. با توجه به اهداف ما در اینجا، مهم اتفاقی بود که برای آن هفده میمون افتاد. بلافاصله پس ازاین اتهام، سازمان پیتا وارد عمل شد و میمون‌ها را فراری داد و به همین دلیل، اتهام سرقت شواهد دادگاه به آن زده شد. مؤسسه تحقیقاتی تاب خواستار بازگرداندن میمون‌ها شد. این نبرد حقوقی هر روز داغ تر میشد و کشمکش بر سر تصاحب میمون‌ها به دادگاه عالی ایالات متحده کشیده شد. دادگاه درخواست پیتا برای نگهداری میمون‌ها را رد کرد و مسئولیت نگهداری آن‌ها به شخص ثالث، مؤسسه ملی سلامت، واگذار شد. وقتی انسان‌ها مشغول فریاد زدن بر سر یکدیگر در دادگاه‌هایی دوردست بودند، میمون‌های معلول در حال گذراندن دوران بازنشستگی پیش از موعد خود با خوردن، نوشیدن و بازی کردن طی ده سال بودند.

ًتقریبا در پایان این دوره، یکی از میمون‌ها به بیماری سخت و لاعلاجی مبتلا شد. دادگاه موافقت کرد که با دادن دارو به این میمون او را بکشند. اما تصمیم عوض شد. گروهی از محققان علوم اعصاب چنین پیشنهادی به قاضی دادند: عصب بریده شده این میمون در این زمینه بی تأثیر نبوده است، بنابراین، به محققان اجازه داده شود هنگام بی هوشی میمون، قبل از اوتانازی، مطالعه نقشه برداری روی مغزش انجام دهند. پس از بحث و گفتگوهایی، دادگاه مجوز این کار را صادر کرد.

روز ۱۴ ژانویه سال ۱۹۹۰ میلادی این تیم تحقیقاتی الکترودهای ضبط کننده را روی قشر تنی - حسی آن میمون قرار دادند. دقیقا همان کاری را انجام دادند که ویلدر پنفیلد روی بیمار انسان خود انجام داده بود. محققان، در حین ضبط از نورون‌های مغز، دست، بازو، صورت و ... میمون را لمس می کردند. به این ترتیب، آن‌ها به نقشه ای از بدن در مغز دست یافتند.

این یافته ها موجی در جامعه علوم اعصاب به راه انداخت...