کتاب راهپیمایی

کتاب راهپیمایی اثری از هنری دیوید ثورو با ترجمه نوید اصلانی است. این اثر بر اساس یکی از سخنرانی‌های هنری دیوید ثورو در سال ۱۸۵۱ نوشته شده است. 

راهپیمایی، حرکتی اعتراضی در مقابل انسان غافل از طبیعت است. انسان مدرن با هر حرکتی که انجام داده است و هر قدمی که برداشته است، طبیعت را بیشتر به سمت نابودی نزدیک کرده است. عجیب است که انسان از منافع طبیعت به شدت بهره می‌برد اما از طرف دیگر تنها در راه نابودی و تخریب آن قدم برمی‌دارد. او در کتاب راهپیمایی از راه رفتن‌های درویشانه‌ای صحبت می‌کند که البته همراه با تفکر در طبیعت و درباره طبیعت است. 

کتاب راهپیمایی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب راهپیمایی را به تمام دوست‌داران مطالعات فلسفی و علاقه‌مندان به مطالعه آثاری درباره نوع نگاه به زندگی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره هنری دیوید ثورو

هنری دیوید ثورو (۱۸۱۷ – ۱۸۶۲) فیلسوف، نویسنده، شاعر، طبیعت‌گرا، اصلاح‌طلب و ریاضت‌کش آمریکایی بود. او یکی از پیشگامان فلسفه طبیعت‌گرا است که برای کتابش، والدن شناخته می‌شود. مفاهیم فلسفی که هنری دیوید ثورو مطرح کرده است، در شکل‌گیری بسیاری از جنبش‌های اجتماعی و حرکت‌های صلح‌آمیز در سطح جامعه، نقش داشتند. جنبش‌هایی که برای مطالبه خواسته‌های اجتماع به وجود می‌آید.

شخصیت‌هایی چون مهاتما گاندی، مارتین‌لوتر کینگ و لئو تولستوی تحت تأثیر نوشته‌های ثورو بوده‌اند. درسی را که ثورو می‌آموزاند، می‌توان در یک جمله خلاصه کرد: «ساده زندگی کنید».

بخشی از کتاب راهپیمایی

هنگامِ راهپیمایی، طبعاً به دشت و دمن و صحرا می‌رویم: اگر فقط در باغ یا بازارچه‌ای راهپیمایی می‌کردیم، آنگاه ما را چه می‌شد؟ حتی برخی از فلاسفه نیز به لزومِ ورود به طبیعت پی برده‌اند؛ زیرا که آنها خود وارد طبیعت نشدند. «آنها باغات میوه کاشتند و در چنارستان‌ها راهپیمایی می‌کنند»، در آنجا، آنها گفت‌وگوهای فلسفی‌شان را حین راهپیمایی، زیر سقف آسمان، انجام می‌دهند. البته، قدم برداشتن در میان درختان بی‌فایده است، اگر ما را به سرانجامی رهنمون نکند. وقتی یکی دو کیلومتر با جسم در جنگل قدم می‌زنم، در حالی که روحم در آنجا نیست، تلنگری به خود می‌زنم و متمرکز می‌شوم. در راهپیماییِ بعدازظهرم، با کمالِ میل، تمامِ مشغله‌های صبحگاهی و وظایفم در قبالِ جامعه را فراموش می‌کنم؛ اما گاهی پیش می‌آید که نمی‌توانم به‌راحتی از بند روستا رها شوم. فکرِ انجامِ برخی از امور، به ذهنم رفت‌وآمد می‌کند و روحم، آنجا که جسمم حضور دارد نیست؛ حواسم پرت می‌شود. هنگام راهپیمایی، مشتاقم تا حواسم را بازیابم. اگر قرار است به چیزی غیر از این جنگل و بیشه‌زار فکر کنم، پس در میان این درختان چه می‌کنم؟ به خودم شک می‌کنم و وقتی در می‌یابم که حتی در امور نیکو نیز دچار سردرگمی شده‌ام، نمی‌توانم مانع رعش و لرزشی شوم که وجودم را فرا می‌گیرد. گاهی، این حالت رخ می‌دهد.

در محل زندگی‌ام، مسیرهای خوبی برای راهپیمایی است؛ گرچه سال‌هاست که تقریباً همه‌روزه این مسیرها را پیموده‌ام و گاهی، چندین روزِ متوالی، مسیری را رفته‌ام، اما دل‌زده نشده‌ام. یکی از چشم‌اندازهای نویدبخش آن است که به سعادتی والا برسیم و ممکن است، ناگهان، در هر بعدازظهری به این سعادت و خرسندی برسم. دو سه ساعت راهپیمایی من را به منطقه‌ای غریب می‌رساند که انتظارِ دیدنش را دارم.

گاهی دیدن خانه‌ای روستایی، که پیش‌تر ندیده بودم، به‌اندازه سلطنتِ پادشاهِ «بِنین» ارزش دارد. در حقیقت، بین ظرفیت‌ها و جزئیاتِ چشم‌اندازی به گستره بیست کیلومتر یا مرزهای پیاده‌روی در بعدازظهر و شصت سال زندگی و دَه عمرِ انسانی، توازن و هماهنگیِ اکتشاف‌پذیری نهفته است؛ هرگز برایتان یکنواخت نخواهد شد.