کتاب درباره‌ عکاسی

کتاب درباره‌ عکاسی نوشته سوزان سانتاگ است او با نام اصلی سوزان رزنبلت، زاده ی ۱۶ ژانویه ۱۹۳۳ و درگذشته ی ۲۸ دسامبر ۲۰۰۴، نویسنده، نظریه پرداز ادبی و فعال سیاسی آمریکایی بود. این کتاب، مقاله‌ای مهم درباره ی عکس و عکاسی است. عکس گرفتن به معنای از آنِ خود کردن شیء عکاسی‌شده است. این کار به معنای قرار دادن خود در نسبت خاصی با جهان است که حس دانش ــــ و در نتیجه، قدرت ــــ به ما می‌دهد.

عکس‌ها گواه و مدرک و سند در اختیارمان می‌گذارند. با خبر گرفتن از یک چیز ممکن است در مورد وجود آن تردید کنیم؛ اما زمانی که عکسی از آن می‌بینیم آن امر برای ما حالتی قطعی و ثابت‌شده پیدا می‌کند. این کتاب با نگاهی متفاوت به عکاسی تحیلیل‌های جذابی ارائه می‌کند.

خواندن کتاب درباره‌ عکاسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به هنر عکاسی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب درباره‌ عکاسی

در سال‌های اخیر عکاسی نیز سرگرمی کاملاً رایجی مانند مشغولیت‌های جنسی و رقص بوده است ــــ که بدین معناست که عکاسی نیز، مانند هر فرم هنری توده‌ای، به وسیلهٔ بیشتر مردم به‌عنوان چیزی غیر از هنر به کار گرفته می‌شود. عکاسی بیش از هر چیز نوعی مناسک اجتماعی است، واکنشی علیه اضطراب است، و همچنین ابزاری برای کسب قدرت.

به خاطر سپردنِ موفقیت‌های افرادی که عضوی از خانواده (و همین‌طور سایر گروه‌های اجتماعی) فرض می‌شوند، قدیمی‌ترین کاربرد همگانیِ عکاسی است. دست‌کم یک قرن است که عکس عروسی نیز به اندازهٔ فرمول‌های کلامیِ تجویز شده، بخشی از این مراسم به شمار می‌آید. دوربین همراه همیشگی زندگی خانوادگی است. طبق پژوهشی جامعه‌شناسانه در فرانسه، بیشتر خانواده‌ها دوربین دارند، اما در خانواده‌های بچه‌دار احتمال اینکه حداقل یک دوربین وجود داشته باشد دو برابر بیشتر از خانواده‌های بدون بچه است. اگر کسی از فرزندش عکس نگیرد، به‌ویژه در دوران خردسالی، این امر به‌عنوان نشانه‌ای از بی‌قیدی والدین درک می‌شود، دقیقاً همان‌طور که حاضر نشدن در جلسهٔ عکس فارغ‌التحصیلی ژستی حاکی از شورش دورهٔ جوانی است.

هر خانواده به کمک عکس‌ها، نوعی مجموعه‌پرترهٔ گاه‌شمارانه برای خود به وجود می‌آورد ــــ مجموعهٔ قابل حملی از تصاویر که گواه درون‌پیوستگیِ خانواده است. تا زمانی که عکس‌هایی گرفته و عزیز داشته شوند، چندان اهمیتی ندارد که از چه فعالیت‌هایی عکس‌برداری می‌شود. عکاسی دقیقاً زمانی در کشورهای صنعتی‌شوندهٔ اروپا و امریکا به مناسکی برای زندگی خانوادگی تبدیل می‌شود که خودِ نهادِ خانواده دگرگونی‌های دردناکی را از سر می‌گذراند. درست زمانی که خانوادهٔ هسته‌ای، آن واحدِ برآمده از هراسِ فضاهای بسته، از مجموعهٔ بزرگ‌ترِ خانواده (های سنتیِ گسترده) کنده شد، عکاسی هم برای بزرگداشت و بازیابیِ نمادینِ تداومِ تهدیدشده و گستردگیِ در حال نابودیِ زندگی خانوادگی، پا به میدان گذارد.