با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب مرز ما عشق است

نویسنده:سیدمحمدمهدی شفیعی

انتشارات:انتشارات شهرستان ادب

دسته‌بندی:

امتیاز:

۴.۵از ۶ رأیخواندن نظرات

۴٫۵

(۶)

خواندن نظرات

معرفی کتاب مرز ما عشق است

مجموعه شعر مرز ما عشق است شامل اشعار سید محمد مهدی شفیعی، شاعر معاصر ایرانی از سال ۸۹ تا ۹۵ در دو قالب رباعی و غزل است که از در انتشارات شهرستان ادب منتشر شده.

اشعار این کتاب با مضامین آیینی، اجتماعی و عاشقانه و شامل ۲۹ غزل و ۱۱ رباعی است.

خواندن کتاب مرز ما عشق است را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

دوست‌داران شعر معاصر ایران به ویژه علاقه‌مندان به رباعی و غزل را به خواندن این کتاب دعوت می‌کنیم.

شعری از کتاب مرز ما عشق است

در گوشه‌ای از خلوتم سجّاده پهن است

در گوشهٔ دیگر بساطِ باده پهن است

یک‌سو کتابِ فقه و یک‌سو دفترِ شعر

یک‌مشت مضمون روی میزی ساده پهن است

همواره در این خانهٔ پُررفت‌وآمد

یک سفره برکت، حاضر و آماده، پهن است

گفتی اتاقم تنگ و تاریک است آری

تا بی‌کران امّا برایم جاده پهن است

از مسندِ اشراف بالاتر حصیری‌ست

که زیرِ پایِ مردمِ آزاده پهن است

وقت اذان شد، گفت‌وگو کافی‌ست، برخیز

هم مهرِ تربت هست هم سجّاده پهن است

نظری برای کتاب ثبت نشده است

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۱۹)

چرا هرگز نمی‌فهمند مردم داستانم را من از شیرین نوشتم شهر من از بیستون خوانده منم پیغمبری که دعوتش را معجزاتش را پس از یک عمر زحمت، قومِ او سحر و جنون خوانده

maryhzd

به شهید مدافع حرم: شیخ‌مصطفی خلیلی همیشه سودِ این بازار را دیوانه‌ها بردند و بارِ حسرتش را عاقبت فرزانه‌ها بردند به دیدن یا شنیدن اکتفا کردند هشیاران از آن سُکری که مستان از می و میخانه‌ها بردند حریصان گرمِ جمعِ توشه از این خوشه‌ها بودند کبوترها به قدرِ حاجتِ خود دانه‌ها بردند همه ماندند دورادور سرگرمِ تماشایش همه ماندند و حظِّ شعله را پروانه‌ها بردند اسیرِ داستانِ تلخِ خود بودم که جا ماندم تو را تا آن سوی شیرینیِ افسانه‌ها بردند تمامِ شهر باران بود، باران بود، باران بود تو را بر شانه‌ها، بر شانه‌ها، بر شانه‌ها بردند

maryhzd

هرآن‌که منتظرِ قائم است برخیزد هرآن‌که منتظرِ غایب است مردود است

komeilrezazadeh

در چشم تو شهودِ شگفتی هست، آن را به‌جز شهید نمی‌فهمد آیینه نیز قصد تماشا داشت، وا کرد چشم و دید نمی‌فهمد از کوهسارِ معرفتت آری این سیلِ حکمت است شده جاری هر کس که دل نداد نمی‌نوشد، هر کس که دل برید نمی‌فهمد عمری اگرچه غرق شد آن‌گونه در واژه‌های معجزه‌آمیزت دریای اشک‌های تو را حتّی ابنِ ابی‌الحدید نمی‌فهمد گفتی که تن به سجده نمی‌دادم معبود را اگر که نمی‌دیدم گفتی و قرن‌هاست که حرفت را عرفانِ بوسعید نمی‌فهمد شیرینیِ شروعِ تو را آری غیر از خدای کعبه نمی‌داند شهدِ شهودِ «فزت و ربّ» ات را بی‌شک به جز شهید نمی‌فهمد

پیامبر شدم و غافلم ز دعوتِ خویش برای من کسی از من مگر خبر ببرد

tadai

با عشق زنده‌ام کن، با عشق هم بمیران این ذکر هر قنوتم در هر نماز باشد

گریبان‌گیرمان شد بغضِ جانکاهی که می‌گفتند شکست آیینه‌ها را سردیِ آهی که می‌گفتند به حرفِ نابلدها دل سپردیم و زمین خوردیم به چاه افتاده‌ایم از راهِ کوتاهی که می‌گفتند پیِ آبِ حیات افتاده‌ایم و خضر با ما نیست به شیطان می‌رسد سیر الی الّلهی که می‌گفتند نشان از تاج و تختِ مصر دادند و طمع کردیم نیامد کاروان، ماندیم در چاهی که می‌گفتند بیا تا پای رفتن هست و فرصت هست برگردیم که گمراهی‌ست تنهامقصدِ راهی که می‌گفتند اگرچه حجله‌ای از خون به‌پا کردند و رقصیدند می‌آید رقص آن شمشیرِ خونخواهی که می‌گفتند

کتابی خسته از تأویل و تفسیرم که نااهلی تمامِ متنِ آن را واژه‌واژه واژگون خوانده

سما

افتاده‌ام در جاده و بیم از خطرها نیست تا اشک با من هست می‌دانم سلاحی هست دل‌بستن است و دل‌بریدن رسمِ این دنیا در راه همواره رفیقِ نیمه‌راهی هست

سما

شکر از خدا و شکوه از خود وردِ سالک‌هاست این‌روزها بر لب مرا شکری و آهی هست

سما