کتاب در انتظار گودو و پایان بازی

کتاب در انتظار گودو و پایان بازی، اثر فرانک اورار مجموعه یادداشت‌ها و تحلیل‌هایی بر تئاتر معاصر و بر دو اثر در انتظار گودو و پایان بازی از نویسنده و نمایشنامه‌نویس سبک پوچ‌گرا ساموئل بکت است.

کتاب در انتظار گودو و پایان بازی را با ترجمه‌ی وحید نژادمحمد در اختیار دارید. 

درباره‌ی کتاب در انتظار گودو و پایان بازی

در انتظار گودو و پایان بازی نام دو نمایشنامه از ساموئل بکت است. نویسنده‌ای که عموما نمایشنامه‌هایش درباره‌ی پوچی، تلخی و سیاهی زندگی است. ساموئل بکت همیشه در نمایشنامه‌هایش فلسفه‌ی پشت زندگی و مرگ را به چالش می‌کشد. ساموئل بکت در نمایشنامه‌ی در انتظار گودو داستان دو دوست به نام‌های استراگون و ولادیمیر را نوشته است. آن‌ها در جایی که مانند بیابانی برهوتی است نشسته‌اند و انتظار فردی به نام گودو را می‌کشند. هرچند که نمی‌دانند که او کیست؟ چرا قرار است بیاید؟ و آن‌ها از او چه می‌خواهند؟

نمایشنامه پایان بازی روایت زندگی «هام»، یک ارباب است که در گذشته‌ی خود جرم‌ها و ظلم‌های زیادی مرتکب شده است. او که کور و افلیج است و پاهایش را هم بر اثر حادثه‌ای از دست داده است، برای انجام کارهایش به «کلاو» نیاز دارد. به نظر می‌رسد که همه‌ی حیات در دنیا تمام شده است و «هام» و «کلاو» و پدر و مادر «هام» تنها بازمانده‌های روی زمین هستند. محل زندگی آن‌ها دو پنجره دارد. یک پنجره رو به خشکی باز می‌شود و یکی رو به دریا. «کلاو» از انجام کارهای تکراری خسته شده‌است و مدام حرف رفتن را می‌زند. در نهایت هم تصمیمش را برای رفتن قطعی می‌کند اما نمی‌رود....

کتاب در انتظار گودو و پایان بازی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

کتاب در انتظار گودو و پایان بازی، برای دوست‌داران نمایش و تئاتر و نقد آثار هنری، کتابی جذاب و خواندنی است.

بخشی از کتاب در انتظار گودو و پایان بازی

در واقع این تئاتر اساساً مفهوم فعلِ نمایشی را متحول نکرده است، و به گونه‌ایی متناقض این محتوای متافیزیک آن است که دقیقاً فقدانِ محتوا- بعبارت دیگر بی‌معنایی- را مطالبه می‌کند. فقدانی که جستجویِ «شکل» را بازتابانده است. موضوع این تئاتر قبل از همه، استفاده از شکل نمایشی برای ظاهر کردن حاشیه‌هایِ بی‌معنایی (محتوای تهی) در مقابل چشمان تماشاگران بوده است. بحث بر سر متلاشی کردن این شکل نبوده است بلکه به‌کارگیریِ آن همچون یک عامل فاش‌کننده بود. به این دلیل است که نهایتاً این تئاتر بیشتر کلاسیک است تا انقلابی، همانطور که میشل کوروَن اینگونه نشان می‌دهد :

«وقتی که یونسکو در مقابل صندلیهای خالی عبارتِ (از این طرف، از آن طرف) را در اثر آوازخوانِ تاس بیان می‌کرد، وقتی که بِکِت دو فرد بی‌خانمان را در اثر در انتظار گودو با این عبارت تحت فشار قرار می‌داد : (پس برویم؟ - برویم)، بدون اینکه نتیجه‌ای داشته باشد، آنها حق داشتند که خود را همچون مبتکران تئاتری متفاوت مشاهده کنند : متفاوت در ساختار، در مفهومِ شخصیت، در زبانِ هیجان‌انگیز و نمایشی، در روابط تماشاگر با نمایش، خلاصه در همه اطلاعات نمایشی که به لحاظ سنّتی مورد قبول بود. سی سال بعد، اینگونه دریافت می‌شود که یونسکو، بِکِت، ژُنه و آداموو بی‌شک بدعت‌گذار بودند، اما بدعت‌گذارانِ یک کلاسیسیسم جدید که در آن مجموعِ عناصر حفظ شده در نابودی تئاتر سابق، از دور، بر روی مجموع عناصرِ مطرود چیره بودند.»