کتاب هنر عشق ورزیدن

کتاب هنر عشق ورزیدن نوشته اریک فروم(۱۹۸۰-۱۹۰۰)، روانشناس آلمانی است. اریک فروم در این کتاب سعی دارد تعریف متفاوتی از عشق و مسیر آن به خواننده ارائه دهد تا به او بگوید عشق با تصور عامه مردم متفاوت است.

درباره کتاب هنر عشق ورزیدن

این کتاب یک دستورالعمل آسان برای یاد گرفتن عشق‌ورزیدن نیست پس از خواندن کتاب می‌فهمید عشق احساسی نیست که هر انسانی بدون اعتنا به سطح رشد و بلوغ بتواند به آن دست پیدا کند. این کتاب قصد دارد خواننده را متقاعد کند که باید با جدیت بسیار برای تکامل کل شخصیت خود بکوشد تا به تعیین جهت سازنده‌ای دست یابد، والا همه کوشش‌های او برای عشق ورزیدن بی‌نتیجه خواهد ماند. این کتاب به شما می‌گوید باید برای خوسازی تلاش کنید زیرا زیرا بدون عشق ورزیدن به همسایه و بدون فروتنی راستین، شهامت، ایمان و انضباط، برخورداری از یک عشق فردی حقیقی‌امکان‌ناپذیر است.

خواندن کتاب هنر عشق ورزیدن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام کسانی که می‌خواهند در زندگی احساسات سالم و درستی را تجربه کند پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب هنر عشق ورزیدن

نمی‌توان به کسی احترام گذاشت بدون این‌که او را شناخت؛ اگر مراقبت و مسؤولیت‌پذیری به مدد شناخت هدایت نشود کورکورانه خواهد بود. اگر شناخت از طریق دغدغه سبب انگیزش نشود، پوچ خواهد بود. شناخت لایه‌های فراوان دارد؛ شناختی که بُعدی از عشق باشد، در حاشیه نمی‌ماند بلکه در عمق نفوذ می‌کند. چنین شناختی فقط درصورتی ممکن است که بتوانم از دغدغهٔ خود را داشتن فراتر بروم و دیگری را بر اساس اوضاع و احوال خودش ببینم. برای مثال، من می‌دانم که یک نفر عصبانی است، حتی اگر این عصبانیت را آشکارا نشان ندهد. ولی اگر او را عمیق‌تر از این بشناسم، درمی‌یابم او مضطرب و نگران است؛‌ می‌دانم که او احساس تنهایی و گناه می‌کند. در این صورت می‌دانم عصبانیت او فقط مظهر چیزی عمیق‌تر است. درنتیجه، بیشتر، او را کسی می‌دانم که نگران و ناراحت است، یعنی عذاب می‌کشد؛ نه کسی که عصبانی است.

شناخت، رابطهٔ بنیادی‌تر دیگری با مقولهٔ عشق دارد. نیاز بنیادی به آمیختن با یک نفر دیگر به منظور فراتر رفتن از زندانِ جدایی خویشتن، رابطه‌ای نزدیک با میلِ به‌ویژه بشری دیگری دارد که همانا میل به شناختِ «راز انسان» است. با این‌که عشق در ابعادِ زیست‌شناختی خودش معجزه و راز است، انسان نیز در ابعاد بشری‌اش رازی است که برای خودش‌ـ و برای همنوعانش‌ـ ناگشودنی است. ما خودمان را می‌شناسیم و درعین‌حال، با همهٔ تلاشی که می‌کنیم خودمان را نمی‌شناسیم. همنوع‌مان را می‌شناسیم و درعین‌حال، او را نمی‌شناسیم چون شیء نیستیم و همنوع‌مان نیز شیء نیست. هرچه بیشتر به عمق وجودمان و وجود دیگران می‌رسیم، هدف شناخت، بیشتر از دست‌مان می‌گریزد. با وجود این، نمی‌توانیم میلی نداشته باشیم به نفوذ در رازِ روحِ بشر و در درونی‌ترین هستی «او».