دانلود و خرید کتاب زمانی که هم‌سبیل دالی بودم

زمانی که هم‌سبیل دالی بودم جلد ششم از مجموعه جذاب بچه‌محل نقاش‌ها نوشته محمدرضا مرزوقی است.

خلاصه مجموعه بچه‌محل نقاش‌ها

مجموعه بچه‌محل نقاش‌ها، داستان‌هایی درباره نقاشان معروف جهان و روزگار آنها است. محمدرضا مرزوقی سال‌ها درباره‌ی نقاشی و نقاش‌ها مطالعه کرده، آثارشان را دیده و در نهایت داستان‌هایی نوشته که در آن‌ها شخصیت اصلی کتاب، به اسم دایی‌سامان، به دوره‌های مختلف زمانی سفر می‌کند و با نقاش‌های معروف دنیا دوست می‌شود.

دایی‌سامان در بعضی از جلدهای این مجموعه در حساس‌ترین لحظه‌های زندگی نقاش‌ها با آنها همراه است. مثلاً در در زمان نقاشی‌کردن سقف کلیسای سیستین در کنار میکل‌آنژ و زمان کشیدن مونالیزا در کنار داوینچی است.

خواندن مجموعه بچه‌محل نقاش‌ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب مناسب نوجوانانی است که به هنر و تاریخ هنر علاقه‌مندند و می‌خواهند در کنار خواندن داستانی جذاب با تاریخ هنر نقاشی و نقاشان بزرگ جهان آشنا شوند.

درباره محمدرضا مرزوقی

محمد‌رضا مرزوقی متولد ۱۳۵۵ است.. عاتکه نام اولین کتاب اوست که در سال ۱۳۸۰ در نشر روشنگران به چاپ رسید. رمان دیگرش به نام تُل عاشقون با همکاری نشر افق، و رمان‌های پسین شوم و بارداری بی‌هنگام آقای میم با همکاری نشر روشنگران منتشر شدند. مرزوقی علاوه بر داستان‌هایش درباره نقاشی،برای آشنایی کودکان و نوجوانان با محیط زیست هم داستان‌هایی نوشته که برخی از آن‌ها را نشر امیرکبیر منتشر کرده است.

فیلمنامه‌نویسی و فیلم‌سازی مستند هم از فعالیت‌های محمد‌رضا مرزوقی است.

جملاتی از کتاب زمانی که هم‌سبیل دالی بودم (بچه‌محل نقاش‌ها ۶)

دالی رو به دوربین پوزخندی زد و دست گذاشت روی شانه‌ی دایی که کنارش ایستاده بود. گفت: «این رو باش. فکر کرده به این سادگی‌هاست.» رو به دوربین کرد و گفت: «پسرجون، می‌دونی من تا حالا با این سیبیلم چقدر پول درآوردم؟»

دایی غر زد: «آقای دالی، شما و زنتون هم که فقط از پول حرف می‌زنین.»

دالی خندید. گفت: «خبرنگاره رو دیدی چطور مچلش کردم؟»

دایی گفت: «کدوم؟ همون خانومه؟»

دالی گفت: «اوریانا فالاچی. خیلی پُرروئه. قبلاً هم برای مصاحبه پیشم اومده. فکر کرده یه‌تنه باید حامی تموم فقرای دنیا باشه. تازه همه‌شون هم ادا درمی‌آرن. به‌نظرم جای این مسخره‌بازی‌ها بهتر بود مدل نقاشی می‌شد. پول بیشتری هم درمی‌آورد. شاید یکی‌دو تا طرح ازش می‌زدم.»

دایی گفت: «فکر نکنم حاضر باشه مدل تابلوهای شما بشه.»

دالی ابرو بالا انداخت و چشم‌هایش را گشاد کرد: «باید آرزوش رو داشته باشه.»

دایی گفت: «شاید فقط مدل نقاش‌های فقیر بشه که پول ندارن واسه مدل بدن. مثل ونگوگ. شما که مشکلی برای این کار ندارین. تازه این‌همه آدم پول‌دار مجیزتون رو می‌گن که ازشون یه طرح بکشین.»