کتاب زمانی که هم خانه‌ داوینچی بودم

زمانی که هم‌خانه‌‌ی داوینچی بودم جلد اول از مجموعه جذاب بچه‌محل نقاش‌ها نوشته محمدرضا مرزوقی است.

خلاصه مجموعه بچه‌محل نقاش‌ها

مجموعه بچه‌محل نقاش‌ها، داستان‌هایی درباره نقاشان معروف جهان و روزگار آنها است. محمدرضا مرزوقی سال‌ها درباره‌ی نقاشی و نقاش‌ها مطالعه کرده، آثارشان را دیده و در نهایت داستان‌هایی نوشته که در آن‌ها شخصیت اصلی کتاب، به اسم دایی‌سامان، به دوره‌های مختلف زمانی سفر می‌کند و با نقاش‌های معروف دنیا دوست می‌شود.

دایی‌سامان در بعضی از جلدهای این مجموعه در حساس‌ترین لحظه‌های زندگی نقاش‌ها با آنها همراه است. مثلاً در در زمان نقاشی‌کردن سقف کلیسای سیستین در کنار میکل‌آنژ و زمان کشیدن مونالیزا در کنار داوینچی است.

خواندن مجموعه بچه‌محل نقاش‌ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب مناسب نوجوانانی است که به هنر و تاریخ هنر علاقه‌مندند و می‌خواهند در کنار خواندن داستانی جذاب با تاریخ هنر نقاشی و نقاشان بزرگ جهان آشنا شوند.

درباره محمدرضا مرزوقی

محمد‌رضا مرزوقی متولد ۱۳۵۵ است.. عاتکه نام اولین کتاب اوست که در سال ۱۳۸۰ در نشر روشنگران به چاپ رسید. رمان دیگرش به نام تُل عاشقون با همکاری نشر افق، و رمان‌های پسین شوم و بارداری بی‌هنگام آقای میم با همکاری نشر روشنگران منتشر شدند. مرزوقی علاوه بر داستان‌هایش درباره نقاشی،برای آشنایی کودکان و نوجوانان با محیط زیست هم داستان‌هایی نوشته که برخی از آن‌ها را نشر امیرکبیر منتشر کرده است.

فیلمنامه‌نویسی و فیلم‌سازی مستند هم از فعالیت‌های محمد‌رضا مرزوقی است.

جملاتی از کتاب زمانی که هم‌خانه‌‌ی داوینچی بودم (بچه‌محل نقاش‌ها ۱)

یک‌جوری رنگ‌مالی می‌کرد که انگار راستی‌راستی دارد چیزی روی بوم می‌کشد. اما جز مشتی تاش‌های رنگی که تو هم و رو هم مالیده می‌شدند، چیز دیگری نمی‌دیدند. از این کارش یک‌جورهایی خنده‌شان گرفته بود. البته تعجب هم کرده بودند. این دیوانه‌بازی‌ها اصلاً به دایی‌سامان نمی‌آمد. اما کم‌کم متوجه شدند از میان رنگ‌ها یک چیزهایی دارد بیرون می‌زند.

چهرهٔ یک زن بود. زنی که تو نگاهش یک رازی داشت. رازی که انگار داشت از آن‌ها پنهان می‌کرد. زنِ توی نقاشی یک‌طور غریبی نگاهشان می‌کرد. انگار متوجه شده بود بچه‌ها پشت ستون قایم شده‌اند و تلاش می‌کرد این راز را از دایی‌سامان پنهان کند. نگاهش هرچه بیشتر جان می‌گرفت، بچه‌ها بیشتر احساس سرما می‌کردند. انگار بادی سرد و موذی از یک جای آن تابلو بیرون می‌زد و مثل زمهریر تو تنشان رخنه می‌کرد.