کتاب پرنده‌ی بهشتی

ساناز دختر دانشجو و خیالپردازی است که تصمیم گرفته دنبال کار بگردد. او خیال دارد نویسنده شود و داستان عاشقانه بنویسد که خواستگاری برایش می‌آید. پسری که اتفاقی در گل فروشی او را دیده و از او پرسیده بود برای مراسم خواستگاری چه گلی باید بخرد. پسر از خانواده خوبی است ولی ساناز که ماجراجو و کله‌شق است، خیال دارد جواب منفی بدهد چون دوست دارد قبل از این که شروع به نوشتن رمان عاشقانه کند، خودش عاشق شود و استدلالش این است که بدون تجربه عشق نمی‌شود رمان عاشقانه نوشت: «می‌خوام یه نویسنده بشم و ازدواج یعنی پایان همه چی! مهسا اعتراض کرد: ــ چه ربطی داره آخه؟ خب نویسنده بشو، هرکی بخواد نویسنده بشه دیگه ازدواج نمی‌کنه؟! ــ قضیهٔ من فرق می‌کنه. اول این که خودت می‌دونی من قسم خوردم تا به‌هدفم نرسم حتی به‌فکر ازدواج هم نیفتم. دومآ، وقتی حتی یه بار هم عاشق نشدم چه طوری حس عاشقی بگیرم و یه داستان سوزناک عشقی بنویسم، سوم این که... مهسا با حرص حرفم را برید: ــ اینا حرفای تو نیست! حرفای اون سایهٔ خل و دیوونه‌ست. این حرفا چیه آخه می‌زنی؟ مگه عاشق شدن دست خود آدمه؟ می‌خوای چند سال صبر کنی تا عاشق بشی؟ تازه، آدم می‌تونه عاشق شوهرشم باشه. تو از کجا می‌دونی مثلا نمی‌تونی عاشق همین خواستگارت،... گفتی اسمش چی بود؟ ــ شهاب. ــ حالا هرچی، همین شهاب، از کجا می‌دونی نمی‌تونی عاشق همین بشی؟ کلافه و بی‌حوصله سری تکان دادم و گفتم: ــ نمی‌شه، نمی‌تونم، به‌هزار تا دلیل. دستم را محکم چسبید و با لحن تندی پرسید: ــ مثلا؟ ــ این عاشقی که شما می‌فرمایین مهسا خانم به‌درد زندگی می‌خوره اما به‌درد کتاب نوشتن نمی‌خوره، منظورم اینه که سوز و گدازی نداره. آخه وقتی با هم ازدواج می‌کنند من دیگه قصهٔ چی‌شو بنویسم؟ تازه برفرض که قرار بود عاشق خواستگارم هم می‌شدم، مطمئن باش راه نداشت که عاشق آدمی مثل این پسره بشم!»