کتاب زی پو

آذر سی ساله پس از مدتی زندگی در آلمان به خاطر به کما رفتن پدرش به ایران بازمی‌گردد. او پیش از این به خاطر اتفاق‌های گوناگونی که در زندگی‌اش افتاده بود از زندگی در ایران ناامید شده و آلمان رفته بود. در این سفر چند روزه تمام اتفاقات و خارطرات گذشته در ذهن او مرور می‌شودو بسیاری از رازهای مگوی خانواده‌اش فاش می‌شوند. کتاب سه راوی دارد. آذر، عباس، پدر آذر و مردی به نام مرتضی. «آذر نگاهش را از موهای کم‌پشت و فِر پدرش برمی‌گرداند روی پلک‌های بسته‌اش. تصویر مردمک‌های قهوه‌ای رنگ چشم‌های پدر لحظه‌ای نگاهش را پُر می‌کند. کف دست را روی چشم‌ها می‌کشد، تصویر را کنار می‌زند و به دکمه‌های باز پیراهن عباس و سیم‌هایی که با چسب‌های گرد، بَند بدنش شده‌اند خیره می‌شود: «می‌دونم دلخوری بابا! ولی التماست می‌کنم. امروز دیگه حرف بزن.» نگاهش سُر می‌خورد به لب‌های بسته و آویزان عباس و دست‌هایی که سست و بی‌جان روی تخت ولو شده‌اند. بزاق به تیزی و سختی تکه‌ای نان خشک دیوارهٔ گلویش را می‌خراشد. حال بعد از تشنج بر وجودش لنگر می‌اندازد. حال زمانی که سوال‌های پروین را می‌شنید و هر چه در ذهن می‌گشت به ظرفی خالی می‌رسید. امواج الکتروکارگراف را دنبال می‌کند: «جون بکن و حرف بزن آذر! بلکه پیرمرد زبونش باز بشه.» این رمان اجتماعی دومین اثر زهرا بیگدلی، نویسنده و خبرنگار ایرانی، پس از «خانم جولی» است.