کتاب هنرمند گرسنگی و خروج از هنرمند گرسنگی

«هنرمند گرسنگی و خروج از هنرمند گرسنگی» شامل داستان هنرمند گرسنگی فرانتس کافکا و نمایشنامه «خروج از هنرمند گرسنگی» تادئوش روُژه‌ویچ، نمایشنامه‌نویس معاصر لهستانی است. در داستان کوتاه هنرمند گرسنگی، فرانتس کافکا به زیر پوستِ مرد هنرمندی خلیده که دست از غذاخوردن کشیده و مشغولِ  گرسنگی‌کشیدن (روزه داری) چهل روزه، در مکانی عمومی در یک پارک شده است. نمایشنامهٔ خروج از هنرمند گرسنگی نشان‌دهندهٔ پایان یک دوره است؛ دوره‌ای  که می‌توان آن را پایانِ هنرمندِ گرسنگی نامید. در اوایل قرن بیستم، در بخش هایی از اروپا، نمایش هنرمندان گرسنگی در پارک‌ها و شهربازی‌ها، امری رایج بوده‌است. تادئوش روُژه‌ویچ، شاعر و نمایشنامه نویس نامدار معاصر لهستانی، بر اساس همین داستان کوتاه، نمایشی جذاب و تأمل‌برانگیز به نام خروج از هنرمند گرسنگی خلق کرده‌است. در این نمایشنامه، روژه‌ویچ ابعاد گوناگون این خودشیفتگی ویرانگر انسان مُدرن را زیر ذره‌بین قرار داده‌است و نمایشنامه‌ای صریح و نگران‌کننده درخصوص پیچیدگی و ابهام حاصله از نمایشِ «آن که خود را به نمایش می‌گذارد» و آن چه که از او دیده می‌شود»، نوشته‌است. به گمان بسیاری از مُفسرینِ تئاتر معاصر لهستان، آثار نمایشی روُژه‌ویچ عموماً و این نمایشنامه به‌طور خاص، تأثیر الهام‌برانگیز قابل توجهی بر آثارِ نمایشی دیگر هنرمندان معاصر تئاتر لهستان، یرژی گروتوفسکی، تادئوش کانتور، و ویتولد گُمبروویچ گذاشته‌است. روُژه‌ویچ، داستان کوتاه هنرمند گرسنگی کافکا را برای نخستین بار در سال ۱۹۵۶ خواند. از آن به بعد، این داستانک به مدت بیست سال ذهن او را به خود مشغول کرد؛ سرانجام، در سال ۱۹۷۴ تصمیم گرفت نمایشنامهٔ خروج از هنرمند گرسنگی را بنویسد. او با الهام از اثر کافکا به ترسیم چشم‌اندازِ کابوس وار، پوچ، عبث و نگران‌کنندهٔ حاصل از نمایشِ بی‌رحمانهٔ زُهدِ منسوخ‌شدهٔ مردِ هنرمندی پرداخته‌است که برای بیان خشم و شورش خود راهی جز گرسنگی‌کشیدن و نمایش آن ندارد. روُژه‌ویچ، پیامبرگونه و در چشم اندازی نمایشی، جامعه‌ای شکم‌پرست، گوشتخوار و عمیقاً هراس‌انگیز را به نمایش می‌گذارد؛ جامعهٔ تماشاگرانی که حتی در خصوصی‌ترین ابعاد زندگی شخصی نیز در یک سردرگُمی پُرابهام و بی‌خبریِ گیج‌کننده فرورفته‌اند. خروج از هنرمند گرسنگی یا به عبارت دیگر، پایان هنرمند گرسنگی، در عین حال، نمایشگر وجه پنهان‌شدهٔ نظام‌های کشورهای اروپای دموکراتیک، سرمایه‌دار و محافظه‌کاری است که افراد را در قیدوبندهای قانونی جوامعی آزاد، در جعبه‌ کنسروهای توده‌هایی مصرف‌گرا محبوس کرده‌اند و در همان حال، خودشان، بی‌پروا و سرخوشانه به تجارت و انباشت سرمایه‌های جهانی مشغول‌اند.