کتاب جلسه طنز

کتاب جلسه طنز نوشتهٔ اسماعیل امینی است. انتشارات روزبهان این کتاب را منتشر کرده است. این اثر در باب خواندن و نوشتن طنز است.

درباره کتاب جلسه طنز

کتاب جلسه طنز (مباحث آموزشی و کارگاهی) دو بخش دارد؛ «طنز بخوانیم و طنز بنویسیم» و «چشم‌انداز خواندن و نوشتن طنز». این کتاب به موضوعاتی همچون طنزنویسی و آرمان‌گرایی، خرسندی کارفرمایان طنز، شکل دگر خندیدن، گونه‌های طنزآوری در مثنوی معنویِ مولوی، منظور از طنز و روش بزرگان طنزنویسی پرداخته است. نویسندهٔ این کتاب در میان گونه‌های ادبی، به طنز تمایل بیشتری داشته و سال‌ها با مطبوعات در حوزه‌های گوناگون همکاری کرده است. اسماعیل امینی عضو تحریریۀ نشریهٔ «گل‌آقا» بوده و در جشنواره‌های بسیاری عنوان کسب کرده است. این اثر به قلم او در باب خواندن و نوشتن طنز است.

خواندن کتاب جلسه طنز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب خواندن و نوشتن طنز پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب جلسه طنز

«اهل سیاست پس از کسب قدرت و اشغال مناصب، به کمال مطلوب خود دست می‌یابند و زندگی برایشان شیرین می‌شود، بنابراین با حیرت و انکار به منتقد و طنزپرداز نگاه می‌کنند. وقتی همه چیز مطلوب است طنزپرداز برای چه خود را به دردسر می‌اندازد؟ از نظر ایشان طنز خوب آن است که در لحظه‌های سرخوشی آنان موجب انبساط خاطرشان شود و در محافل قدرت‌نمایی و شادمانی آن‌ها نمک‌پراکنی کند. یک نوع دیگر طنز هم البته خیلی مورد پسند اهل سیاست است. اگر طنزپرداز، قدرت طنز را در خدمت قدرت سیاسی قرار دهد و مخالفان و منتقدان را دست بیندازد و مسخره کند، قدر می‌بیند و بر صدر می‌نشیند. ولی طنزپرداز به دلیل نگاه نافذ و جست‌وجوگرش نمی‌تواند در محدوده بیانیه‌های رسمی و مصالح مصوب باقی بماند و ناگزیر هر جا که اسباب خنده فراهم است او بساط هنروری می‌گستراند و چندان که افتد و دانی اسباب خنده، بیش از همه در رفتار و گفتار صاحبان قدرت یافت می‌شود، از آن رو که به دلایل گوناگون و از جمله تأیید مداوم از جانب اطرافیان خیالات برشان می‌دارد که لابد هر چه می‌گویند و هر چه می‌نمایند، خوب است و مطلوب است و کامل است و مو لای درزش نمی‌رود.

مداهنه و تملق، چاشنی مناصب است و از همان لحظه نخست آغاز می‌شود؛ از همان اطلاعیه‌های تبریک و سبدهای گل و پیام‌های رسمی که انتصاب شایسته و بجای جنابعالی را صمیمانه تبریک عرض می‌کنیم. در رقابت‌های سیاسی گاهی انتقادهای تند و صریح و گزنده مطرح می‌شود اما هیچ‌کدام به اندازه طنز __ با همه ملایمت و حلاوتش__ حساسیت‌برانگیز نیست زیرا اهل سیاست با زبان یکدیگر آشنایند. آن‌ها می‌دانند در آن سوی جملات رسمی چه معنایی نهفته است؛ «از دیدارتان خرسند شدیم»، «ما به وجود شما افتخار می‌کنیم»، «گسترش روابط دو کشور آرزوی دیرین ما بود» و «مدیریت بی‌نظیر جنابعالی مایه مباهات است». و از همین قبیل است جملات تند و آتشین انتقادی و افشاگرانه وقتی سیاستمداری فریاد می‌زند؛ شایسته‌سالاری فراموش شده، یعنی سهم ما از مناصب فراموش شده. وقتی می‌خروشد؛ منافع ملی به خطر افتاده است، یعنی دوستان ما را هم دریابید، وقتی خواهان مردمسالاری و دموکراسی است، یعنی سهم خود را از قدرت می‌خواهد و وقتی از حقوق بشر حرف می‌زند منظورش این است که ما را هم بازی بدهید. اهل سیاست وقتی با طنزپرداز مواجه می‌شوند نمی‌توانند حرف‌های او را به زبانی که خودشان می‌دانند، ترجمه کنند. طنزپرداز با دگرنمایی و خودخواهی و نهان‌روشی و تملق و ظاهرسازی و خالی‌بندی و بقیه اعضای این خاندان نامیمون شوخی می‌کند، در حالی که برخی از این ویژگی‌ها ابزار دست قدرت هستند و گاهی بدون یاری آن‌ها هیچ کاری نمی‌توان کرد. این است که طنزپرداز در بازی قدرت مخل نظم عمومی می‌شود و در میان آن همه چهره جدی و مصمم و عبوس و در وسط سخنرانی و موضع‌گیری رسمی و پاسخ مبسوط روابط عمومی خنده‌اش می‌گیرد و دیگران را به خنده می‌اندازد و کاسه‌کوزه همه را به هم می‌ریزد.»