کتاب درخت دوستی بنشان

گوشزد کردن اشتباهات دیگران راه بسیار خوبی برای دشمن‌تراشی‌ست و اعتراف به اشتباهات خود، راه خوبی برای آغاز یک دوستی.

وقتی همسایه شما تلفن می‌زند و فحش و ناسزا نثارتان می‌کند به آرامی گوشی را بگذارید. وقتی خانهٔ شما تبدیل به میدان جنگ می‌شود و تمام اعضای خانواده در نبردهای تن به تن مقابل هم صف‌آرایی می‌کنند، از خانه بیرون بروید و در پارک قدمی بزنید. بعد می‌توانید برای مذاکرات صلح برگردید. چنین قانونی وجود ندارد که: «اگر دیگران می‌خواهند بعدازظهر خود را خراب کنند شما هم باید به آن‌ها ملحق شوید.» با مشخص کردن مواضع خود به مردم یاد می‌دهید که چگونه با شما رفتار کنند... «داد و فریاد تو برای من قابل درک نیست و تا وقتی دست از پرتاب اسباب و اثاثیه برنداری هیچ حرف دیگری برای گفتن ندارم» و بعد از خانه بیرون بروید.

وقتی کسی به ما حمله می‌کند و ما می‌دانیم که حق با ماست دیگر نمی‌توانیم راحت بنشینیم و تحمل کنیم و بنابراین از خود دفاع می‌کنیم.» چرا دفاع؟ شما هرگز قادر نخواهید بود همیشه، همهٔ آدم‌ها را، در تمام زمینه‌ها از خود خشنود نگه دارید. وقت گرانبهای خود را به تلاش برای متقاعد کردن دیگران و تغییر عقاید آن‌ها هدر ندهید. بگذارید که اعتقادات خود را داشته باشند. خلاصهٔ کلام وقتی با توجه‌طلبان و نزاع‌طلبان سروکار دارید این عقیده را فراموش کنید که: «وقتی کسی با من مخالفت می‌کند، وظیفهٔ من این است که نظرش را عوض کنم.» و این فلسفه را پیش بگیرید: «وقتی کسی با من مخالفت می‌کند وظیفهٔ من این است که بگذارم کارش را بکند.»

کسانی که خود را دوست ندارند، قادر به پرستیدن دیگران هستند، زیرا این پرستش، دیگران را بزرگ و آنان را کوچک جلوه می‌دهد.

«من بی‌عیب و نقص نیستم، اما باتوجه به دانش و اطلاعات خود، به بهترین نحوی که می‌توانم، عمل می‌کنم. تلاشم در جهت بهترشدن است اما عجالتاخود را به همین گونه‌ای که هستم، می‌پذیرم.»

به دیگران محبت کنید، به خاطر نفس محبت. و نه به خاطر توقع محبت متقابل و آن وقت است که دیگر بی‌توجهی آن‌ها، شما را خرد نخواهد کرد.

راه بیرون آمدن از یک چاه، پایین کشیدن دیگران نیست، صعود کردن است.

وقتی بیش از اندازه از خود انتقاد می‌کنیم، این تمایل در ما به وجود می‌آید که دیگرانی را که عملکرد بهتر از ما داشته‌اند بیازاریم.

تا وقتی به سرزنش دیگران ادامه می‌دهیم زندگی ما هرگز سیر صعودی به خود نمی‌گیرد

دیگران به همان میزانی به ما احترام می‌گذارند که ما خود برای خویشتن احترام قایلیم،

بیشترین علاقهٔ ما به افرادی است که هیچ‌وقت ما را سرزنش نمی‌کنند

معنی عشق به خویشتن این نیست که باید لاف بزنیم و فخر بفروشیم، در عشق به خویشتن اعتماد به نفسی آرام و خاموش مطرح است و تقدیر از خویشتن که با تکیه بر حالتی از شوخ‌طبعی از شدتش کاسته باشیم و سرانجام یک ثبات درونی. عزت نفس، مسئله‌ای ظریف و حساس است و کم بودن و زیاد بودن بیش از اندازهٔ آن، می‌تواند به یک احساس تنهایی شدید منجر شود.

آیا توجه کرده‌اید وقتی کسی یک عادت آزاردهنده دارد، خود او آخرین کسی است که از این موضوع باخبر می‌شود؟ یک آدم بددهان متوجه نیست که او، خودش مردم را فراری می‌دهد. کسی که سیر می‌خورد، خودش بوی سیر را احساس نمی‌کند. این مثال‌ها در مورد عادات آزاردهندهٔ ما چه می‌خواهند بگویند؟ این‌که ما معمولاً آخرین کسی هستیم که از آن‌ها باخبر می‌شویم.

کسانی که از دوستی‌های باثبات و ارضاءکننده لذت می‌برند، انسان‌هایی متوازن هستند.

آیا این واقعیت ندارد که ما می‌توانیم خود را بیش از اندازه جدی بگیریم، مدام متوجه خود باشیم و تصور کنیم که نگاه همهٔ آدم‌ها به سوی ماست، حال آن که هیچ‌کس، کوچکترین توجهی به ما نداشته است؟ جدی گرفتن بیش از اندازهٔ خویشتن می‌تواند به این معنی باشد که شخص مایوسانه در تلاش تاثیرگذاری بر دیگران است.

او به خود می‌گوید: «فقط اگر می‌توانستم کسانی را پیدا کنم که دوستم داشته باشند، آن وقت دیگر خوشبخت می‌شدم». اشتباه است! اگر زندگی شما کثیف و تهوع‌آور باشد، آن وقت دیگر آدم‌های خوشبخت و باثبات از شما فاصله می‌گیرند. آن‌ها به دنبال کسانی می‌گردند که اساسا شاد و باثبات هستند

حالا می‌دانم تصویرذهنی ضعیف خود را چگونه بدست آورده‌ام، می‌توانم دیگران را به خاطر آن سرزنش کنم، درست است؟ خیر، غلط است! حالا که می‌دانید بخشی از عقاید تند و بی‌منطق شما از کجا ناشی شده است، می‌توانید آن‌ها را دور بیندازید. دیگران را سرزنش نکنید. والدین شما به بهترین نحوی که می‌دانستند، رفتار کرده و به شما عشق ورزیده‌اند. فقط متوجه این مسئله باشید که اغلب پیامهایی که دربارهٔ خود دریافت کرده‌اید پیام‌هایی نادرست و غیرواقعی بوده‌اند و شما این پیام‌ها را از افراد دیگری گرفته‌اید که در برابر خود احساس کفایت نمی‌کرده‌اند و بنابراین به شما می‌گفته‌اند که «تو بی‌عرضه و بی‌لیاقت هستی!»

(نتایج بدست آمده از یک پژوهش، نشان داده است که نودوهشت درصد بچه‌های زیر چهارده سال، یک تصویر ذهنی منفی از خویشتن داشته‌اند، از بدن خود متنفر بوده‌اند و احساس بی‌کفایتی و ناایمنی می‌کرده‌اند.)

وقتی ما خود را دوست نداشته باشیم، باور نمی‌کنیم که دیگران دوستمان بدارند و این مشکلات تازه‌ای ببار می‌آورد: ـ وقتی رفتار دیگران با فرد صمیمانه است، او با خود استدلال می‌کند که: الف) حتما یک چیزی می‌خواهند یا ب) حتما یک اشکال اساسی دارند که دوستی مرا می‌خواهند.

برادر شما روز تولدتان را فراموش می‌کند و یکی می‌گوید: «باید از این بابت ضربه خورده باشی!» خود شما تصمیم بگیرید که چه احساسی داشته باشید. شاید نظر شما این باشد که برادرتان می‌تواند تمام تولدهای شما را فراموش کند بدون آن‌که این مسئله برای شما ذره‌ای ناراحتی ایجاد کند. به مردم بگویید که از آن‌ها چه می‌خواهید جنبهٔ دیگری از پذیرش مسئولیت و اجتناب از سرزنش دیگران این است که به مردم بگوییم از آن‌ها چه می‌خواهیم