کتاب سرزمینی می‌جویم بکر

«سرزمینی می‌جویم بکر» دفتر اشعار جوزپه اونگاره‌تی، شاعر، روزنامه نگار و مقاله‌نویس ایتالیایی است. اونگارتی دوران کودکیش را در یک خانواده مرفه در شهر بندری اسکندریه گذراند. سال ۱۹۰۶ به پاریس رفت و در کالج فرانسه به تحصیل پرداخت. در جنگ جهانی اول در جبهه‌های فرانسه و ایتالیا حضور داشت و با دیدن صحنه‌های جنگ ضربه شدید روحی خورد. در سال ۱۹۲۰ به رم و در سال ۱۹۳۶ به آمریکای جنوبی مهاجرت کرد و در دانشگاه سائوپولو برزیل به تدریس ادبیات ایتالیا پرداخت. پس از جنگ جهانی دوم به ایتالیا بازگشت و در سال ۱۹۷۰ چشم از جهان فروبست. چوزپه اونگارتی به هنگام مرگ از خود ده‌ها اثر ارزشمند هنری و ادبی به یادگار گذاشت. در مقدمه کتاب می خوانید: «من در اسکندریهٔ مصر به دنیا آمدم، در شهری که دیگر جزو آبادی-‌های سبز و خرم نیل محسوب نمی‌شود. اسکندریه در کویر قرار‌ دارد، در جایی‌که شاید از زمان پایه‌گذاریِ آن زنده‌گی پر رفت و آمدی در جریان بوده ‌است. با این‌وجود زنده‌گی در اسکندریه، هیچ نشان پویایی در زمان از خود به جای نگذاشته است. اسکندریه شهری است بدون بنای تاریخی، یا بهتر بگویم فاقد بنایی که گذشتهٔ ‌باستانی آن‌ را به خاطر بیاورد. بی‌وقفه در حال تغییر است در هر زمانی، زمان آن‌را می‌-رباید. شهری است که در آن احساسِ زمان، زمانِ ویران-‌گر، پیش از هر چیز و ‌در راس هر چیز، در تخیل زنده است. و به ویژه در هیچ گفتن، در واقع، به آن تکاپوی دایم نابودی که زمان در آن به‌بار می‌آورد، فکر کردم. هم‌چنین، به سرابِ آن هیچ و‌آن زمانِ سلب‌ شده که می‌بایست به تخیل شاعر صیقل زنند، فکر کردم. به تخیلی که من را تا کودکی‌ام پس می‌برند، زمانی‌که آن سراب‌ها خودمانی شدن را آغاز کردند.» نمونه ای از اشعار اونگاره‌تی: از کدام هنگ هستید برادران؟ کلام لرزنده در شب برگ نورسته در هوای دردناک قیام ناخواسته‌ی انسان حاضر در فروپاشی خویش برادران