کتاب پیتر پن

جیمز متیو بری (۱۹۳۷-۱۸۶۰) چهل‌ودو ساله بود که برای اولین‌بار شخصیت «پیتر پن» را در کتابی به‌نام «پرنده‌ی سفید کوچک» در سال ۱۹۰۲ میلادی خلق کرد. او شخصیت پیتر را براساس برادر بزرگ‌ترش «دیوید» نوشت؛ پسری که هرگز بزرگ نشد. دیوید یک‌روز قبل از تولد ۱۴سالگی‌‌اش براثر سانحه‌ای در اسکیت ‌روی ‌یخ درگذشت.داستان «پیتر پن» اولین بار در سال ۱۹۰۴ میلادی به صورت نمایش در لندن به روی صحنه رفت و در سال ۱۹۱۱ به شکل کتاب داستان درآمد. زمانی که نوشتن پیتر پن به پایان رسید، بری در ارائه‌ی نسخه‌ی دستی آن به مدیر تئاتر تردید داشت؛ چون داستان، فانتزی بود و برای نخستین بار برای کودکان نوشته شده بود و از طرفی کارگردان باید برای قسمت‌های پرواز در آسمان و انواع حقه‌های نمایشی دیگر، راهی پیدا می‌کرد ولی مدیر نه تنها دلسرد نشد، بلکه هیجان‌زده شد. او حق داشت هیجان‌زده شود؛ چون پیتر پن از همان ابتدا موفق از کار درآمد و موفقیتش تا امروز ادامه یافته است؛ طوری که قسمتی از زندگی کودکان شده است. در سال ۱۹۲۹ میلادی جی. م. بری، همه‌ی حقوق نشر «پیتر پن» را به بیمارستان کودکانِ خیابان «گریت اورمند» هدیه کرد. در سال ۱۹۸۷ میلادی، یعنی پنجاه سال پس از مرگ بری،حق نشر منقضی شد ولی سال بعـد مجلس در کاری بی‌نظیر حق تألیف همه‌ی نسخ پیتر پن را به بیمارستان بازگرداند. به این ترتیب کودکان بیمار تا زمانی که این بیمارستان دایر است، همچنان از نعمت استعداد ذاتی بری بهره‌مند خواهندشد. بخش کوتاهی از کتاب: همه‌ی بچه‌ها بزرگ می‌شوند، به جز یکی! همه می‌دانند که روزی بزرگ می‌شوند ولی وندی آن را این‌طوری درک کرد. وقتی دو ساله بود و در پارک بازی می‌کرد، گُلی چید و به سوی مادرش دوید. او خیلی دوست‌داشتنی بود. خانم دارلینگ به محض دیدنش، دستش را بر قلبش گذاشت و فریاد زد: «کاش همیشه همین‌طوری می‌ماندی!» ماجرا همین بود؛ ولی وندی از آن پس دانست که باید بزرگ شود. همه بعد از دو سالگی می‌فهمند که دو سالگی آغاز یک پایان است.