کتاب وصله شلوار و عینک قاضی

معرفی کتاب وصله شلوار و عینک قاضی

کتاب الکترونیکی «وصلهٔ شلوار و عینک قاضی (نقد مجموعه داستان شلوارهای وصله‌دار)» نوشتهٔ فرشته فیروزی و منتشرشده توسط انتشارات حسن رسولی، اثری پژوهشی در حوزهٔ نقد ادبی است که به بررسی مجموعه داستان «شلوارهای وصله‌دار» اثر رسول پرویزی می‌پردازد. این کتاب با رویکردی تحلیلی، داستان‌های کوتاه طنز و اجتماعی پرویزی را از منظر ساختار، مضمون و جایگاه آن‌ها در ادبیات معاصر ایران واکاوی می‌کند. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب وصله شلوار و عینک قاضی

«وصلهٔ شلوار و عینک قاضی» اثری است که در آن فرشته فیروزی با نگاهی موشکافانه به نقد مجموعه داستان «شلوارهای وصله‌دار» رسول پرویزی می‌پردازد. این کتاب در دوره‌ای نوشته شده که توجه به طنز اجتماعی و نقد ادبی در ایران اهمیت ویژه‌ای یافته است. نویسنده با بهره‌گیری از دانش فلسفی و تجربهٔ تدریس، داستان‌های پرویزی را در بستر تاریخ ادبیات معاصر و تحولات اجتماعی دهه‌های ۲۰ تا ۵۰ هجری شمسی تحلیل می‌کند. کتاب، ضمن پرداختن به جایگاه طنز در ادبیات فارسی و مقایسهٔ آن با آثار نویسندگانی چون جمال‌زاده و پزشکزاد، به ویژگی‌های سبک و زبان پرویزی و تاثیر او بر نسل دوم داستان‌نویسان ایرانی می‌پردازد. فیروزی در این نقد، به نقش طنز در بازنمایی مسائل اجتماعی، نقد ساختارهای قدرت و بازتاب زندگی مردم جنوب ایران توجه ویژه‌ای دارد و تلاش می‌کند با تحلیل شخصیت‌ها و موقعیت‌های داستانی، لایه‌های پنهان طنز و انتقاد اجتماعی را آشکار کند. این کتاب همچنین به سیر تاریخی طنز در ادبیات فارسی و جایگاه آن پس از مشروطه اشاره دارد و با ارجاع به منابع متعدد، تصویری جامع از اهمیت و تاثیرگذاری مجموعه داستان پرویزی ارائه می‌دهد.

خلاصه کتاب وصله شلوار و عینک قاضی

این بخش باید خالی باشد.

چرا باید کتاب وصله شلوار و عینک قاضی را خواند؟

کتاب «وصلهٔ شلوار و عینک قاضی» برای کسانی که به نقد ادبی و تحلیل داستان‌های کوتاه ایرانی علاقه دارند، فرصتی فراهم می‌کند تا با لایه‌های پنهان طنز و انتقاد اجتماعی در آثار رسول پرویزی آشنا شوند. این کتاب با بررسی دقیق داستان‌های «شلوارهای وصله‌دار»، نشان می‌دهد چگونه طنز می‌تواند ابزاری برای بیان نارسایی‌های اجتماعی، فقر، تبعیض و مسائل فرهنگی باشد. همچنین، خواننده با مطالعهٔ این اثر با شیوه‌های نقد ادبی معاصر و پیوند فلسفه و ادبیات در تحلیل داستان آشنا می‌شود. پرداختن به زمینه‌های تاریخی و اجتماعی داستان‌ها و مقایسهٔ آن‌ها با دیگر آثار طنز فارسی، درک عمیق‌تری از جایگاه پرویزی در ادبیات ایران به دست می‌دهد.

خواندن کتاب وصله شلوار و عینک قاضی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران ادبیات فارسی، علاقه‌مندان به نقد ادبی، معلمان و کسانی که دغدغهٔ شناخت طنز اجتماعی و ساختار داستان کوتاه ایرانی را دارند، مناسب است. همچنین برای کسانی که به دنبال تحلیل‌های جامعه‌شناختی و روان‌شناختی در ادبیات معاصر ایران هستند، مطالعهٔ این اثر مفید خواهد بود.

فهرست کتاب وصله شلوار و عینک قاضی

- پیشگفتار: توضیح دربارهٔ هدف هنر و جایگاه نقد ادبی- مقدمه: مروری بر تاریخ طنز در ادبیات فارسی، نقش طنز پس از مشروطه و جایگاه داستان کوتاه- معرفی رسول پرویزی: زندگی، فعالیت‌های سیاسی و ادبی، و تاثیر او بر ادبیات جنوب ایران- نقد و خلاصهٔ داستان‌های مجموعه «شلوارهای وصله‌دار»: هر فصل به یکی از داستان‌های کتاب می‌پردازد و ضمن خلاصه‌کردن روایت، عناصر ساختاری، شخصیت‌پردازی و درون‌مایه‌های اجتماعی و اخلاقی هر داستان را تحلیل می‌کند. داستان‌هایی مانند «زارصفر»، «قصه عینکم»، «پالتو حنایی‌ام»، «شیرمحمد»، «ابراهیم»، «زبان کوچک پدرم»، «گرگعلی خان» و دیگر داستان‌ها به تفکیک بررسی شده‌اند.- تحلیل کلی مجموعه: بررسی ارزش تاریخی و اجتماعی داستان‌ها، نقش طنز در نقد ساختارهای قدرت و بازنمایی زندگی مردم جنوب ایران- منابع و مآخذ: فهرست منابع مورد استفاده در نگارش کتاب و ارجاعات به آثار مرتبط با طنز و داستان کوتاه فارسی

بخشی از کتاب وصله شلوار و عینک قاضی

«ادبیات، مجموعه آثار ادبی یک سرزمین، یک زبان یا یک دوره از تاریخ است که به وسیله شاعران و نویسندگان آن قوم یا ملت با هدف تأثیر بر عواطف و احساسات آدمی پدید آمده است. به عبارتی، ادبیات، هنر آفرینندگی است. ادبیات به مثابه شناخت و به مثابه کشف است و خاستگاه شناخت برپایه کشف رابطه‌هاست. ادبیات گزارش‌های پیدا و پنهان از بازتاب زندگی است.خوشبختانه ادبیات فارسی، با دربرداشتن لطیف‌ترین، دل‌انگیزترین و خوش‌موسیقی‌ترین سخنان در بین آثار ادبی جهان، توانسته همه احوالات روح انسانی را در ژانرهای مختلف منعکس کند. در این میان، ژانر طنز با ماهیتی پیچیده و چندلایه، رسالتی ویژه بر عهده گرفته است. هنر طنزپردازی، کشف و بیان هنرمندانه و نقادانهٔ عدم تناسبات در عرصه‌های مختلف فردی و اجتماعی است و گرچه طبیعتش بر خنده استوار است اما خنده را تنها وسیله‌ای می‌انگارد برای نیل به هدفی والاتر که واداشتن انسان به تفکر و آگاه کردن او از عمق رذالت‌ها و زشتی‌هاست.طنز تصویر هنری اجتماع نقیضین است و در حقیقت، اعتراضی است بر ناراستی‌ها، نابسامانی‌ها و بی‌رسمی‌هایی که در یک جامعه وجود دارد. گرچه ممکن است سببی باشد برای پیدایش هجو و هزل یا طنز اجتماعی، هر چند با شوخی و خنده همراه است، اما نقدی است جدی بر نارسایی‌ها و اشکال‌های اجتماعی که نه سوزندگی و تخریب، بلکه قصد سازندگی و اصلاح دارد.»