کتاب به دنبال آرامش

معرفی کتاب به دنبال آرامش

کتاب الکترونیکی «به دنبال آرامش» (در جست‌وجوی آرامش) نوشتهٔ هاجر نادری و منتشرشده توسط انتشارات حسن رسولی، روایتی کوتاه و شخصی از تجربه‌های مهاجرت، رنج و امید است. این اثر در قالب خاطره‌نویسی و روایت‌های کوتاه، به دغدغه‌های یک دختر افغان دربارهٔ وطن، خانواده و معنای آرامش می‌پردازد. نویسنده با زبانی صمیمانه، تلخی‌ها و شیرینی‌های زندگی میان دو سرزمین را بازگو می‌کند. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب به دنبال آرامش

«به دنبال آرامش» اثری است که در قالب خاطره‌نویسی و روایت‌های کوتاه، به زندگی و مهاجرت خانواده‌ای افغان می‌پردازد. کتاب در سال ۱۴۰۲ منتشر شده و فضای آن میان افغانستان و ایران در رفت‌وآمد است. نویسنده با تکیه بر تجربه‌های شخصی و خانوادگی، تصویری از رنج‌های مهاجرت، ناامنی، فقر و امید به آینده را ترسیم می‌کند. دغدغهٔ اصلی کتاب، جست‌وجوی آرامش در جهانی پر از آشوب و بی‌ثباتی است؛ آرامشی که برای بسیاری از مردم افغانستان، به رؤیایی دوردست تبدیل شده است. روایت‌ها از زبان دختر نوجوانی بیان می‌شود که با خانواده‌اش ناچار به ترک وطن شده و در مسیر پرخطر مهاجرت، با چالش‌های فراوانی روبه‌رو می‌شود. کتاب به جای تمرکز بر وقایع تاریخی یا تحلیل‌های سیاسی، بر احساسات، خاطرات و نگاه فردی به زندگی تأکید دارد. در کنار روایت‌های نویسنده، خاطرات مادر او نیز بازگو می‌شود و این ترکیب، تصویری چندلایه از مهاجرت و دلبستگی به وطن ارائه می‌دهد.

خلاصه کتاب به دنبال آرامش

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!کتاب با تأملی دربارهٔ معنای آرامش آغاز می‌شود؛ آرامشی که نویسنده آن را در زندگی روزمرهٔ خود و اطرافیانش نمی‌یابد. روایت‌ها از خاطرات کودکی و نوجوانی نویسنده در افغانستان و ایران شکل می‌گیرد. او از تجربه‌های تلخ جنگ، ناامنی و مهاجرت می‌گوید؛ از لحظه‌هایی که خانواده‌اش برای فرار از خطر طالبان و یافتن امنیت، ناچار به ترک خانه و سفر پرمخاطره به ایران می‌شوند. در این مسیر، ترس، نگرانی برای اعضای خانواده و مواجهه با شرایط دشوار قاچاق و بی‌خانمانی، بخش مهمی از خاطرات را تشکیل می‌دهد. نویسنده همچنین به خاطرات مادرش بازمی‌گردد و روایت‌هایی از دوران کودکی مادر در افغانستان و سختی‌های مهاجرت را نقل می‌کند. کتاب با توصیف لحظه‌های وداع با وطن، دلتنگی برای خانه و امید به بازگشت، به پایان می‌رسد. در سراسر اثر، جست‌وجوی آرامش و حسرت برای زندگی‌ای بی‌دغدغه، محور اصلی روایت‌هاست.

چرا باید کتاب به دنبال آرامش را خواند؟

این کتاب با روایت‌های شخصی و ملموس، تجربهٔ مهاجرت و رنج‌های آن را از زاویه‌ای نزدیک و انسانی به تصویر می‌کشد. خواننده با دغدغه‌ها، ترس‌ها و امیدهای یک خانوادهٔ مهاجر آشنا می‌شود و می‌تواند درک عمیق‌تری از معنای آرامش و امنیت پیدا کند. اثر، فرصتی برای همدلی با کسانی است که ناچار به ترک خانه و وطن شده‌اند و در جست‌وجوی زندگی بهتر، با چالش‌های بزرگ روبه‌رو هستند.

خواندن کتاب به دنبال آرامش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای کسانی که به موضوعات مهاجرت، خاطره‌نویسی، تجربه‌های زیسته و مسائل اجتماعی علاقه دارند، مناسب است. همچنین برای نوجوانان و جوانانی که با دغدغه‌های هویت، وطن و خانواده درگیرند، می‌تواند قابل توجه باشد.

فهرست کتاب به دنبال آرامش

- مقدمه: نویسنده دربارهٔ هنر و نقش آن در بیان احساسات و رنج‌ها صحبت می‌کند و به اهمیت درک و همدلی اشاره دارد.- معنای آرامش: تأملاتی دربارهٔ مفهوم آرامش و چرایی نبود آن در زندگی مردم افغانستان و مهاجران.- سفر به افغانستان: روایت سفر خانوادگی نویسنده به افغانستان و تجربهٔ مواجهه با ترس‌ها و ناامنی‌ها.- خاطرات مادر (پاهای برهنه): بازگویی خاطرات مادر نویسنده از دوران کودکی، مهاجرت به ایران و سختی‌های مسیر قاچاق.- وداع با وطن: توصیف لحظه‌های خداحافظی با افغانستان و احساسات متناقض نویسنده نسبت به وطن.- ردی از قاچاق: روایت عبور از مرز، مشکلات مسیر و خطراتی که خانواده با آن روبه‌رو می‌شود.- سرزمین من: بازتاب احساسات نویسنده نسبت به وطن، دلتنگی‌ها و امید به بازگشت.

بخشی از کتاب به دنبال آرامش

«معنی آرامش چیست آرامش یعنی کمی حس شادی و خونسردی یعنی کمی راحت تر سربه بالش گذاشتن؛ یعنی لبخندی از ته دل یعنی راحتی بدون ترس؛ اما یه سوال از هزاران سوال برای من اینجا پیش میاد که چرا ما همچین آرامشی رو نداریم. نه در خانه و نه در خیابان‌ها و بازارهای کشورمان و فقط و فقط غم و دردهاست که نصیب مردم کشورم می‌شود. مردمی که همهٔ دنیا مظلومیت آن را می‌بینند اما هیچ کاری نمی‌کنند نه تنها کمک نمی‌کنند بلکه نمک هم به زخم‌های ترمیم نشده ما می‌پاشند که سوزشش آنقدر زیاد است که آن جای زخم که هیچ بلکه به قلب و روحمان هم گویا خنجری زهرآلود فرو کرده و می‌کشند. فقط نمی‌دانم چرا ما... ما که از این دنیا چیزی نمی‌خواهیم جز کمی آرامش و آسایش تا زندگی کنیم یا حتی کمی طعم لذت دنیا را بچشیم. در هر جای دنیا برویم باید زجر و درد را تحمل کنیم و نگاه انسان‌هایی که با ترحم نگاهمان می‌کنند را هم حس کنیم. از وقتی یادم می‌آید از کشورم فقط جنگ و آوارگی را شنیدم و ترس بود که در جانم می‌نشست.»