کتاب آشوب

کتاب الکترونیکی آشوب (نقاط عطف برای کشورهای بحران‌زده) نوشتهٔ «جَرِد دایموند» و با ترجمهٔ «اصلان قودجانی» توسط نشر طرح نو منتشر شده است. این اثر در دستهٔ تاریخ اجتماعی و مطالعات تطبیقی قرار می‌گیرد و به بررسی بحران‌ها و نقاط عطف در تاریخ معاصر هفت کشور می‌پردازد. «جَرِد دایموند» با رویکردی تطبیقی، بحران‌های ملی و فردی را کنار هم می‌گذارد و از تجربه‌های شخصی و پژوهش‌های تاریخی بهره می‌گیرد. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب آشوب اثر جرد دایموند

کتاب «آشوب» به قلم «جَرِد دایموند» اثری پژوهشی و روایی است که به بررسی بحران‌های ملی و فردی در هفت کشور مختلف می‌پردازد. نویسنده با تکیه بر تجربه‌های زیسته و سفرهای متعدد خود، کشورهایی چون فنلاند، ژاپن، شیلی، اندونزی، آلمان، استرالیا و ایالات متحده را انتخاب کرده و روند عبور آن‌ها از بحران‌های بزرگ را تحلیل می‌کند. کتاب در سال‌های اخیر نوشته شده و به بحران‌هایی می‌پردازد که عمدتاً در قرن بیستم و بیست‌ویکم رخ داده‌اند. «جرد دایموند» با مقایسهٔ بحران‌های فردی و ملی تلاش می‌کند شباهت‌ها و تفاوت‌های این دو سطح را نشان دهد و از دل روایت‌های تاریخی، عواملی را که به موفقیت یا شکست در عبور از بحران انجامیده‌اند، استخراج کند.

کتاب «آشوب» از منظر تطبیقی نوشته شده و به‌جای تمرکز بر یک کشور یا یک بحران، به‌دنبال یافتن الگوها و درس‌هایی است که می‌توان از تاریخ معاصر برای مواجهه با بحران‌های آینده آموخت. این کتاب از منابع بایگانی تاریخی کمتر بهره می‌گیرد و بیشتر بر تجربه‌های شخصی و روایت‌های دست‌اول تکیه دارد. این کتاب به کسانی که به تاریخ اجتماعی، مدیریت بحران و مطالعات تطبیقی علاقه دارند تصویری کلی از چگونگی عبور ملت‌ها از بحران‌های سرنوشت‌ساز ارائه می‌دهد.

خلاصه کتاب آشوب

کتاب «آشوب» با طرح این پرسش آغاز می‌شود که آیا می‌توان از تجربه‌های بحران‌های فردی برای فهم و مدیریت بحران‌های ملی بهره گرفت؟ نویسنده ابتدا با روایت دو بحران ـ‌ یکی شخصی و دیگری ملی ـ زمینهٔ بحث را فراهم می‌کند و سپس به‌سراغ هفت کشور منتخب می‌رود. در هر فصل، یک بحران عمده در تاریخ معاصر آن کشور بررسی می‌شود؛ برای مثال حملهٔ شوروی به فنلاند، اصلاحات عصر «میجی» در ژاپن، کودتای شیلی، بحران‌های اندونزی، بازسازی آلمان پس از جنگ جهانی دوم و تحولات هویتی استرالیا.

در بخش‌هایی از کتاب، بحران‌های جاری ژاپن و ایالات متحده نیز تحلیل می‌شوند. «دایموند» با مقایسهٔ بحران‌های فردی و ملی، مجموعه‌ای از عوامل را معرفی می‌کند که به موفقیت یا شکست در عبور از بحران انجامیده‌اند؛ عواملی مانند پذیرش بحران، مسئولیت‌پذیری، کمک گرفتن از دیگران، الگوگیری از تجربه‌های مشابه، خودسنجی صادقانه و انعطاف‌پذیری. او نشان می‌دهد که هر کشور، بسته به شرایط تاریخی، فرهنگی و جغرافیایی خود، راهبردهای متفاوتی برای عبور از بحران برمی‌گزیند. در نهایت، کتاب به این پرسش می‌پردازد که آیا بحران‌ها برای تغییرات بزرگ ضروری‌اند و چه درس‌هایی می‌توان از تجربهٔ کشورهای مختلف برای آینده گرفت.

چرا باید کتاب آشوب را خواند؟

این کتاب با کنار هم گذاشتن بحران‌های فردی و ملی، فرصتی فراهم می‌کند تا خواننده با نگاهی تطبیقی به ریشه‌ها و راه‌های عبور از بحران‌ها در مقیاس‌های مختلف بیندیشد. روایت‌های تاریخی و شخصی همراه با تحلیل‌های تطبیقی، به درک عمیق‌تری از پیچیدگی بحران‌ها و نقش انتخاب‌های جمعی و فردی در سرنوشت ملت‌ها کمک می‌کند. مطالعهٔ این اثر می‌تواند دیدگاه تازه‌ای دربارهٔ مدیریت بحران، تغییرات اجتماعی و اهمیت تصمیم‌گیری‌های سرنوشت‌ساز ارائه دهد.

خواندن کتاب آشوب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به تاریخ اجتماعی، مطالعات تطبیقی، مدیریت بحران و کسانی که دغدغهٔ فهم تحولات ملی و جهانی را دارند مناسب است. همچنین برای پژوهشگران علوم سیاسی، جامعه‌شناسی و افرادی که به‌دنبال تحلیل‌های عمیق دربارهٔ نقاط عطف تاریخی هستند مفید خواهد بود.

درباره جرد دایموند

«جرد دایموند» (زادهٔ ۱۰ سپتامبر ۱۹۳۷) دانشمند، تاریخ‌دان و نویسندهٔ آمریکایی است. او چندین مقالهٔ علمی و عمومی و کتاب منتشر کرده است. شناخته‌شده‌ترین اثر او کتاب «اسلحه‌ها، میکروب‌ها و فولاد» (۱۹۹۷) است که جوایز متعددی از جمله جایزهٔ پولیتزر ۱۹۹۸ در بخش غیرداستانی عمومی را کسب کرده است. در سال ۲۰۰۵، او در یک نظرسنجی مشترک از سوی مجلات Prospect و Foreign Policy، به‌عنوان نهمین روشنفکر عمومی برجستهٔ جهان انتخاب شد.

«دایموند» در ابتدا در زمینهٔ بیوشیمی و فیزیولوژی آموزش دید و در حوزه‌های متعددی مانند مردم‌شناسی، بوم‌شناسی، جغرافیا و زیست‌شناسی تکاملی فعالیت کرد. در سال ۱۹۹۹ مدال ملی علوم آمریکا را که توسط رئیس‌جمهور ایالات متحده و بنیاد ملی علوم اهدا می‌شود دریافت کرد. او تا سال ۲۰۲۴ استاد جغرافیا در دانشگاه کالیفرنیای لس‌آنجلس (UCLA) بود. «دایموند» دو بار سخنرانی TED داشته است؛ یکی دربارهٔ «چرا جوامع سقوط می‌کنند» (۲۰۰۸) و دیگری دربارهٔ «چگونگی سالم‌تر پیر شدن جوامع» (۲۰۱۳).

شهرت اصلی‌ او به‌خاطر نوشتن کتاب‌های علمی و تاریخی عمومی است که موضوعات مختلف را به‌شکلی ترکیبی و جذاب بررسی می‌کنند. به همین دلیل او را یک دانشمند چندرشته‌ای توصیف کرده‌اند.

بخشی از کتاب آشوب

«اکثر ما انسان‌ها یک یا چند بار در زندگی به یک آشوب یا بحران شخصی گرفتار می‌شویم که ممکن است با اعمال نظر شخصی به دست خودمان، با موفقیت رفع شود یا نشود. ملت‌ها نیز به همین ترتیب گرفتار بحران‌های ملی می‌شوند که شاید با تغییرات ملّی رفع شوند یا نشوند. هم‌اکنون مجموعه عظیمی از پژوهش‌ها و اطلاعات حکایت‌وار در دسترس است که توسط روان‌درمانگران درباره رفع بحران‌های شخصی گردآوری شده است. آیا نتایج چنان مجموعه‌هایی می‌تواند ما را در شناختن راه‌های رفع بحران‌های ملی نیز یاری کند؟ این کتاب را با دو داستان از زندگی خودم آغاز می‌کنم تا برای بحران‌های شخصی و ملی مثال زده باشم. گفته شده که قدیمی‌ترین خاطرات مطمئن و تاریخ‌گذاری‌شده در ذهن یک کودک، در حدود چهار سالگی شکل می‌گیرند؛ هرچند که کودکان معمولاً خاطرات مبهمی از رخدادهای پیش از چهار سالگی را نیز به یاد می‌آورند. این حکم کلی در مورد من نیز صدق می‌کند زیرا قدیمی‌ترین خاطره‌ام که می‌توانم تاریخ آن را به یاد بیاورم، آتش‌سوزی «باغ نارگیل بوستون» است که اندکی پس از سالگرد پنج‌سالگی‌ام رخ داد. گرچه (خوشبختانه) خودم در آن آتش گرفتار نشدم به واسطهٔ شرح دست‌دوم و هولناک پدرم که پزشک بود از آن واقعه آگاه گشتم. حریق مذکور در ۲۸ نوامبر ۱۹۴۲ در یک باشگاه شبانهٔ بسیار شلوغ بوستونی به نام «باغ نارگیل» شعله‌ور شد و به سرعت گسترش یافت. یگانه راه خروجی باشگاه مسدود شده بود. به علت خفگی استنشاق گازها، سوختگی یا له شدن زیر دست و پا؛ ۴۹۲ تن جان باختند و صدها انسان دیگر مجروح شدند. پزشکان و بیمارستان‌های بوستون مستاصل شده بودند، زیرا علاوه بر کشته‌ها و مجروحان خود آتش‌سوزی، با قربانیان روحی حریق نیز روبرو بودند: بستگان آسیب‌دیده‌ها که از مرگ دهشتناک زن با شوهر یا فرزندان یا خواهر و برادر خود، پریشان‌احوال بودند؛ و بازماندگان حریق که با ضربهٔ روحی احساس گناه، دست و پنجه نرم می‌کردند، زیرا ایشان زنده مانده بودند، جایی که صدها مهمان دیگر جان به در نبرده بودند.»