کتاب من مادرم یا رفیق کودکم

کتاب «من مادرم یا رفیق کودکم» نوشتۀ معصومه کاشف است و انتشارات رشد فرهنگ آن را منتشر کرده است. کتاب من مادرم یا رفیق کودکم یک راهنمای مفید برای کسانی است که به دنبال بهبود روابط خود با کودکان و کمک به رشد روانی و اجتماعی آن‌ها هستند.

درباره کتاب من مادرم یا رفیق کودکم

کتاب من مادرم یا رفیق کودکم به بررسی یکی از مهم‌ترین نیازهای روانی و تربیتی کودکان می‌پردازد که تأمین آن می‌تواند به پیشگیری از رفتارهای نابهنجار و اختلالات روانی در آن‌ها کمک کند. در این کتاب، به این موضوع پرداخته می‌شود که چگونه عدم تأمین نیازهای روانی و هیجانی کودک می‌تواند باعث بروز مشکلات رفتاری، اجتماعی و حتی بزهکاری در آینده شود. به‌عبارت‌دیگر، عدم توجه به این نیازها نه‌تنها بر تربیت و آموزش در مدارس تأثیر می‌گذارد؛ بلکه به تبعات جدی‌تر اجتماعی نیز منجر می‌شود.

کتاب من مادرم یا رفیق کودکم به‌طورکلی به ۳ بخش تقسیم شده است. در بخش اول، نویسنده به شناسایی نیازهای هیجانی کودک پرداخته و عواملی را که می‌توانند باعث بروز مشکلات رفتاری در آن‌ها شوند، بررسی می‌کند. این مشکلات می‌توانند از عدم برآوردن نیازهای روانی کودکان ناشی شوند و در نهایت بر رفتارهای اجتماعی آن‌ها اثر بگذارند. بخش دوم کتاب راهکارهایی برای پیشگیری از رفتارهای نابهنجار کودکان ارائه می‌دهد، از جمله روش‌هایی برای تقویت رفتارهای مثبت و کاهش مشکلات رفتاری در محیط‌های خانوادگی و آموزشی.

بخش سوم به بررسی ویژگی‌های مادران نمونه‌ای پرداخته می‌شود که قادرند رابطه‌ای مطلوب با کودک خود برقرار کنند. این مادران با شناخت نیازهای روانی و عاطفی فرزندانشان و با برقراری روابطی متعادل و حمایتی، می‌توانند زمینه‌ای برای رشد و تربیت صحیح کودک فراهم آورند. نویسنده در این بخش به ویژگی‌هایی چون مهارت‌های ارتباطی، همدلی، حمایت‌های عاطفی و توجه به رفتارهای کودکانه تأکید می‌کند. کتاب من مادرم یا رفیق کودکم در حقیقت به والدین و معلمان کمک می‌کند تا رفتارهای مناسب و آموزنده‌ای را برای تعامل با کودکان خود پیدا کنند و نقش حمایتی خود را در فرایند رشد آنان به‌درستی ایفا کنند. 

خواندن کتاب من مادرم یا رفیق کودکم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به والدین و مشاوران پیشنهاد می‌‌کنیم.

بخشی از کتاب من مادرم یا رفیق کودکم

«در شرایطی که مادر و پدر حضور کافی در زندگی کودکان ندارند یا حضورشان متغیر و نامنظم است، کودکان نمی‌توانند بیاموزند که در شرایط دشوار چگونه احساساتشان را مدیریت کنند. کودکانی که مادر و پدرشان، چه به‌صورت فیزیکی و چه به‌صورت احساسی، در زندگی‌شان حضور نداشتند ممکن است الگوی مناسبی برای یادگیری نداشته باشند. حتی ممکن است کسی را نداشته باشند که وقتی ناراحت‌اند آرامشان کند. آنها احتمال دارد راه‌های دیگری برای تسلی بخشیدن به خود بیایند که ممکن است خطرناک یا آسیب‌زننده باشند.»